7 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M ‘De bekerfinale was een bijzondere dag’ Net geen kampioen, maar wel de beker gewonnen. VVGZ 2 draaide naar eigen zeggen best wel een aardig seizoen. En voor Jerrel van der Zeeuw, was het allemaal net nog een beetje extra bijzonder. “Die bekerfinale was voor mij echt een soort toetje.” Om die uitspraak goed te kunnen begrijpen, moeten we terug naar september vorig jaar. Naar een onschuldig stoeprandje in Madrid, lacht Van der Zeeuw (31) als een boer met kiespijn. “Daar ging ik vol door mijn enkel heen en brak ik mijn kuitbeen.” Een ongelukje dat meer dan alleen voor de voetbal roet in het eten gooide. “Ik was heel de zomer al aan het trainen voor de marathon, toen gebeurde dit...” Na de winterstop, sloot de inwoner van Zwijndrecht na een lange herstelperiode weer aan. “Daar was ik op dat moment al heel blij mee, dus die bekerfinale was voor mij echt een soort toetje.” DUBBEL Dat toetje werd voor VVGZ 2 een heerlijk dessert, want in die finale werd na verlenging afgerekend met Brabantia. Het leverde Van der Zeeuw een extra zoete nasmaak op, vertelt hij. “Acht jaar geleden stond ik ook in de bekerfinale, toen verloren we hem. Dus er stond nog een rekening open.” Het resulteerde in een bijzondere dag, zo herinnert hij zich nog goed. “Zeker voor een tweede elftal, waren er echt veel mensen. Dat is voor mij ook wel VVGZ, dat gevoel van familie en vrienden.” Helemaal als je dan ook nog wint. “Onze leider, Joop Bezemer, had in 40 jaar nog nooit de beker gewonnen. Als je dan ziet hoe blij zo iemand daarmee is...” Van der Zeeuw zelf, was in eerste instantie iets minder blij, moet hij bekennen. “Ik zat op de bank, dus het was toch een beetje dubbel voor mij. Nadat ik weer fit was heb ik even op mijn beurt moeten wachten, maar uiteindelijk toch nog veel wedstrijden gespeeld. Alleen jammer dat je dan juist in zo’n wedstrijd op de bank begint.” Al vergoedde de winst, ook voor hem veel. “Het was gewoon een heel leuke dag en een bekroning op een mooi seizoen waarin we bij vlagen leuk voetbal hebben gespeeld.” Naast de bekerwinst, werd de competitie namelijk afgesloten met een tweede plaats op twee punten van kampioen Oranje Wit. “We hebben tot de laatste dag meegedaan om kampioen te worden. Dan kan je niet spreken van een slecht seizoen, toch?” VRIENDENTEAM Het doel voor komend seizoen is dan ook al duidelijk. “De groep blijft net als voorgaande jaren op een enkeling na weer bij elkaar, dus dan gaan we vol voor het kampioenschap!” Met hem er, zoals de afgelopen jaren, gewoon weer bij. “Van kleins af aan speel ik al bij VVGZ. Op een jaar Smitshoek en drie mooie seizoenen bij Papendrecht na, heb ik altijd bij VVGZ gespeeld.” Voor Van der Zeeuw de ideale combinatie tussen gezelligheid en prestatie. “Het is eigenlijk een soort vriendenteam, maar wel op een goed niveau. Dat is voor mij het leukste. Ik heb niet meer de ambitie om in het eerste te spelen, wel om die jonge jongens wat bij te brengen. Die dynamiek bevalt heel goed.” Ook na al die jaren én de nodige pesterijen. “Ze noemen mij inmiddels al opa...” Heel gek is dat gezien het verschil in leeftijd, misschien ook niet. “Ik ben de oudste en met de meeste jongens is het leeftijdsverschil een kleine tien jaar.” Verschil in leeftijd of niet, VVGZ 2 is bloedfanatiek. “Dat zit er bij ons zeker wel in. Tuurlijk is er genoeg ruimte voor een dolletje, maar we staan er met elkaar als het moet. Dat is niet anders dan bij een eerste.” Zijn manier van spelen is dat misschien wel een klein beetje. “Ik moet het niet hebben van mijn snelheid, wel heb ik een goede traptechniek en denk ik dat ik het spelletje wel aardig kan lezen. En weten wat je wel en niet kunt is ook een kwaliteit...” Gemaakt om straks trainer te worden? “Als ik ben gestopt ga ik daar rustig over nadenken, eerst wil ik zelf zo lang mogelijk blijven voetballen.” En dus trapt zijn fietsje voorlopig nog wel even door richting het sportpark, voor de inwoner van Zwijndrecht. “Met een biertje op het terras naar het