VoetbalJournaal Lek en IJssel, najaar 2019

7 Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Siemen de Wilde: ‘Mooi die honderd jaar, maar we gaan wel verder’ Als nuchterheid het symbool is van DCV dan staat voorzitter Siemen de Wilde symbool voor het karakter van de Krimpense club. De 63-jarige oud-militair, sinds 2012 preses van rood en zwart, werd tijdens de officiële receptie in het kader van het honderdjarig bestaan compleet verrast. De Wilde werd namens Koning Willem-Alexander benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. In een volle tent toeschouwers kreeg hij het lintje opgespeld door burgemeester Martijn Vroom. “Ik heb het helemaal niet zien aankomen”, reageer- de de decorandus. “Zelfs niet een beetje. Blijkbaar wisten heel veel mensen het wel. Zelfs mijn eigen kinderen. Dat geeft wel te denken, haha.” Een groot dossier aan aanbe- velingsbrieven kreeg hij on- langs via de mail doorgestuurd. “Ik ben reuze benieuwd wat daarin staat. Ik ben uiteraard enorm vereerd.” De Wilde kreeg de koninklijke onderscheiding voor zijn hele oeuvre aan vrij- w i l l i g e r s we r k . Dat begon al eind jaren zeventig bij de jongerensoos ‘Roepie-groepie’. “Jeugd kwam bij elkaar in een gebouwtje en ach- ter gesloten deuren gebeurde dingen die werden gedoogd.” Als ouder werd hij lid van de medezeggenschapsraad van de school van zijn zoons. In 2013 meldde hij zich als vrijwil- liger aan bij de stichting Belbus in Krimpen aan den IJssel, een organisatie die ervoor zorgt dat ouderen binnen Krimpen op afroep worden vervoerd. “Om te voorkomen dat ze in een iso- lement komen.” Dat werk doet hij nog steeds, als chauffeur of bijrijder. Sinds een paar jaar is De Wilde, die jarenlang een lei- dinggevende functie had bij de koninklijke marechaussee, lid van Veteran Search Team. Als er een vermissing is van een persoon worden hij en zijn col- lega’s opgeroepen en ingezet om te helpen zoeken. “Soms is dat twee keer in de week, soms ook een maand niet. Het is waardevol werk. Het team is ooit opgezet toen er in de om- geving van Utrecht in korte tijd twee meisjes verdwenen.” Sinds 2012 is hij voorzitter van DCV. Dat lag zeker niet voor hand, omdat De Wilde zelf nog nooit in competitieverband te- gen een bal schopte. “Wij waren met vijf kinderen thuis en mijn ouders kozen voor de gym, KDO in Krimpen. Zo ging dat toen.” Hij kwam pas in aanraking met DCV toen hij met zijn gezin te- rugkeerde in Krimpen en zijn oudste ging voetballen. “Aan de ouders werd gevraagd of ze op toerbeurt grensrech- ter wilden zijn. Ik vond dat niet meer dan normaal om mij aan te melden. Van grensrechter werd ik elftalleider. Dat heb ik jarenlang gedaan totdat mijn jongste zoon naar de senioren overging. Dat was voor mij ook het moment ook een andere functie te zoeken. Er was een vacature van jeugdvoorzitter en dat leek me wel wat. Dat ben ik in oktober 2011 gaan doen. In februari 2012 ging de voorzit- ter weg en vond men dat ik dat maar moest doen. Ik ben niet voor de verantwoordelijkheid weggelopen, bij de marechaus- see had ik altijd een leidingge- vende functie bekleedt.” Van een rustige start als voor- zitter was geen sprake. “Bin- nen drie maanden moest ik de trainer vertellen dat hij geschorst en later dat hij op non-actief was gesteld. Ik had geen idee waarin ik terecht was gekomen. Ik kende het voetbal- wereldje alleen van de buiten- kant. Als je leider bent van een elftal heb je geen idee wat er bestuurlijk allemaal speelt.” Hectisch was ook zijn eerste volledige seizoen. DCV stond voor de lastige keuze om over te stappen naar de zaterdag. “Dat gaf heel veel beroering”, herinnert De Wilde nog als de dag van gisteren. “Heel veel verstokte DCV’ers hebben het mij