7 SHOP NOW ‘Ooit een Vrouwen 1, dat is mijn doel’ Inmiddels alweer vier jaar geleden, begon Ed Voetée zich bij VVGZ opnieuw te bemoeien met het meidenvoetbal van de Zwijndrechtse club. In die tijd, zijn er een hoop dingen positief veranderd, zo heeft de coördinator en trainer van de MO11 en MO13 gemerkt. “Het is nu algemeen geaccepteerd binnen de vereniging.” En dus is er binnen de club, sprake van volledige medewerking én ondersteuning, vertelt Voetée (53). “Toen mijn dochter hier vijftien jaar geleden begon met voetballen, speelden er alleen nog maar een paar meiden tussen de jongens. Nu hebben we met de MO11 en de MO13 twee echte meidenteams!” Als coordinator, ziet hij het aantal speelsters dan ook toenemen. “Er is sowieso meer aandacht voor het meidenvoetbal.” Mede door het succes van de Oranjeleeuwinnen op het EK 2017, in eigen land. “Toen zag je een enorme sprong, al werd het daarna wel wat minder. Nu zie je dat het weer aan het aantrekken is.” BALANS In het geval van Voetée, tegenwoordig ook als trainer dus. Van de MO11 en MO13. “Het leukste is om hun groei en snelle ontwikkeling te zien. Dat verschil over een bepaalde periode, is veel groter dan bij jongens.” Al is het trainen van meiden, niet per se gemakkelijk, heeft de inwoner van Zwijndrecht wel gemerkt. “Binnen een team, heb je best wel wat verschillen. Daar moet je een balans in zien te vinden. Zodat je iedere speelster toch de juiste uitdaging kunt bieden. Want uiteindelijk, wil je iedereen laten groeien.” Bijvoorbeeld door groepjes te maken. “We proberen de training daar wel op aan te passen.” Toch ziet Voetée ook op dat gebied, een flinke ontwikkeling. “Ze worden steeds balvaardiger.” Onder meer doordat meiden steeds eerder op voetbal gaan. Precies zoals zijn dochter in haar tijd, als voorloper al deed. “Die was zes, toen ze bij VVGZ ging voetballen. Als één van de eerste meisjes.” Op zoek naar een meidenteam, kwam Lindsay, uiteindelijk bij Pelikaan terecht. “Tussen de jongens ging niet meer en hier hadden ze nog geen team voor meisjes.” Twee kruisbandblessures, noopten haar niet veel later te stoppen met voetballen. “Mede door haar overstap én die blessures, ben ik toen ook gestopt.” DOORGROEIEN Tot Voetée in contact kwam met Jaimy Ravensbergen, destijds speelster van ADO Den Haag en inmiddels FC Twente, die toevalligerwijs ook behoort tot ‘FC Kruisband’. “Of we niet eens konden kijken voor een meidenclinic ergens in Zwijndrecht. Die locatie, werd VVGZ. Zo begonnen we ook weer te praten over het meidenvoetbal hier.” De rest is geschiedenis. En meteen een stukje toekomst, vertelt Voetée. “Eigenlijk zou je er om het jaar een nieuw meidenteam bij moeten krijgen. Om het echt goed te kunnen doen.” Maar, zo weet hij inmiddels als geen ander. “In de leeftijd van twaalf en dertien, krijg je er niet zomaar een hoop meiden bij.” Toch hoopt Voetée dat ze daar bij VVGZ wel in blijven investeren. “We moeten het van onderuit opbouwen, zodat je uiteindelijk kunt doorgroeien naar een goede afdeling.” Hoe hij dat voor zich ziet? “In iedere leeftijdscategorie één team en ooit ook een Vrouwen 1. Dat is mijn doel!” Al realiseert de amateurfotograaf, die regelmatig langs de lijn zit, zichzelf ook: “Dan ben je een paar jaar verder, dat duurt nog wel even.” Aan de inzet van Voetée, zal het in ieder geval niet liggen. “Als mijn gezondheid het toelaat, blijf ik dit nog wel even doen bij VVGZ.” Samen met de steun van stafleden, ouders én speelsters. “Ik kan het natuurlijk niet alleen! Teamspirit is daarin ook heel belangrijk. Daarom organiseren we regelmatig leuke activiteiten zoals diverse clinics met speelsters uit de Vrouwen Eredivisie, het bezoeken van een wedstrijd of teamuitjes.” In de hoop dat één ding straks voorgoed verandert, het vergelijken met jongens. “Dezelfde