R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M 25 De tank die nergens voor terugdeinst Na een leven twee jaar zonder voetbal trok Sonny Booth afgelopen seizoen de voetbalschoenen weer aan. Bij Zwartewaal is de centrale verdediger naar eigen ‘de tank die nergens voor terugdeinst’. “Zo moeten mij drie keer voorbij.” Booth (32) zorgt goed voor zijn lichaam. Hij zit al jaren zes dagen in week vijf kwartier in de sportschool en let goed op zijn voeding. “Veel eiwitten, geen varkensvlees, veel groenten.” Hij en ook Zwartewaal-trainer Dave de Jong, die hem tot een terugkeer in het voetbal bewoog, hoefde zich dan ook geen zorgen te maken toen hij zich aan het begin van dit jaar bij de selectie van de vierdeklasser voegde. “Ik was prima in conditie, maar ik merkte wel dat ik twee jaar niet had gevoetbald. Wedstrijdconditie is toch weer anders. Ik ben nu hartstikke fit, al voel ik ook wel dat ik ouder word. Ik herstel langzamer dan toen ik jong was. Vroeger kon ik bij wijze van spreken na een uur een nieuwe wedstrijd spelen, nu heb ik echt een paar dagen nodig en moet ik mijn lichaam goed rust geven.” Eenmaal binnen de lijnen is Booth nog steeds die jonge hond van vroeger. Strijdend voor elke meter, fanatiek tot in de vezels. Dat fanatisme deed hem in het verleden wel eens in aanvaring komen met medespelers en trainers. “Ik doe alles om te winnen en sommige mensen vinden het lastig om daar mee om te gaan. Recht is bij mij recht en krom is krom. Ik ben niet de makkelijkste, maar dat is onderdeel van die onverzettelijkheid.” Zo kwam hij ooit in conflict met trainer Hans de Heer bij Rockanje. “In het eerste seizoen dat ik daar speelde waren we kampioen geworden. Ik had er mijn beste jaar in mijn carrière onder Hans. In de voorbereiding op het nieuwe seizoen vond de trainer dat hij de groep collectief moest straffen omdat het niet liep. Ik was het daar niet mee eens, ik liep op de training het zwart voor mijn ogen. Uiteindelijk heb ik geen wedstrijd meer voor Rockanje gespeeld.” Booth maakte als invaller zijn debuut in de hoofdklasse bij Nieuwenhoorn, de club waar hij sinds de D-jeugd speelde. Na vier seizoenen en een kampioenschap in de vierde klasse bij het FC Vlotbrug van FC Vlotbrug keerde hij terug bij Nieuwenhoorn, dat inmiddels was overgestapt naar de zaterdag. “Het eerste seizoen was ik nog basisspeler, maar toen kwam Steef Buijs en nam vijftien spelers mee. Dat weet je het wel.” Booth ging lager spelen, maar vond daar ook niet waar hij naar zocht. “Als we om elf uur moesten voetballen, kon er een ploeggenoot om kwart voor elf bellen of iemand hem nog kon ophalen.” Voor zijn terugkeer naar Zwartewaal hield hij dus twee seizoenen zijn conditie op peil in de sportschool. Het voetbal liet hem echter niet los. “Toen een jongen van Zwartewaal mij aansprak op de sportschool en vroeg of ik zin had om een keer mee te trainen ging het weer kriebelen. Vanaf dat moment is het voetbalgif bij mij weer helemaal opgeborreld.” Booth erkent ook dat hij bij Zwartewaal niet bij een club speelt die om de prijzen gaat meedoen in de vierde klasse. “We krijgen een pittig seizoen. We zitten in een zware poule met enkele degradanten uit de derde klasse. FC Vlotbrug heeft zich aardig versterkt en WFB vond ik vorig seizoen al het beste team.” “Als wij compleet zijn, hebben een team dat met alle andere kan wedijveren, maar vallen er twee, drie basisspelers weg, wordt het lastig. We hebben een smalle basis.” Voor de