eerste kijken, hopen dat zo’n middagje zes punten oplevert. Dat blijft voor mij toch het mooiste!” Na zijn eerste seizoen als hoofdtrainer van tweedeklasser VVGZ, kan Dimitri Hooftman eigenlijk alleen maar heel tevreden zijn. En dus was de teleurstelling na de uitschakeling in de nacompetitie niet eens zo heel groot, vertelt hij. “We hebben nog niet het materiaal voor die eerste klasse.” Hoofdtrainer Dimitri Hooftman bouwt aan een eenheid bij VVGZ Foto: Shane Winsser Foto: Shane Winsser Want, zo is de 35-jarige trainer realistisch. “Voor ons ploegje hebben we gewoon een topseizoen gedraaid. Een plek bij de eerste vier én een periode, was het doel. Dat hebben we gehaald, dus daar zijn we super blij mee.” Zelfs als je vervolgens verliest in de verlenging van de nacompetitie. “Als je erin zit, dan wil je winnen, tuurlijk. Maar we hoeven niet, dus de echte teleurstelling viel mee.” VOLWASSENER Tevredenheid overheerst, bij Hooftman. “Vooral over de eenheid die we hebben gecreeerd binnen de club, van één en twee. Die groep is nog hechter geworden, juist in moeilijke fases.” En dus kwam VVGZ dit jaar een heel eind, met eigen jongens. “Jongens uit het tweede hebben zich, mede door blessures, echt laten zien. Dat is knap.” Toch legt de ambitieuze trainer uit Schiedam de lat voor volgend jaar nóg net iets hoger. “We krijgen er spelers bij die met doelpunten het verschil kunnen maken, dat ontbrak er nog wel eens aan. Hopelijk kunnen we dan langer meedoen.” In combinatie met de stappen die zijn gemaakt, voor Hooftman wellicht de sleutel tot succes. “We zijn volwassener geworden in het lezen van wedstrijden. Soms even het tempo eruit halen, een wedstrijd doodmaken of tactisch iets aanpassen.” Ook voor hemzelf, was zijn debuutseizoen als trainer van een eerste elftal, leerzaam. “Je hebt natuurlijk veel meer keuze dan bij het tweede. In principe kun je de beste selectie samenstellen en volledig je eigen idee delen.” Iets waar Hooftman van heeft genoten. “Helemaal als dat er dan ook nog eens uitkomt en je het plezier bij die gasten ziet. Jongens hadden het naar hun zin én waren er altijd.” Toch kostte het hem ook de nodige energie, is hij eerlijk. “Er gaat enorm veel tijd zitten in randzaken; trainingen voorbereiden, gesprekken voeren met spelers en kijken bij de jeugd of het tweede. Die omgeving moet je proberen te managen. Wat dat betreft is het een voordeel dat ik de club al goed kende.” VERWACHTINGEN Want als oud-speler én dus trainer van het tweede, kent Hooftman VVGZ natuurlijk als geen ander. “Als je zelf bij zo’n club hebt gespeeld, heb je er toch meer mee. Daarom was ook al vroeg bekend dat ik nog een seizoen zou blijven, iedereen was enthousiast.” Net als hij, langs de lijn. “Bij het tweede was ik vaak meer aanwezig, nu ben ik rustiger. Ook omdat spelers op dit niveau zelf meer weten.” En dus liggen de verwachtingen ook hoger, zeker voor volgend jaar. “Mensen verwachten eigenlijk minimaal weer een periode.” Maar, zo blijft Hooftman nuchter. “Druk vind ik altijd wel lekker, daar ga ik goed op. Dat hoort er ook gewoon bij.” Aan hem de taak om dat allemaal te managen. “Meer concurrentie, betekent ook weer meer gesprekken. Spelers weten nu wel al hoe we willen voetballen, dat scheelt.” Hoe dat precies is? “Aanvallend! We trainen niet twee keer per week om vervolgens in te gaan zakken, daar heb ik niet veel mee. Ik wil aanvallers in de één tegen één krijgen en hoog drukzetten, maar wel vanuit een goede organisatie.” Dat alles met een hoop beleving. “Die winnaarsmentaliteit proberen we te stimuleren, onder meer door op een leuke manier te voetballen en eigenlijk nooit aan te passen aan de tegenstander.” Volgend seizoen dus opnieuw in die tweede klasse. “Dat is gewoon een goed niveau, gecombineerd met een stukje gezelligheid. Al ben ik super fanatiek en wil ik alles winnen.” Hoe zit het met zijn eigen ambities als trainer? “Eerst mezelf hier maar eens laten zien en het goed doen met VVGZ, dan zien we wel weer verder.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=