11 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M Als promovendus 36 punten halen en jezelf toch nog via de nacompetitie veilig moeten spelen. Het overkwam vierdedivisionist Heerjansdam. Maar gelukkig, liep het na een ‘perfect’ seizoen uiteindelijk allemaal goed af voor de ploeg van trainer Ben Mierop. “Daar zaten we natuurlijk helemaal niet op te wachten.” Toen er vier jaar geleden ‘ineens’ heel veel aanwas was bij de meiden en ze een trainer zochten voor de MO11, voelde Daniela de Vries zich wel geroepen. En met succes. Want na een aantal leerzame seizoenen, werd de MO13 van Heerjansdam deze competitie kampioen. “Het is leuk om te zien hoe ze het oppakken.” Trainer Ben Mierop beleefde met Heerjansdam ‘perfect’ seizoen ‘Je hoort er niet meer bij zonder meidenvoetbal’ Want als de trainer héél eerlijk is. “Hoopten we met 36 punten toch echt wel direct veilig te zijn.” De 33-jarige oefenmeester spreekt dan ook van een perfect seizoen voor de ploeg die promoveerde vanuit de eerste klasse. “We moesten onszelf zo snel mogelijk vierde divisiewaardig maken, want ons doel was stunten én handhaven.” Missie geslaagd dus. “Ik ben ‘ubertrots’ op die gasten, helemaal als je kijkt naar onze ontwikkeling.” WENNEN Want dat vierde divisiewaardig maken, duurde best een tijdje, is Mierop eerlijk. “Dat heeft eigenlijk te lang geduurd, wat dat betreft zijn we een diesel gebleken. In de winterstop hadden we tien punten...” Zijn verklaring? “Misschien zijn we wat te naïef geweest. We wilden graag blijven aanvallen en tegenstanders overrompelen.” Na speelronde tien, begon het kwartje te vallen, vertelt Mierop. “Toen waren we voor het eerst dominant tegen een goede ploeg.” Waar zat die aanpassingstijd hem volgens de jonge trainer in? “In het begin hadden we even nodig om te wennen, vooral aan het tempo en de ervaring. Alles gaat sneller en op een hoger niveau.” Dus ook het opbouwen van de tegenstander. “Als we druk vooruit probeerden te zetten, konden ploegen daar nog wel eens onderuit voetballen. Tegenstanders lieten ons even uitrazen en wisten dan toe te slaan.” Daar kwam later verandering in. “Dan konden we zelf het tempo bepalen en soms even rust nemen. Maar ook de veldbezetting was beter, waardoor het veld een aantal meter kleiner was. Daardoor kwamen we beter aan voetballen, daarvoor ging het spel gewoon te snel.” Maar in paniek, raakten ze bij Heerjansdam dit seizoen nooit. “Dat was voor ons best even nieuw, helemaal onderaan staan. Uiteindelijk zijn we rustig en dichtbij elkaar gebleven, dat hebben we goed gedaan.” KIJKSPORT Bijvoorbeeld door vast te houden aan de eigen speelstijl, meent Mierop. “We hebben niets veranderd. Zijn blijven afjagen, verdedigen met ruimte in de rug én aanvallen. Ik zou ook niets anders willen. Als ik op de bank zit en we hebben de bal niet, wil ik hem zo snel mogelijk terug.” Die visie leverde dus handhaving in de vierde divisie én plaatsing voor de landelijke KNVB-beker op. Een ‘perfect’ seizoen, zo noemt Mierop het. “Iedereen is ontzettend trots, dat we dit samen neer hebben kunnen zetten.” En de trainer zelf natuurlijk ook. “De manier waarop, is wat uiteindelijk blijft hangen. Wat dat betreft ben ik een Cruijffiaan. Ik verlies liever met 5-4 en dat iedereen heeft genoten, dan een 1-1. Het is ook een kijksport. Als je die manier van spelen aan gaat passen, komen er minder mensen kijken en ontwikkelen spelers zich ook minder.” Provocerend aanvallend, omschrijft Mierop zich. “Een beetje de strijd opzoeken, om jongens beter te maken. Maar ook een mensenmens.” Zijn ambities zijn dan ook groot, toch maakt hij komend seizoen een pas op de plaats, als trainer van derdeklasser De Jonge Spartaan. “Dat was lastig. De club wilde graag verlengen en ik weet wat ik hier heb, maar vanwege mijn werk in Rotterdam, maakte ik volle dagen. En ik heb net een kleintje, van negen weken, die