tweede keer in zijn carrière degradeerde Bram Scheringa met FC Vlotbrug uit de derde klasse, maar dat heeft de lust om voor de geelzwarten te spelen niet minder gemaakt. Integendeel, want de 31-jarige Hellevoeter zet met zijn club in op een successeizoen. Schaal nummer drie is het doel “Hoe was het ook al weer? Het lijkt een eeuwigheid geleden”, reageert de verdediger als hij wordt gevraagd naar de laatste maanden van het vorige seizoen waarin hij met FC Vlotbrug een verloren streed strijd. “Weetje, die degradatie hing op een gegeven moment in de lucht. We hebben nog best wel lang hoop gehad dat we ons zouden kunnen handhaven. We wonnen van OVV en GHVV’13. Je hoopt dat die overwinningen een boost geven aan het team en het zelfvertrouwen, maar al met al moet je concluderen dat we tekort kwamen. We verloren de laatste zes, zeven wedstrijden.” Na de fase van de competitie stond zijn team er niet eens zo slecht voor. “Achteraf gezien is het mis gegaan tijdens die lange onderbreking. We zijn relatief laat weer in training gegaan. Toen andere teams al vier oefenwedstrijden hadden gespeeld, stonden wij weer eens op het veld. Niet helemaal fit zijn was een aspect, maar ook het feit dat we veel afhakers hadden in de selectie. Er zijn spelers gestopt en spelers weggevallen door blessures. De trainer werd nog ziek en de assistent-trainer stapte op. Het was alles bij elkaar heel erg onrustig én rommelig.” Toch bewaart Scheringa niet alleen slechte herinneringen aan die seizoenshelft. “De acht jongens van de eerste groep die zijn overgebleven hebben zich meer dan honderd procent gegeven. We zijn naar elkaar toegegroeid. We hebben geprobeerd om met invallers uit het tweede en de A-jeugd het beste er van te maken. We zijn gedegradeerd, maar we hebben er alles aan gedaan wat kon.” Die acht spelers vormen ook het fundament waarmee FC Vlotbrug in de vierde klasse hoge ogen hoopt te gooien. De club versterkte zich behoorlijk afgelopen zomer en heeft daardoor een elftal dat om het kampioenschap mee kan strijden, vindt Scheringa. “We moeten gewoon voor dat kampioenschap gaan. Ik ben ervan overtuigd dat we met het huidige team prima in de derde klasse hadden kunnen meespelen. Als je dan in de vierde klasse speelt betekent het automatisch dat je het kampioenschap als doel moet hebben. Als team horen we eerder thuis in de derde dan in de vierde klasse.” Toen degradatie begin juni een feit was, was dat ook voor Scheringa doorbijten. “Hoewel we het zagen aankomen was het werkelijke moment toch even slikken. Ja, ik heb een traantje weggepinkt. Dat vind ik niet heel raar, want dit is mijn club. Ik speel al sinds de jeugd bij FC Vlotbrug en durf rustig te stellen dat ik geen ander shirt dan het geelzwart aantrek.” Vervolgend: “We moeten het ook weer niet dramatiseren. Toen ik net in het eerste speelde werden we kampioen van de vierde klasse om vervolgens een jaar later te degraderen. Dat was pás kansloos”, relativeert hij. Nu aast Scheringa, vader van dochtertje Bente (5) en zoontje Luca (3), op zijn derde kampioensschaap met zijn club. “Ik heb er veel voor over om die derde schaal omhoog te houden. Misschien stop ik dan wel. Dan ben ik 32. Als ik stop, doe ik dat voor mijn kinderen en mijn vrouw. Het leven is druk zat.” Wij staan vrijdagen op de markt van Heenvliet en op de Zaterdag staan wij op Hellevoetsluis. info@pons.nu www.pons.nu 0273067.pdf 1 13-7-2022 12:02:35
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=