VoetbalJournaal Lek en IJssel, najaar 2020

30 Keihard werken en goed klagen, het zijn twee ei- genschappen die de acht werkpaarden op leef- tijd ruimschoots hebben. Rob begrijpt maar niet waarom hij en zijn maten op maandag zo- veel afval van het complex kan rapen. “Dat is wel eens frustre- rend, er ligt meer rommel naast dan in de bakken.” Toch staat hij iedere week weer. Iedere dag van de week zijn ze er ’s morgens. “Weet u, je wil graag dat het er netjes uitziet. Het gaat om de uitstraling van de club.” CKC bewoont al sinds tijden het complex aan de Gi- raffestraat in Rotterdam. Het is karakteristiek en staat in de wijk Kralingse Veer. CKC koes- tert de unieke locatie, hoewel het ook beseft dat daardoor de omstandigheden niet perfect zijn. Door de komst van de wijk ’s-Gravenland groeide het le- dental fors, maar CKC kon geen kant op. Het had en heeft twee velden. Wel werd het natuur- gras ingeruild voor kunstgras. “Dat heeft wat lucht gegeven, maar het blijft proppen”, zegt Broekhuizen. “Voor de club is kunstgras een uitkomst, maar ik mis het na- tuurgras wel”, reageert Piet. Hij verzorgde jarenlang de vel- den. Hij trok de wedstrijdlijnen. “Heerlijk, die geur van dat gras. Nu ruik je op warme dagen de geur van plastic”, kijkt hij met weemoed terug op die tijd dat voetbal op echt gras werd be- dreven. Er is echter genoeg werk voor Piet en zijn ‘collega’s’ over- De Man is sinds januari weer te- rug in het bestuur, waar ze al eer- der deel uit in de periode 2014- 2018. “De club had een tekort aan vrijwilligers. Dat dreigde een probleem te worden. Ik heb me aangeboden en zitting genomen in de vrijwilligerscommissie van drie. Ik ben geen type dat achter de bar staat, meer het type dat achter de bar zit. Ik dacht dat ik meer kon betekenen als be- stuurslid vrijwilligerszaken. Het ging om nieuwe vrijwilligers wer- ven, maar vooral om het koeste- ren van bestaande vrijwilligers. Na 2018 ben ik er vanwege pri- véredenen even uit geweest en sinds januari ben ik terug in het bestuur.” Wel heeft ze een andere functie. “Ik heb nu communicatie onder mijn beheer. Ik ben een soort doorgeefluik tussen bestuur met de andere geledingen van de club.” Ze is de enige vrouw in het bestuur. “Ik ben op mijn werk wel gewend ommet allemaal ke- rels te werken. Die vergaderin- gen geven me altijd veel energie. Ik geniet ervan als we aan het einde van de avond een mooi plan hebben.” Er werd de afgelopen periode vanwege corona nogal wat ge- eist van voetbalbesturen. “Tot nu toe zijn we er goed doorheen gekomen. Ik vind dat wel mooi: ons bestuur is een gemeleerd gezelschap, maar met elkaar managen we de boel toch heel aardig.” Anjo de Joode is aan haar tweede seizoen bezig als trainer van het zevende elftal van Dilettant. De link is snel ge- vonden. “Mijn zoon speelt in dat team.” De Joode, in het dagelijkse leven kapster, is al jaren verbonden aan het elftal. “Ik doe dit al voor het vijfde jaar. Ik ben met die jon- gens meegegroeid. Ze hadden destijds wel een trainer, maar die trainer had ook heel veel andere taken binnen de club. Ik ben er gaan staan. Blijkbaar be- viel mijn aanpak, want ze willen mij nog steeds.” De Joode ‘eist’ best wel wat van haar spelers. “Ik vind conditie heel belangrijk. Daar besteed ik veel aandacht aan. Ook aan tactische zaken. We trainen twee keer in de week en dat doen we