VoetbalJournaal Goeree, najaar 2020

7 Joost van der Veer debuteerde als 15-jarige voor DVV’09 Joost van der Veer maakte in de laatste speelronde van het seizoen 2019-2020 zijn debuut voor DVV’09. Hij kwam 20 minuten voor tijd het veld in, als extra pion op het middenveld tegen Stellendam. Wat daar zo bijzonder aan is? Van der Veer was toen pas 15 jaar oud. Welkom in het se- niorenvoetbal, zo moet Joost van der Veer gedacht hebben tijdens zijn debuut tegen Stellendam. Hij trainde dan wel een aantal keer mee met het eer- ste, maar een wedstrijd spelen is toch andere koek. Dat merkte hij wel, zoals ook op de foto te zien is. “Het zijn grotere jongens, die gaan er veel harder in. Ik moet mijn fysiek nog verbeteren om me echt in het eerste te kun- nen knokken”, zo is de inmiddels 16-jarige Van der Veer realistisch. ZENUWEN Hij vond het natuurlijk wel span- nend, om op de bank te mogen zitten in de wedstrijd tegen Stel- lendam. En al helemaal toen trai- ner John Kleijn van de vierdeklas- ser hem het seintje gaf. Van der Veer mocht invallen, als 15-jarige tussen de grote mannen. “Op het veld vielen die zenuwen wel van me af, toen ben ik gewoon lekker gaan voetballen. Ik ben niet heel vaak aan de bal geweest, we wa- ren vooral de lange bal aan het spelen om de 2-1 te maken. Maar het ging best goed, volgens mij”, zo stelt de middenvelder. Van der Veer hoort zelfs nog in de JO17-1 thuis gezien zijn leef- tijd, maar werd voor het seizoen 2019-2020 al doorgeschoven om bij de oudste jeugd onder meer weerstand te kunnen voet- ballen. De JO19-1 van DVV’09 beleefde een prima voetbaljaar. “We hadden een goed team, zijn kampioen geworden in de twee- de klasse, deden gelijk daarna bovenin mee in de eerste klasse, wonnen de Champions League (een zaalvoetbalcompetitie op het eiland, red.) en kwamen heel ver in de beker. Zes of zeven spe- lers uit dat team hebben al eens meegetraind met het eerste en sommigen zijn ook al gedebu- teerd.” TOEKOMST Na zijn debuut maakte de coron- acrisis een einde aan het seizoen. “Jammer, maar ik heb al gehoord dat ik nog wel vaker mee mag trainen. Een vaste plek in het eer- ste komt te vroeg voor mij denk ik, maar ik hoop nog wel een paar keer wedstrijdenmet ze temogen spelen.” Van der Veer voetbalt al sinds zijn zesde bij DVV’09 en is daar niet zomaar weg te lokken. Hij werd al eens gescout, maar heeft geen zin om ver te reizen voor de sport. “Ik denk er wel over na als andere clubs komen, maar school is belangrijker. Daarnaast staan gezelligheid en plezier in het voetballen voorop bij mij. Dat vind ik bij DVV’09: ik heb daar heel veel vrienden, de trainingen zijn leuk en het is lekker dichtbij.” Carolien Struijk werd in 1994 ge- vraagd om mee te helpen in de F-jeugd van WFB. Ze had niks met voetbal, maar wél met kin- deren. Ze is juf op een basis- school. “En in de F-jeugd gaat het vooral om gezelligheid en samen dingen doen. Dat vond ik wel leuk. Ik betwijfel of ik ze veel geleerd heb op voetbaltechnisch vlak, hoewel sommigen ooit nog wel in het eerste zijn beland, ge- loof ik”, zo vertelt de vrijwillig- ster lachend. In 1996 ontmoette ze haar man Leon bij WFB, hij trainde de F1 op dat moment. Toen ze twee jaar later trouw- den waren hun jeugdteams aan- wezig bij het gemeentehuis en de kinderreceptie. Carolien Struijk werd in juni verrast met een Koninklijke onderscheiding. Ze kreeg een lintje vanwege haar maatschappelijke betrokkenheid. Zo is ze al 30 jaar lid van de Oranjevereniging Ouddorp, waarvan 25 als voorzitster, én is ze sinds jaar en dag actief als vrijwilliger bij WFB op Ouddorp. Het enthousiasme van een kind, daar doet Carolien Struijk het voor KABOUTERVOETBAL Helpen bij de F-jeugd deed ze tot 2000, toen ze zwanger raakte van haar oudste zoon Jordi. “Hans van Alphen, van de jeugdcommissie, vroeg me om het kaboutervoetbal bij WFB op te zetten toen daar vraag naar was. Dat hebben we gedaan in 2004. We zijn begonnen met vier jongetjes: Jordi, Milan, Julian en Jorg. Dat was ontzettend leuk om te doen met die ukkies, het was meer grassprietjes en made- liefjes tellen dan voetballen.” Vervolgens ging haar jong- ste zoon Raoel voetballen en begeleidde ze die bij het kaboutervoetbal. Toen hij doorschoof naar de F-jeugd, stopte ook Carolien. “Op dat moment zaten we niet ver voor het 60-jarig bestaan en ze zochten mensen voor de evenementen-/jubileumcom- missie. Daar werd ik voor- zitster van.” Ze leidde het jubileum in goede banen en organiseerde de afgelopen ja- ren verder onder meer 24 uur- stoernooien voor het goede doel en soccerkampen. LINTJE Afgelopen juni werd ze be- noemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Ze werd to- taal verrast. “Ik werd ook 50 en zag mensen weleens wat geheimzinnig doen, maar dacht dat het met mijn ver- jaardag te maken had. Op de Foto: Marjo Smit Foto: Gemeente Goeree-Overflakkee dag dat ik mijn feest vierde, nam mijn zoon me opeens even mee. Hij wilde me iets laten zien. We liepen naar het plein bij het kerkgebouw en daar zag ik mijn vader, die zit een verpleeghuis en ik dacht dat zijn aanwezigheid de verras- sing was. Hij had maandenlang in lockdown gezeten. Toen we verder liepen, zag ik ook onze familie en vriendengroep en mensen van de gemeente Goe- ree-Overflakkee, waaronder de locoburgemeester. Toen dacht ik: dit ga ik niet leuk vinden. Uit- eindelijk was dat natuurlijk wel zo. Het was echt heel leuk en bijzonder.” Carolien vindt het vooral ont- zettend leuk om dingen voor de jeugd te organiseren. “Het enthousiasme van een kind, die blije koppies: dat is toch ge- woon leuk?” WFB voelt echt als haar vereniging. “Als iets niet lekker loopt bij WFB, wil je daar iets aan doen en als de vereni- ging positief in het nieuws is, denk je: dat is ons cluppie, heb- ben wij maar mooi voor elkaar gekregen.”