13 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M Doelman Dario Martinu moet zich na beenbreuk richten op nieuwe seizoen KOEWACHT – Direct had hij wel door dat het fout zat. Wanneer tegen RCS JO17-1 een bal over hem heen stuit en hij omdraait om deze te pakken gaat het mis voor Dario Martinu. Zijn voet bleef staan terwijl de rest van zijn lichaam doordraaide. Gevolg: een gebroken rechter kuitbeen en direct einde seizoen. “En dat seizoen was sowieso al vanaf de voorbereiding niet wat ik er van had gehoopt. Met een nieuwe trainer hoopte ik voor mijn kans te gaan en eerste doelman te worden. Jelle Bonte was naar het tweede gegaan en dus wilde ik mijn kans pakken. De trainer gaf aan dat hij mij en ook de andere keeper Tim Vanassche allebei wilde gaan gebruiken. Per tegenstander zou hij dan een keus maken welke keeper zou spelen. Maar dat zag ik niet zitten en ben toen volledig teruggegaan naar de JO17. Daar mocht ik nog keepen en zou ik gewoon wekelijks aan de bak kunnen.” De keus zorgde bij de jonge goalie voor een flinke teleurstelling, want hij is ondanks zijn jonge leeftijd al geregeld als reservekeeper bij het eerste actief geweest. “Teleurstellend was het absoluut en heb er ook met mijn ouders over gesproken. Maar ik ben jong en wil voetballen. Bovendien is het ook niet ideaal voor een keeper dat hij niet wekelijks onder de lat staat, terwijl ook de verdediging steeds moet schakelen. Want Tim en ik hebben allebei onze eigen kwaliteiten en zijn andere types.” Waar Martinu na de voorbereiding dus terugkeerde bij de JO17 van SJO Steen/Koewacht, had hij het plezier in het voetbal volledig hervonden. Bovendien had hij een goed gesprek gehad met de technische commissie en besloten om er weer voor te gaan en zich beschikbaar te stellen als reservekeeper bij het eerste. “En toen ging het dus mis tegen RCS.. Echt heel erg zuur! Ik voelde dat mijn voet bleef staan en hoorde het direct kraken. Dan weet je wel gelijk dat het foute boel is. Been in het gips en nu dus geduldig revalideren.” Alsof het nog niet genoeg was, kreeg eerste keeper Van Assche een rode kaart en schorsing aan zijn broek. Dé kans dus voor Martinu om zichzelf te laten zien. “Maar ja, met een rechterbeen in het gips was dat niet echt een optie haha. Dus dat was wel dubbel balen. Het is helaas niet anders en ik richt me op het nieuwe seizoen. Niet direct bij de senioren, maar bij voorkeur in de JO19. Daar zijn ze druk mee bezig en hopelijk lukt dat. Al blijft de doelstelling voor mij wel dat ik hier ooit eerste keeper word. Maar eerst weer fit worden.” AXEL – Toe aan een nieuwe sportieve uitdaging op een iets hoger niveau. Dat was voor Sanne Eekhout twee jaar geleden om de dames van v.v. Terneuzen te verruilen voor het blauwe tricot van FC Axel. Daar speelt ze inmiddels in de derde klasse en draait ze met haar team mee in de middenmoot. Overstap naar FC Axel is Sanne Eekhout uitstekend bevallen “Die overstap is me uitstekend bevallen. Ik had er acht seizoenen bij Terneuzen opzitten en had er steeds minder lol in, vooral omdat het niveau lager was dan ik leuk vond. De uitdaging vloeide een beetje weg en wilde mezelf graag sportief meer kunnen meten met tegenstanders. Een vriendin van me speelde al bij FC Axel en die had geregeld dat ik een keer kon meedoen met de ploeg tijdens een toernooi. Dat was toen heel gezellig en ook qua niveau sprak het me wel aan. Ik heb toen de stap gewaagd en tot nu nog altijd zonder een moment spijt.” De derde klasse is voor de vrouwen van FC Axel volgens de middenveldster een perfect niveau dat prima past bij de kwaliteit van de selectie. “Vorig seizoen werden we kampioen en wonnen de beker, dus dat was echt een superseizoen. Nu een trapje hoger blijkt dat we ook daarin ons weten staande te houden, dus dat is toch wel een bevestiging dat we een groep meiden hebben die aardig kunnen voetballen. Gezelligheid en sportiviteit weten we met z’n allen heel goed te koppelen aan elkaar en dat maakt de groep ook heel hecht. Als je van buitenaf nieuw bij een groep komt dan moet je jezelf toch altijd extra bewijzen. Laten zien dat je een meerwaarde bent. Gelukkig ging dat vrij snel, dus ook dat proces verliep heel natuurlijk.” Volgens Eekhout zijn de trainers Marco Boeije en Linda van Meurs voor een heel groot deel verantwoordelijk voor de gezelligheid en de hechtheid binnen de spelersgroep. “Linda voetbalt zelf ook af en toe nog mee en heeft zeker een toegevoegde waarde. Marco is meer voor het echt serieuze deel, die mix die ze samen brengen die past perfect bij deze groep speelsters in elk geval.” Waar ze vorig seizoen toen ze nieuw bij de groep kwam nog redelijk stil en afwachtend was, daar is dat nu wel anders. “Ik ben van nature wel iemand die zichzelf laat horen als het moet, zeker in het veld. Dat deed ik in het begin niet, vooral omdat ik eerst wilde kijken hoe alles ging verlopen. Maar gaandeweg het seizoen ging dat vanzelf en nu laat ik me wel gelden als dat nodig is. Het zit ook in me, ben bloedfanatiek en wil altijd wel heel graag winnen. Dat probeer ik in wedstrijden ook altijd over te brengen.” Voor de trainers is Eekhout overigens ook wel een welkome speelsters om in de selectie te hebben, vooral omdat ze op meerdere posities inzetbaar is. “Bij Terneuzen speelde ik meestal laatste vrouw, maar hier in Axel meestal linkshalf en als er een verdedigster afwezig is dan zak ik een linie. Dat ik redelijk allround ben is enerzijds fijn want dan weet je dat je meestal wel speelt. Anderzijds is het niet altijd ideaal, omdat je dan ineens weer moet schakelen naar een andere positie en dus andere taken hebt.” De middenmoot waarin de vrouwen van FC Axel nu te vinden zijn, dat had volgens de Terneuzense wellicht nog wel beter kunnen uitpakken. “We missen nu wat basisspeelsters door blessures en hebben daardoor wel wat punten verspeeld. De vierde plek zou misschien nog meer recht doen aan onze groep, al weet je dat natuurlijk nooit. Wie weet kunnen we ooit nóg een stap maken, maar voorlopig doen we het prima zo.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=