verweten dat wij onder Hondengedragstherapie en privé puppycoaching tel. 06-42658603 www.de-hondenspecialist.nl 0234858.pdf 1 28-10-2019 9:43:16 0233383.pdf 1 16-10-2019 15:19:03 Pannakooi als mooi verjaardagscadeau Het stond al lang op het verlanglijstje en zaterdag 2 november, de dag waarop DCV het honderdjarig be- staan met zijn leden vierde, werd de pannakooi op het complex aan het Waalplant- soen officieel geopend. Oud-prof Evgeniy Levchen- ko (Sparta, FC Groningen), tegenwoordig actief als voetbalanalist, verrichtte de openingshandeling. “Dit voelt ook echt als een verjaardagscadeau”, zei voorzitter Siemen de Wilde. De constructie is gemaakt door leerlin- gen van de leerschool van Hollandia Staal. Het staal is voor een zacht prijsje gekomen van een ander Krimpens bedrijf, Breedveld. “Ook veel andere sponsors hebben een financiële bijdrage geleverd”, aldus De Wilde. In de pannakooi ligt een kunstgrasveld van 10 bij 20 meter. Het is een ideale plek voor de DCV- jeugd om te voetballen. De Wilde: “We kunnen het ook gebruiken tijdens trainingen in kleine sa- menstellingen. We zijn er echt blij mee.” Er is volgens De Wilde bij de bouw rekening gehouden dat DCV een open complex be- woont. “De constructie is zo gemaakt dat het hufterproof is. Wij ho- pen dat de jeugd er veel gebruik van gaat maken. Wij denken dat het bijdraagt aan verbetering van de techniek.” mijn voorzitterschap naar de zaterdag zijn gegaan. Het was een lastige, maar tegelijkertijd ook een eenvoudige keuze. Er was geen voedingsbodem meer voor het zondagvoetbal. Er was de jaren daarvoor al een terugloop te zien. De trai- ner wilde het nog proberen om een team samen te stellen. Ik weet nog goed dat hij mij op 10 mei belde en zei: Siemen, het gaat me niet lukken. Hij had elf spelers. Daar zat nog geen keeper bij.” “Ik denk dat we die keuze net op tijd hebben gemaakt.” Te- gelijkertijd met de overstap besloot het bestuur ook te stoppen met individuele ver- goedingen. “Ook dat was een bewuste keuze. Van het eer- ste elftal stapten de echte DCV-jongens gewoon over naar de zater- dag. De anderen vertrokken. Het is niet zo dat er geen spelers welkom zijn van buitenaf. Inte- gendeel, we ontvangen ze met open armen maar wel onder onze voorwaarden, We bieden goede faciliteiten maar dus geen betalingen.” Het gevolg: “De jeugd is nu ons kapitaal.” En daarmee werd in rap tempo de ladder van het zaterdagvoetbal beklommen. DCV promoveerde van de vier- de naar de derde klasse, van daaruit naar de tweede klas- se en drie seizoenen geleden volgde zelfs promotie naar de eerste klasse. “Dat was een prachtige prestatie, maar dat hadden we te danken aan een geweldige laatste periode, die we wonnen, en nacompe- titie. In de competitie waren we slechts als zevende geëin- digd. Het huidige niveau van de tweede klasse past beter bij ons. Voor nu dan, want we hebben wel degelijk ambities om weer terug te keren naar de eerste klasse.” DCV timmert op het veld – waar Ronald Klinkenberg de DCV-cultuur bewaakt - aan de weg, maar ook op accommoda- tiegebied speelt er het nodige. De wens van de club is duidelijk: de kantine en de kleedkamers vervangen. “Het gebouw stamt uit 1967. Als mensen zeggen dat het er nog goed uitziet, dan is dat een geweldig compliment aan de onderhoudsploeg. Maar feit is wel dat het meer dan 52 jaar oud is, op dat deel in de kantine na dat na de brand in 1990 is vernieuwd.” Het bestuur van DCV is druk in overleg met de gemeente. “Het gaat de goede kant op, maar iets van zulke omvang heeft tijd nodig. We hebben een prachtig feestje gevierd, maar we moeten wel verder.” “Heel veel verstokte DCV’ers hebben het mij verweten dat wij onder mijn voorzitterschap naar de zaterdag zijn gegaan”