19 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver De keuze voor de senioren bevalt Finn van Eerdenburgh meer dan goed L AMSWAARDE – War sommige jeugdspelers van de SJO HSVC’20, die lid zijn van SDO’63 kozen voor een langer verblijf bij de jeugd was het voor Finn van Eerdenburgh (18) duidelijk: hij wilde naar de senioren toe. En zo komt het dat de middenvelder dit seizoen niet in het roodwit-blauw van de JO19, maar in het geelzwart zijn wedstrijden speelt. ‘En die keus bevalt me meer dan goed.’ Hoewel hij woont in Terhole, speelde hij naast SDO’63 ook bij de HVV’24 jeugd. Uiteindelijk kwam hij via SDO’63 en HSVC’20 vorig seizoen terecht bij het eerste elftal van de vierdeklasser uit Lamswaarde. “Ik voetbalde bij de JO19 en samen met Jorn van Assche deed ik regelmatig al mee bij het eerste elftal. Voor het begin van dit seizoen moesten we een keuze maken wat we wilden gaan doen. Jorn koos ervoor om nog een jaar bij de JO19 te blijven, maar ik wilde graag proberen om mijn kans te pakken bij het eerste elftal. En dat is me tot op heden wel gelukt.” SDO’63 is hekkensluiter in de 4e Klasse A en komt volgend seizoen uit in de vijfde klasse, het niveau ook waar het eigenlijk de afgelopen decennia altijd wel actief was. Hoewel de sportieve prestaties tegenvallend te noemen zijn, kijkt Van Eerdenburgh zelf vooral naar zijn ontwikkeling als voetballer. “Ik ben in mijn ogen zeker wel verbeterd. Het is toch fysiek flink aanpoten en ook qua handelingssnelheid heb ik stappen gemaakt. Het is wel even wat anders om met de JO19 een wedstrijd te spelen of tegen de verdedigende middenvelder van Sluis of Breskens. De stap was een hele grote en vooral een uitdagende voor mij als voetballer. Maar het feit dat ik van de trainer een basisplek heb gekregen in het elftal, dat zegt me dat ik het niet onverdienstelijk heb gedaan. En hoewel we laatste staan, blijft de sfeer hier gelukkig goed. Daarom staat SDO’63 ook wel bekend, want gezelligheid is er hier altijd wel. Al is het natuurlijk nog altijd gezellig wanneer je punten pakt maar dat is logisch lijkt me.” Zijn eerste jaar bij de senioren ziet de centrale middenvelder vooral als een heel belangrijk leerseizoen, waar hij op verschillende posities heeft gespeeld. “Zowel achterin, maar ook vaak links- of rechts op het middenveld. Nu speel ik samen met Ruud van Driessche samen in de as en dat bevalt me goed. Qua spel ben ik nog zeker niet tevreden, want ik moet soms nog volwassener worden. Sneller beslissen, maar ook slimmer worden. En natuurlijk ook fysiek groeien, want het is aanpoten op het middenveld. Maar ik ben nog jong en begin pas. Volgend seizoen waarschijnlijk in de vijfde klasse en dan richting Brabant. Dat zal weer anders zijn en leerzaam. Vlieguren maken en dan belangrijker worden voor het team, dat zijn twee voorname punten. De keus om voor de senioren te kiezen, dat is voor mij de juiste gebleken. Nu is het zaak om door te groeien en ik ben blij dat ik hier bij SDO’63 daarvoor alle kansen krijg.” Blessure zet streep door seizoen De Clippelaar VOGELWAARDE – Langzaam kreeg Sven de Clippelaar net voor winter last van ‘pijntjes’. Maar op den duur bleek het zo hardnekkig, dat de speler van Vogelwaarde genoodzaakt was rust te nemen. Dat hielp niet, want inmiddels is duidelijk dat de liesblessure hem minimaal tot het eind van dit seizoen aan de kant houdt. “Dat is natuurlijk