kon ik soms dan hele dagen niet zien. Dat vond ik niet opwegen.” Aan het niveauverschil zal de inwoner van Ouddorp aan Zee dan ook wel even moeten wennen, maar zijn fanatisme wordt er niet minder door. “Ik sluit niet uit dat ik ooit nog in de top van het amateurvoetbal beland!” De 38-jarige De Vries is dan ook maar wat trots op haar groep. “Als je op zaterdag dingen terugziet van de training, geeft dat voldoening. Dan leren ze er blijkbaar toch iets van, haha!” Aan haar fanatisme, kan het wat dat betreft sowieso niet liggen. “We waren een paar wedstrijden voor het einde al kampioen, maar dan wil ik toch die laatste duels ook gewoon winnen. Gelukkig denken die meiden er ook zo over.” KLETSEN En dat is, helemaal als trainster van haar eigen dochter, maar goed ook, begint De Vries te lachen. “Soms is dat best wel lastig. Je probeert niet te streng te zijn, maar wilt wel aanwijzingen geven én het er thuis zo nu en dan eens over hebben. Dan zie je ze soms denken, moet dat mam...” Gelukkig heeft de inwoonster van Heerjansdam inmiddels wel wat ervaring. “Hiervoor heb ik de jongens getraind, het team van mijn zoontje. In het begin moest ik nog wel even een modus vinden bij de meiden, was ik nog iets té serieus. Jongens en meiden zijn toch heel anders.” Waar dat verschil hem vooral in zit? “Jongens komen echt om te leren voetballen, in plaats van gezellig te voetballen. Die zijn een stukje serieuzer. Meiden willen soms gewoon even lekker kletsen. Daar moet ook ruimte voor zijn.” Al is dat niet makkelijk, met een groep van achttien meiden, beseft De Vries zich. “In je eentje is dat soms best veel. Als ze er allemaal zijn, hebben we zeven wissels. De opstelling is toch altijd even puzzelen op vrijdagavond.” Hoe anders was dat in haar tijd. “Ik was zes toen ik begon met voetballen bij Heerjansdam. Gewoon tussen de jongens.” Op haar 24ste, na een aantal seizoenen in het damesteam, vond De Vries het mooi geweest. “Ons team had in de jeugd twee meisjes, dat was echt een bezienswaardigheid. Er was vroeger niks voor meiden. Nu hoor je er eigenlijk niet meer bij zonder meidenvoetbal. Dat komt ook door de Oranjeleeuwinnen.” POPULAIRDER Dus zet ze zich er met alle liefde een paar keer per week voor in. “Ik ben eigenlijk altijd wel betrokken geweest bij Heerjansdam, mijn ouders en broer zijn er ook kind aan huis. Toen mijn kinderen gingen voetballen, werd ik trainer bij de JO7.” Met nu eigenlijk nog altijd precies hetzelfde doel. “Het is leuk om ze iets bij te leren. Ik krijg gewoon heel veel energie van die meiden.” Ook tijdens trainingen. “De meerderheid is begonnen in de MO11, dus we trainen vooral op balgevoel, techniek en inzicht. Dat soort dingen. Nu gaan we ook steeds meer opbouwen, in plaats van zomaar een lange bal naar voor geven.” Iets dat hoort bij de algemene ontwikkeling, vindt De Vries. “Je merkt dat het meidenvoetbal steeds populairder wordt. Heerjansdam heeft ook de ambitie om het uit te breiden, dus proberen we veel dingen net zo te regelen als bij de jongens.” Binnen het veld is dat gezien de resultaten, in ieder geval gelukt. “We zijn ongeslagen kampioen geworden! Veertien wedstrijden, 42 punten.” Gelukkig krijgt de succesvolle samenwerking volgend seizoen dan ook een vervolg. “Waarschijnlijk gaat het hele team over naar de MO15 en ik ga mee.” Aan stoppen, denkt De Vries voorlopig dan ook nog niet. “Hoewel ik soms, bijvoorbeeld als ze staan te kletsen tijdens de uitleg van een oefening, wel eens denk: wat doe ik hier? Maar uiteindelijk overheersen de leuke momenten en is het hartstikke gezellig!” Lindeweg 104 3334 LA Zwijndrecht 078 - 6771402 planning@biemondenzonen.nl BIEMONDENZONEN.NL Meer informatie? Machine huren? Bel 078 - 677 1402 0196677.pdf 1 18-9-2020 Wij zoeken nog collega’s! 0292430.pdf 1 20-6-2024 16:02:00 Foto: Martin Hulsman
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=