sport, maar het niveau is anders, hoor je dan. Dat wordt bij hockey toch ook niet steeds gedaan?” Relatief weinig goals tegen en een op het oog stabiele defensie. Het zijn dingen waar de gemiddelde keeper behoorlijk blij van wordt. Maar niet als je Tomas Fernandes van tweedeklasser VVGZ bent. Want met een haperende doelpuntenmachine, vallen de resultaten voorlopig tegen. “Meer kun je er eigenlijk niet over zeggen.” Fernandes wil nog paar jaar gas geven Behalve dan dat de 25-jarige doelman er voorlopig meer dan alle vertrouwen in houdt. “Ik weet zeker dat we het om gaan draaien.” En dat is niet voor niks, vertelt Fernandes. “We zijn echt niet minder dan onze tegenstanders. Daarom hebben we tot nu toe ook alleen nog maar nipt verloren.” Met de sfeer, is voorlopig dan ook nog niks mis. “We zijn een positieve groep. Komen alleen lastig tot scoren.” GROTE GLIMLACH Dat laatste is iets waar Fernandes als keeper natuurlijk maar weinig aan kan veranderen, al probeert de inwoner van Fijnaart in zijn tweede seizoen bij de club, zijn stempel meer en meer te drukken. “Vorig jaar was voor mij persoonlijk wisselvallig. Ik begon als tweede keeper, daarna heb ik een aantal wedstrijden gekeept, maar kwam vervolgens weer op de bank terecht.” En dus maakte hij voornamelijk zijn minuten bij het tweede. Hoe anders is dat nu, als eerste keeper. “Ik wil gewoon laten zien wat ik kan!” Nadat het voor Fernandes ooit allemaal begon, bij SV Bolnes. “Daar speelde ik op mijn zestiende al in het eerste.” Het leverde hem uiteindelijk zelfs een overstap naar de jeugdopleiding van FC Dordrecht op. “Na drie seizoenen daar, ben ik toen vertrokken naar BVCB.” Dat avontuur duurde echter maar kort, legt Fernandes uit. “Het was lastig om van een profclub naar de amateurs te gaan. Het niveauverschil, minder trainen en jezelf fit proberen te houden.” Zo lastig, dat de doelman besloot om er een tijdje mee stoppen. “Je komt echt in een zwart gat...” Na periodes bij Rijsoord en Neptunus-Schiebroek, staat hij nu dus onder de lat bij VVGZ. “Bij al die verenigingen, had ik niet echt binding met de club. En ik ben een speler die dat wel zoekt.” In Zwijndrecht, heeft Fernandes dat gelukkig gevonden. “Ik ging een tijd lang met tegenzin naar de voetbal, nu kom ik juist met een grote glimlach naar de club.” UITSTRALING Mede dankzij de gezelligheid. “VVGZ is echt een familieclub, maar zo zijn alle spelers ook.” Waaronder hijzelf dus. “Profvoetballer ga ik niet meer worden, dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Dan moet je toch gewoon plezier hebben?” Het helpt hem, om als doelman net dat stapje extra te zetten. “Dat gevoel komt weer terug, die gretigheid.” En dus is Fernandes van plan om nog een paar jaar flink gas te geven. “Tweede klasse is mooi, maar er zit meer in. Ik wil graag kijken wat ik nog kan bereiken.” Die ambitie, heeft hij dus nog steeds. “Met Rijsoord heb ik al eens hoofdklasse gespeeld. Als ik mijn hoofd ertoe zet, moet ik dat, of de derde divisie, minimaal kunnen halen.” Helemaal met zijn kwaliteiten. “Een meevoetballende keeper, met goede reflexen.” Zijn voorkomen, doet dan ook wel een beetje aan een voormalig keeper van AC Milan denken. “Dida was altijd mijn voorbeeld! Door hem ben ik gaan keepen. Die had echt uitstraling!” Wie weet, kan zijn idool Fernandes de komende maanden genoeg inspireren, om tot betere resultaten te komen. “Het staat, behalve bovenin, nog altijd dicht bij elkaar. IFC wordt kampioen, ons doel blijft een plek bij de eerste vier.” In een competitie, die voetballend zwakker is dan vorig jaar. “Maar die Zeeuwen blijven gaan. We hebben op daardoor een paar keer verloren, omdat we echt een beetje in shock waren...” Foto: Shane Winsser Foto: Shane Winsser
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=