zwaar klote. Maar ik weet nu in elk geval wel wat het is en kan met de fysio gericht toewerken naar volgend seizoen. Want de hoop die ik had om dit seizoen nog een paar speelminuten te maken, die heb ik inmiddels wel uit mijn hoofd gezet. Best ook wel balen, want voor mij is voetbal echt een uitlaatklep.” Tijdens de trainingen kreeg De Clippelaar voor de winterstop steeds meer te makenmet pijnklachten. En bezoek naar de huisarts bracht geen uitkomst. De sportarts die daarna werd geraadpleegd, die kwam na een echo met de diagnose. De 23-jarige middenvelder is wel blij dat nu helder is waar de pijn vandaan komt. “De pijn en irritatie komen uit mijn lies en dat gaf allerlei ongemakken. Onverwachte bewegingen dat geeft veel pijn. Gewoon lopen dat gaat wel en ik doe nu ook wel wat fitness. Want helemaal niks doen dat zit niet in mijn karakter. Maar als je graag voetbalt en dan moet toekijken, dat is echt verschrikkelijk.” De Clippelaar heeft altijd het shirt van Vogelwaarde gedragen en debuteerde op zijn zeventiende in de hoofdmacht. Daar speelt hij normaliter aan de zijkant van het middenveld. “Ik kan eigenlijk daar wel op alle posities uit de voeten, maar centraal hebben we best wat spelers die daar misschien wel beter zijn dan ik. Dus aan de zijkant op het middenveld vind ik ook prima, als ik maar kan spelen en van waarde kan zijn.” Momenteel blijft echter tot het eind van dit seizoen de bijdrage van De Clippelaar beperkt tot het supporteren vanaf de zijlijn. “Frustrerend idee, maar het is niet anders. We hebben al niet een heel brede selectie en dan is elke speler die wegvalt er eentje te veel. Maar te vroeg beginnen of met pijntjes blijven doorgaan daar heeft niemand wat aan. Ik heb het lang geprobeerd, maar op een gegeven moment moet je naar je lichaam en zeker ook de specialisten luisteren. Dus nu ben ik volop bij de fysiotherapie aan het werken en trainen om komend seizoen weer van waarde te kunnen zijn.” Want hoewel hij doordeweeks in Eindhoven woont én voor een bedrijf in de energietransitie in Arnhem werkzaam is, komt De Clippelaar elke weekend terug naar Zeeuws-Vlaanderen om te voetballen. “En voor mijn vriendin natuurlijk ook, want die woont nog hier. Het zijn voor mij mooie redenen om toch elke week terug te keren. Doordeweeks doe ik aan zaalvoetbal en op vrijdagavond train ik dan bij Vogelwaarde. Dat is ook mooi om met vrienden te doen en tegelijk mijn vriendin en familie te kunnen zien. Nu is het trainen dan even weggevallen, maar de reis naar Zeeuws-Vlaanderen blijf ik wel maken. Want hoewel ik niet kan spelen, ben ik er bij de wedstrijden en op trainingsavond wel altijd bij. De beleving is anders, de spanning ook. En je mist natuurlijk de lol en verhalen in de kleedkamer. Maar het meest vervelende blijft, dat je geen sportieve bijdrage kan leveren om te proberen rechtstreeks te handhaven. We liggen op koers en hopelijk kunnen we het tot het eind van dit seizoen volhouden. Bij de bovenste zeven ploegen eindigen, dan zijn we rechtstreeks veilig. Dat zou mooi zijn en kan ik volgend seizoen sowieso weer in de vierde klasse spelen.” BIERVLIET/HOOFDPLAAT – Hij woont al zijn hele leven in de polder tussen Hoofdplaat en Biervliet. Toen Reinier Thomaes mocht gaan voetballen, viel de keus niet op Hoofdplaat maar koos de middenvelder voor v.v. Biervliet. Inmiddels zijn beide clubs sinds dit seizoen actief