R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M 5 ‘Ik kan echt heel slecht tegen mijn verlies’ ‘Dan zijn we net weer een stel kleine jongetjes’ Robijn, oorspronkelijk van Melissant, weet eigenlijk niet beter dan dat er bij De Jonge Spartaan gevoetbald wordt door veteranen. Hij weet wel waarom juist deze tak van sport zo populair is. “Het tempootje ligt toch een stuk lager. Als je bij het vijfde mee gaat doen, word je soms links en rechts voorbijgelopen door van die jonge gasten. Dat voorkom jemet 35+.” Maar denk niet dat ze daardoor ook een stuk minder fanatiek zijn, voegt hij er snel aan toe. “Het fanatisme is nog steeds groot, maar het voetbalplezier staat natuurlijk voorop.” PUPILLEN Inmiddels woont Robijn al vele jaren inMiddelharnis en ondanks dat hij opgroeide bij Melissant, voelt hij de liefde voor Spartaan. “Mijn zoontje en dochter voetballen er en samen met mijn compagnon, die ook bij de veteranen zit, ben ik hoofdsponsor. Dan wordt het toch vanzelf je clubje.” Spijt van zijn keuze een jaar of acht geleden heeft hij dan ook niet. “Ik kwam hier meteen terecht in een leuk team met een hoop goede voetballers.” Zijn debuut voor de club weet hij nog maar al te goed, misschien zelfs iets te goed. “We speelden tegen NSVV, het was mijn eerste actie in dit shirt, en ik lag plat op mijn buik. Dat krijg ik natuurlijk nog vaak te horen, dat snap je ook wel.” Om dat soort acties tot een minimum te beperken, wordt er op dinsdagavond getraind. Robijn vertelt hoe dat gaat. “Een bal in het midden, twee goaltjes en lekker hobbelen.” De verdeling van de teams zorgde jarenlang voor veel hilariteit. “Onze leider Joop liep rond en verdeelde dan de hesjes, maar die koos altijd gewoon hetzelfde groepje. Daar moesten we natuurlijk altijd hard om lachen.” Onderling zorgen ze er op zaterdag tijdens de wedstrijden voor dat de boel in goede banen wordt geleid. “Een paar spelers regelen de wissels. Maar niemand wil graag wissel staan, het is dan net weer pupillenvoetbal van vroeger.” KLEEDKAMER Ook buiten het veld weten de mannen elkaar uitstekend te vinden. “Er ontstaan echt vriendschappen. Voetbal schept een band.” Binnen de lijnen zijn ze weer even jong. “Dan zijn we net weer een stel kleine jongetjes. Met onze korte broekjes.” Onderdeel van een team zijn en samen in een kleedkamer zitten, het verveelt nooit. “De kleedkamer is natuurlijk dé plek voor mooie verhalen. Er zijn zoveel verhalen over wedstrijden of gebeurtenissen.” Hij graaft even in het geheugen. “Iemand van ons gaf eens een speech tijdens een etentje, dat duurde zó verschrikkelijk lang, dat we nu iedere keer bang zijn als hij aan het woord komt. Maar natuurlijk ook voetbalbloopers, als missen voor open goal of een keeper die denkt dat een bal naast zou gaan.” In 2016 won het veteranenteam de districtsbeker, een trots moment, maar vooral de liefde voor het spelletje spat ervan af. “Met voetbalvrienden en de sfeer is hartstikke leuk, na afloop doe je lekker een biertje.” Al zit niet iedereen er zo in, moet Robijn bekennen. “Soms heb ik het idee dat tegenstanders denken dat ze de CL-Finale aan het spelen zijn. Fanatiek zijn is goed, maar het moet niet ‘te’ zijn.” Ook zelf moeten ze nog wel eens wennen aan het feit dat ze geen twintig meer zijn. “Het is soms best frustrerend dat niet alles meer lukt. We hebben letterlijk en figuurlijk een brede selectie, haha! Zelf ben ik ook vaker geblesseerd dan vroeger, en ik was al veel geblesseerd!” Veel van de teamleden zijn ook actief betrokken bij de club, Robijn hoopt dat nog jaren te kunnen doen. “Het is een vormvan saamhorigheid, met echte vrienden, het is gewoon ontzettend leuk!” Nadat zijn moeder burgemeester werd van Goeree-Overflakkee en daardoor ‘verplicht’ werd om op het eiland te komen wonen, was de keuze voor Pim Grootenboer snel gemaakt. Hij koos zonder twijfel voor De Jonge Spartaan en nu, acht jaar later, heeft de verdediger daar nog altijd