goed.” Ze is lief- hebber van het Engelse voetbal. “Dat tempo dat daar gespeeld wordt, gigantisch. Ik vind het En- gels voetbal ook qua systemen duidelijker.” Bij een wedstrijd wordt haar vaak gevraagd of ze fysiothe- rapeut og leidster van het team is. “Tegenstanders zijn dan he- lemaal verrast als ze horen dat ik de trainer ben, haha.” Journey Paaijs (21) heeft voor het twee- de seizoen de MO13 onder haar hoede. “Vorig seizoen was dit nog de onder elf.” Ze had aan- vankelijk helemaal niet de ambi- tie om trainster te worden. “Dat kwam meer omdat ik niet het idee had dat ik dat kon. Op een gegeven moment werd ik met een ander meisje uit ons dames- team gevraagd een training te doen. Dat was wel erg leuk. Dat meisje, Lorraine, is nu ook nog trainer. Daarnaast hebben we steun van twee vaders.” “Die meiden kijken toch tegen ons op”, zegt Paaijs. “Dat had ik mij vroeger niet gerealiseerd. Zo bijzondere speelster in dames 1 vind ik mezelf niet. Ik ben ver- dediger en los veel op met mijn snelheid. Echt technisch ben ik niet.” Afgelopen seizoen had ze alle tijd om de MO13 te trainen en te coachen. De reden was min- der: een kuil in het veld zorgde ervoor dat ze zwaar knieletsel opliep. “Ik ben er ruim een jaar zoet meegeweest. Ik heb on- langs mijn rentree gemaakt.” Het leukste van het trainen van de MO13 is de band die ze heeft opgebouwd met de speelsters. “Ik ben wel ouder, maar kan me heel goed inleven in hun bele- vingswereld.” “Deze mannen zijn goud waard voor ons.” John Broekhuizen (56), bestuurslid onderhoud en materiaal, blaast vol de loftrompet over de werkploeg van CKC. “Zonder hen had het hier een rotzooitje geweest.” Dilettant is allang geen mannenbolwerk meer. Dat bewijst het grote aandeel vrouwen in diverse functies van de club uit Krimpen aan de Lek. Anne de Man is bestuurslid, Anjo de Joode trainster van het zevende seniorenteam, Journey Paaijs voorziet de MO13 van tips en trucs. Gouden handjes van CKC-werkploeg zijn onbetaalbaar Dilettant koestert zijn actieve vrouwen gebleven. En anders verzint Broekhuizen dat wel. “Dit is best een complex op leeftijd. Toen het door de gemeente werd overgedragen had het best veel achterstallig onder- houd”, weet hij. “Klussen zat.” Een gebrekkig werkend lucht- ventilatiesysteem zorgde voor schimmel in de kleedkamers. “Die mannen stonden er met een scheursponsje en later met een verfbus.” Recent werden er twee nieuwe kleedkamers bij- gebouwd. Een aannemer zette ze casco neer. Voor de verdere afwerking zorgt de werkploeg. “We proberen zoveel mogelijk materiaal her te gebruiken”, zegt Arnold. Hij kwam een paar jaar geleden binnenwandelen. “Mijn kleinzoon speelde in de A2. Hij vertelde over een vrijwilligers- bijdrage van vijftig euro. Ik zei: opa gaat wel wat klusjes doen, dan hou jij die vijftig euro op zak.” Ze zijn nu bezig om de oude tij- delijke kleedkamers te slopen. Porto-cabins die volgens Broek- huizen hun langste tijd hebben gehad. “Ze doen megaklussen. Als die mannen er niet waren, konden we dit allemaal niet doen. Als je dit allemaal moet laten doen, ben je een vermogen kwijt. Dat hebben we niet.” Ze zijn trots op de entree, die een facelift kreeg. “Dat was geen gezicht”, zegt Arnold. “Er stond een loods en er lag overal bouwmateriaal. Het is echt op- geknapt.” Journey Paaijs als trainer en coach van de MO13 van Dilettant.