als Samenwerkende Senioren Afdeling HBC’22, waar de 18-jarige Thomaes zijn plekje heeft gevonden én veroverd. Als jeugdspeler was hij al langer actief in een SJO van beide verenigingen, maar nu zijn ook beide seniorenafdelingen samengevoegd. En dat bevalt de jonge middenvelder uitstekend. “Ik ging naar school in Biervliet en al mijn vrienden daar waren lid bij Biervliet. De keus was voor mij dan ook erg eenvoudig en snel gemaakt. Ik heb daar de gehele jeugd gespeeld en kende vanwege de samenwerking ook al een hoop mensen uit Hoofdplaat. Het is voor mij ook wel handig dat onze boerderij zowat in het midden ligt, dus maakt het me niet zoveel uit waar ik moet trainen en voetballen.” De eerste seizoenshelft speelde de vierdeklasser zijn thuiswedstrijden in Biervliet, maar na de winterstop is het elftal onder leiding van trainer Steve Kesteleyn actief op Sportpark De Oesterput in Hoofdplaat. “We mogen denk ik sportief gezien zeker niet ontevreden zijn, want je merkt nu dat de spelers steeds meer en beter aan elkaar gewend raken. Ik merk het op trainingen en ook tijdens wedstrijden is dat echt zichtbaar. We doen het als ploeg dan ook helemaal niet onverdienstelijk denk ik met een plek in de middenmoot.” Thomaes zat tot nu toe twee keer op de bank en kwam als invaller toen het veld in. De rest van de nu gespeelde wedstrijden kreeg de jongeling van zijn trainer een basisplek als centrale middenvelder in een controlerende rol. “Dat is ook wel de plek die het beste past bij mijn kwaliteiten en waar ik ook in de jeugd veelvuldig heb gespeeld. Ik probeer rust te brengen aan de bal en heb we een behoorlijk spelinzicht. Dat is op die plek ook wel nodig. Dankzij de ‘wijze lessen’ van de groep ervaren jongens uit Terneuzen waarmee ik vorig jaar samenspeelde bij Biervliet, heb ik ook geleerd om sneller te handelen. Dat is toch wel een groot verschil ten opzichte van je wedstrijdjes spelen in de jeugd. Nu pluk ik daar de vruchten van en dat is prettig.” Waar de controleur ook van geniet, dat is het samenspelen met zijn broer Maarten. “Dat is natuurlijk extra leuk om samen met elkaar in het eerste elftal te kunnen spelen. We praten er veel over, steunen elkaar en zijn ook best kritisch. Maar dat is alleen maar goed, want daar worden we als voetballer beter van. Hopelijk kunnen we dit seizoen in het restant ervoor zorgen dat we ons weten te handhaven, het liefst natuurlijk rechtstreeks. De stijgende lijn is zichtbaar, we groeien wekelijks als groep meer en meer naar elkaar toe. Steeds vaker en beter vallen nu de puzzelstukjes in elkaar en dat is een fijne gewaarwording voor iedereen.” Kijkende naar zijn eigen prestaties in de twee seizoenen dat hij nu als senior actief is, ziet hij ook daarin wel een duidelijke progressie. “In het begin was het aanpoten en moest ik het nog vaak doen met invalbeurten. Sinds dit seizoen krijg ik meestal een basisplek, dus dat zegt me dat ik het in de ogen van de trainer niet onverdienstelijk doe. Toch wil ik als speler blijven groeien en beter worden. Voor de winterstop was het wisselvallig en gelukkig heb ik nu een constanter niveau te pakken. Ik krijg hier volop kansen en dat is prettig. Nu hoop ik alleen nog eens een keertje te scoren. Als dat lukt en we handhaven ons, dan ben ik meer dan tevreden.” Thomaes heeft zijn plek bij HBC’22 veroverd
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=