17 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver VV Clinge bedankt al haar sponsoren! 0273626.pdf 1 11-10-2022 11:41:18 Ontdek hoe de wereld rookvrij wordt op rookvrij.nl De wereld wordt rookvrij Wen er maar aan CLINGE – Hij mag inmiddels weer voorzichtig lopen op de loopband en binnenkort gaat Sven d’Hooghe voor het eerst ook weer het trainingsveld op. De aanvaller van derdeklasser Clinge zit echter nog altijd volop in zijn revalidatieproces. ‘De specialist gaf eerst aan een half jaar, dat werd een jaar en nu ga ik moeten rekenen op anderhalf jaar, misschien zelfs nóg wel langer. Het gaat langzaam, maar ik wil fysiek volledig hersteld zijn. En dan komt ook nog het mentale aspect om de hoek kijken.’ Sven d’Hooghe zit nog altijd volop in zijn revalidatieproces Na twee afgebroken coronaseizoenen keek iedereen er eind september vorig jaar reikhalzend naar uit: de competitiestart. Ook d’Hooghe was er wel aan toen om in de derde klasse uit bij buurman Steen de eerste punten te pakken. Die overwinning kwam er, maar toen lag de snelle aanvaller al met een beenbreuk in het ziekenhuis. “Ik hoorde een knak, dan weet je dat het foute boel is. Ik had ook best veel pijn en ben vrij snel daarna ook geopereerd. Daarna begon het hele traject en daar zit ik nu nog altijd middenin. Het is frustrerend dat je niet kan voetballen, maar anderzijds zijn er ergere dingen in het leven. Het gaat er mij vooral om, dat ik mijn werk als monteur bij Cargill dagelijks pijnvrij kan doen. Als ik dan daarnaast ook weer kan voetballen is dat meegenomen.” Drie keer per week is hij te vinden in de fitness om zijn spieren aan te sterken en wat te hardlopen. “Het gaat langzaam, maar er zit vooruitgang in. In het begin kon ik met mijn been slechts vijf kilo wegdrukken, nu is dat zonder te trillen al twintig kilo. De plaat die ze erin hadden geplaatst is er gelukkig nu uit sinds afgelopen juni. Die zorgde ervoor dat ik steeds vocht in mijn been kreeg na een inspanning of wanneer ik een dag had gewerkt. Bloedirritant en lastig. Nu is ook dat stapje gezet en kan ik weer verder richting herstel.” In het begin kostte het hem wel moeite om naar voetbal te kijken, zeker wanneer twee spelers een stevig duel aangingen. “Dan denk je steeds ‘als dat maar goed gaat’ of ‘gelukkig staat hij weer op’. Dat soort dingen. Van het moment dat ik zelf botste staat me nog weinig bij, maar denk wel dat het mentaal nog wel een dingetje wordt als ik weer mag gaan meetrainen. Die eerste keer een duel, of een één op één met de keeper…. Daar denk ik nog even niet aan. Eerst maar weer eens pijnvrij lopen op het veld en mee de kleedkamer in. Dat soort zaken, daar kijk ik wel naar uit.” Tot die tijd is het de sportschool en fysiotherapiepraktijk waar d’Hooghe de volgende fase van de revalidatie ingaat. “Maar ik ga niks overhaasten, want dat heeft geen zin. Natuurlijk kriebelt het af en toe en wil je soms al wat meer. Maar ik heb geen datum in mijn hoofd of een rode stip op de kalender gezet. Daarvan heb ik wel al geleerd nu het zo lang duurt. Ik ben van nature geen stilzitter, maar was in het begin van iedereen afhankelijk. Dat knaagde wel en laat je zien hoe mooi het leven is, wanneer alles in je lijf normaal functioneert. Dat is nu mijn eerste drijfveer, dat ik alles weer pijnvrij kan.” Met zijn club Clinge gaat het op dit moment nog niet direct zoals gehoopt in de derde klasse. “Een aantal jongens zijn gestopt of hebben blessures en zijn niet beschikbaar. Dan merk je dat bij ons de spoeling dun is. Ten opzichte van vorig seizoen zijn er nu een vijftal basisspelers niet bij. Dat vang je niet eventjes op. Het is roeien met de riemen die beschikbaar zijn en dan baal ik wel dat ik moet toekijken. Helaas moet het nog een tijdje zonder mij, maar ik heb de overtuiging dat het goedkomt.” Oostburger Mostert prima op zijn plek bij Cadzand CADZAND – Al vanaf het moment dat Sem Mostert (19) mocht gaan voetballen, koos hij ervoor om dat te gaan doen bij v.v. Cadzand. Hoewel een stap naar SV Oostburg in zijn woonplaats logischer leek, werd het toch zaterdagclub Cadzand. ‘Wij gaan op zondag altijd naar de kerk en dus wilden mijn ouders dat ik op voetbal zou gaan bij een zaterdagclub en de dichtstbijzijndewas toen Cadzand.’ Die stap dateert alweer van dertien seizoenen geleden, want al sinds zijn zesde speelt Mostert in het wit-rood aan de Cadzandse Noorddijk. “Het is even rijden natuurlijk vanuit Oostburg maar ik heb het er graag voor over. Nu er meerdere clubs naar het zaterdagvoetbal zijn overgestapt en er wellicht nog gaan volgen, voel ik toch niet de behoefte om daarvoor te kiezen mocht men dat vragen. Ik zit hier prima en weet wat ik heb. Voor mij is voetballen samen met mijn vrienden me veel meer waard. We spelen al zo lang met elkaar, bij de jeugd en nu ook bij de senioren. We maken nog altijd stappen in onze ontwikkeling en dat is gaaf om te ervaren.” Met Niels de Krijger als nieuwe trainer ziet de centrale verdediger, dat er opnieuw stappen vooruit worden gemaakt. Een frisse nieuw kijk op de selectie, wat niet verkeerd is volgens Mostert. “Niels trainde de jeugd en is doorgeschoven naar ons. Hij legt andere accenten dan de vorige trainer en ook de trainingen zijn erg divers. Toen het in de bekerwedstrijden minder liep, zijn we daarmee aan de slag gegaan en hebben we dingen aangepast. Het veldspel was best van goed niveau, alleen merk je dat de jeugdigheid ons soms qua stabiliteit nog parten speelde. Dat gaat ten koste van het resultaat en dat is jammer. Over de gehele lijn zijn er wat jongens bij de selectie gekomen en is de groep wat groter. Dat is wel fijn ook, want je hebt voldoende mensen nodig gedurende een seizoen.” Een harde doelstelling hebben ze bij Cadzand niet gesteld, maar toch is er wel één uitgangspunt waar ze naartoe willen met z’n allen. “We hebben vorig jaar tien punten behaald, dat willen we nu ten minsten overtreffen. We hebben al een overwinning geboekt, dus dat is wel prettig. Nu is het zaak om tijdens het seizoen ook in met name de derby’s tegen Spui en Schoondijke resultaat te halen. Als we weg kunnen blijven van de onderste drie plekken, dan denk ik dat we opnieuw zijn gegroeid als spelersgroep. Dat moet het streven zijn om elk jaar stappen te blijven maken. Als het aan mij ligt blijf ik hier nog heel wat jaren spelen. Als we deze jonge groep bijeen kunnen houden, dan hoop ik daarmee nog door te kunnen groeien. Wekelijks basisspeler zijn, individueel én als team beter worden, dat zijn mijn drijfveren en daarvoor rij ik graag drie keer per week voor richting Cadzand. Want ik ben heel benieuwd tot hoever we kunnen reiken met elkaar.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=