geen seconde spijt van. “Door de jaren heen is het echt een soort vriendengroep geworden.” Dat je voor een potje voetbal nooit te oud bent, bewijzen ze al jarenlang bij de veteranen van De Jonge Spartaan. Voor Jan Peter Robijn, één van de fanatieke 35+’ers, is er eigenlijk niks mooiers dan dat. “Het plezier onderling, de kleedkamerhumor en samen lekker een balletje trappen. We zijn allemaal liefhebbers van het spelletje.” Begonnen bij Kogelvangers, maar door een verhuizing naar Sommelsdijk gekozen voor Spartaan. Grootenboer legt uit hoe dat ging. “Ik heb hier en bij Flakkee meegetraind, maar bij Spartaan kreeg ik toch het beste gevoel.” In het begin was het best even wennen, vertelt hij. “Mijn broers zijn wel bij Kogelvangers blijven spelen en dan vragen ze natuurlijk vaak of je niet weer terugkomt. Maar dit is echt een leuke vereniging en de jeugd, waar ik toen in kwam te spelen, is van hoog niveau.” BOVEN VERWACHTING Net als iedere voetballiefhebber is de 23-jarige Grootenboer blij dat de voetbal weer is begonnen, maar de rechtsback zal zijn ongeduld nog even moeten bewaren. “Tijdens een oefenwedstrijd tegen Duiveland brak ik mijn pink. We stonden 10-0 voor, dus het was vrij onnodig.” Toch zat hij de afgelopen maanden niet stil, werd er gewoon doorgetraind en ook het trainingskamp in Spanje was goed voor de teamgeest. Het seizoen van Spartaan in de derde klasse begon sowieso boven verwachting goed. “Dat had ik zelf eerlijk gezegd ook niet verwacht. De voorgaande jaren stonden we toch vaak in de middenmoot, terwijl we nu echt bovenin meedoen. Dan is het jammer dat de competitie wordt stilgelegd, als je net in die flow zit.” En dus legt Grootenboer de lat een stukje hoger. “We willen op den duur wel naar die tweede klasse. Ik denk dat het echt wel kan met deze groep en de huidige trainers, maar dit seizoen komt het nog te vroeg.” Zelf ligt hij er dus nog een aantal weken uit, vervelend in de drukke periode die eraan zit te komen. “Dat is natuurlijk wel een dingetje. Tijdens de oefenwedstrijden zaten we er wel goed in, dat geeft vertrouwen. Je merkt ook dat iedereen steeds fitter wordt.” BROEDERSTRIJD Door een gebroken pink moeten ze zijn rushes aan de rechterflank voorlopig dus nog even missen. Want ondanks dat Grootenboer speelt als verdediger, is hij regelmatig voorin te vonden. “Ik ben wel een rechtsback die graag aanvalt, ontzettend fanatiek is en heel slecht tegen zijn verlies kan.” Vliegen er na een nederlaag dingen door de kleedkamer? “Dat nog niet, maar ik heb wel altijd één of twee dagen nodig om het te verwerken. Daar ga ik echt niet lekker op.” Ook zijn teamgenoten weten dat ondertussen maar al te goed. “Soms zeggen ze dan: ‘Het komt volgende week wel weer goed’. Maar dat wil je dan eigenlijk al helemaal niet horen.” Ambitie om Spartaan, waar zijn vader inmiddels ook in het bestuur zit, te verlaten, heeft hij niet. “Die behoefte voel ik niet. Ik wil juist graag met Spartaan stappen maken. Veel jongens zaten al samen in de jeugd, het lijkt me mooi als we samen omhoog kunnen gaan.” Toch is er nog één dingetje waar Grootenboer, die al werkzaam is als werkgroep docent aan de Erasmus Universiteit, van baalt. “Dat we niet meer bij Kogelvangers in de competitie zitten. Het is zonde dat we als broers niet meer tegen elkaar spelen, dat zijn toch altijd bijzondere potjes.” De balans is tot nu toe eerlijk verdeeld. “We hebben vier keer gespeeld en allemaal een keertje gewonnen.” Aan de laatste editie bewaart hij geen goede herinneringen. “Toen verloren we met 2-1 en scoorden allebei mijn broers voor Kogelvangers, dat was geen leuke week. Dat blijf je horen. De competitie werd daarna onderbroken, dus ik doe net alsof die wedstrijd er nooit is geweest!” 0265041.pdf 1 17-2-2022 14:07:34 Bas Driece Marietjespad 39 3241 BN Middelharnis 06 40 05 48 29 basdriece@ziggo.nl 0264482.pdf 1 26-1-2022 7:54:04
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=