VoetbalJournaal Zeeuws Vlaanderen, najaar 2022

15 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver Nieck Elderson wil met Vogelwaarde bij eerste zeven eindigen Na jaren afwezigheid is er weer damesvoetbal bij v.v. Hulsterloo NIEUW-NAMEN – Het feit dat het weer begon te kriebelen bij verschillende oud-speelsters heeft ervoor gezorgd, dat sinds dit seizoen er opnieuw damesvoetbal wordt gespeeld bij v.v. Hulsterloo. Jessy Lockefeer-De Vos is één van de speelsters die (samen met nog zo’n twintig andere dames) opnieuw de voetbalschoenen heeft aangetrokken. “Het begon eigenlijk min of meer te leven toen enkele dames hier op het voetbalveld elkaar tegenkwamen en er terloops over begonnen. Herinneringen ophalend en daarbij vooruit kijkende in de trant van ‘goh, dat zou toch best weer eens leuk zijn om met elkaar weer eens te gaan voetballen hier op het dorp…’ Er werd een app-groepje gevormd en daaraan werden steeds meer en meer namen toegevoegd. En nu is het effectief een feit, dat we ons hebben ingeschreven bij de KNVB voor de vrouwen 18+ 7x7 competitie. Zelf heb ik in het verleden ook altijd gevoetbald, maar doordat ik een onwillige knie heb ben ik nu keepster geworden. Natuurlijk heb ik ook nu na de wedstrijden een dikke knie, maar die neem ik voor lief. We hebben nu enkele keren weer gespeeld en ik vind het echt helemaal geweldig!” Het team legde in het tussenseizoen hun voornemens voor bij het bestuur van de zondag vierdeklasser uit en die waren direct ook heel enthousiast. “Dat was prachtig natuurlijk! We zijn echt met open armen ontvangen en dat voelt wel fijn. In het verleden is hier op de club tientallen jaren een bloeiend damesteam geweest, maar door teruglopend animo en het feit dat iedereen in een bepaalde levensfase terechtkwam is dat toen gestopt. Meiden werden ouder, gingen trouwen, kregen kinderen en ga zo maar door. Allemaal redenen waardoor er destijds niet meer voldoende dames waren om volwaardig te kunnen spelen en dan moet je keuzes maken. Hoe jammer ook. Maar des te leuker is het nu, dat velen van hen weer zijn teruggekeerd om in de 7x7 competitie mee te doen. De eerste keer in Heinkenszand waren we nog met acht speelsters, maar onlangs thuis hadden we er toch vijftien en dat was ook na afloop enorm gezellig.” De ploeg speelt een aantal keren per jaar wedstrijden tegen onder meer VIVOO, Lewedorpse Boys en HKW’21. Elke keer is één van de verengingen gastheer en worden er steeds drie wedstrijden van twintig minuten gespeeld. Trainen doen de Hulsterloo-dames vooralsnog niet. “We hebben voorafgaande aan de eerste wedstrijdavond één keer getraind, omdat je toch ook niet ineens na jaren inactiviteit zomaar kunt gaan voetballen. Dat risico is toch te groot. Nu kan het zo zijn, dat in de app-groep een aantal dames voorstelt om samen te komen en een balletje te trappen op het veld. Dan gaan we naar behoefte kijken om onderling te trainen en actief te blijven. Ik geniet enorm van het sportieve stukje, want dan ben ik wel zo fanatiek dat ik wil winnen of althans het zo goed mogelijk wil doen. En na afloop is het vooral ook de gezelligheid die het extra mooi maakt. “Dat stukje gezelligheid van weleer is terug en is ook goed voor een stuk saamhorigheid en dorpsgevoel. Het overgrote deel zijn dames tussen de achttien en veertig jaar afkomstig van het dorp, woonachtig op het dorp of met een voetbalverleden hier. Dat maakt het dan ook extra leuk om nu weer hier met z’n allen actief op het voetbalveld te staan. Het smaakt voor mij in elk geval naar meer.” Aanvoerder Roodhuizen bezig aan zijn laatste seizoen bij Graauw GRAAUW – Afscheid nemen met handhaving in de vierde klasse. Het zou voor Graauw-aanvoerder Johan Roodhuizen (34) een mooi slotstuk zijn van maar liefst achttien seizoenen eerste elftal bij de Oost-Zeeuws- -Vlaamse dorpsclub. Op zijn zeventiende debuteren in een ploeg met ervaren krachten en in mei 2023 afzwaaien als meest ervaren speler en aanvoerder. ‘Het wordt niet makkelijk, maar het zou mooi zijn om degradatie én nacompetitie te ontlopen. Dat zou het plaatje wel compleet maken.’ Helemaal verloren voor de vereniging zal hij zeer zeker niet gaan, want zijn rol in het bestuur van de club blijft hij vervullen. “En ik ga ook gewoon wel in het tweede elftal spelen. Maar ik word ook vader in mei, dus ook daarmee zal ik het een stukje drukker gaan krijgen. Dan is het fijn om niet meer elke week twee keer te moeten trainen en kan je ook eens overslaan als de situatie daar om vraagt. Bij een eerste elftal vind ik niet dat dit kan dus vandaar ook de keuze om te stoppen en een stap terug te doen. Daarnaast heb ik een aantal fikse blessures gehad tijdens die achttien seizoenen en merk ik nu ook op de maandagen, dat het niet allemaal meer even soepeltjes gaat als ik opsta. Dan moet je realistisch zijn en de knoop doorhakken.” Realistisch is de ervaren Roodhuizen, die zowel als middenvelder en centrale verdediger prima uit de voeten kan, zonder meer. Kijkende naar de kwaliteiten van zijn eigen ploeg weet hij ook, dat een plek bij de ‘veilige zeven’ een fikse klus wordt. “Dat wordt inderdaad verre van makkelijk, maar je moet altijd proberen je huid zo duur mogelijk te verkopen. Toen we vorig seizoen in die vierde klasse kwamen, toen gaf ook niemand een stuiver voor onze kansen en wisten we ook dertig punten bij elkaar te voetballen. Waarom zouden we dit jaar dan niet kunnen verrassen? De groep is vrijwel hetzelfde gebleven en er zijn wat talentvolle jeugdspelers bijgekomen. Die doen het goed en bovendien hebben we in de jeugd nog een lichting talentvolle jongens rondlopen. Niet iedereen zal daarvan het eerste halen, maar als vereniging is dat wel schitterend voor de continuïteit.” Mede ook met het oog van doorstroming en ontwikkeling van de jeugdige talenten zou het volgens Roodhuizen geweldig zijn mocht de club vierdeklasser kunnen blijven. “Dat is toch mooi als dat lukt? Die jonge spelers kunnen zich dan op een hoger niveau blijven verbeteren en doorgroeien. Zelf ga ik dat dan vanaf de zijkant bekijken en supporteren. Graauw is voor mij een rode draad in mijn leven. Ik ben er opgegroeid, heb de jeugd doorlopen, het eerste elftal gehaald, aanvoerder geworden, heb er mijn vrouw leren kennen en zit in het bestuur… Ik hoop de rest van het seizoen nog een mooie sportieve bijdrage te kunnen leveren, maar dan is het welletjes geweest.” VOGELWAARDE – Een goede voorbereiding, een behoorlijke competitiestart. Wellicht de opmaat voor een succesvol seizoen bij Vogelwaarde. En dat terwijl er diverse basiskrachten met blessures kampen. Aanvaller Nieck Elderson tempert echter de verwachtingen, want zijn ploeg heeft maar één doel: bij de eerste zeven ploegen eindigen. ‘Op papier moet dat mogelijk zijn, maar je moet het vooral op het veld blijven waarmaken.’ Met de versterkte degradatieregeling van de KNVB is het voor veel ploegen die doorgaans in de middenmoot of het rechterrijtje bivakkeren ‘alle hens aan dek’. Vorig seizoen eindigden de groenhemden als zevende, wat nu dus voldoende zou moeten zijn voor nóg een jaar vierde klasse in 2023. “We zijn het seizoen prima begonnen en hebben de punten gepakt tegen de teams waar dat ook haalbaar moest zijn. Dan ben je op de goede weg in elk geval. Ik denk ook dat we een groep hebben, die in het tussenseizoen met enkele spelers is versterkt, om een ‘zorgeloos’ seizoen te kunnen draaien. Maar dan moet het ook allemaal een beetje meezitten. Als dan al direct enkele bepalende spelers voor weken wegvallen, dan is het weer een ander verhaal.” Elderson (29) groeide op in Zaamslag waar hij de jeugd doorliep, speelde twee seizoenen bij Terneuzense Boys en een seizoen bij Hoek2. “Ik ben ook een jaar helemaal gestopt om mezelf volledig te richten op een carrière als scheidsrechter, wat ik combineerde met voetballen op zondag bij Vogelwaarde. Dat fluiten ging goed, al merkte ik wel dat ik op een gegeven moment als scheidsrechter voor mijn eigen gevoel het maximale had bereikt. Dus daarmee ben ik uiteindelijk ook gestopt en koos ervoor om alleen nog zelf te blijven voetballen. Inmiddels is dit alweer mijn vijfde seizoen bij Vogelwaarde en dat bevalt uitstekend. Het is een warme vereniging, waar ik me gewaardeerd voel en dat is altijd prettig als je in teamverband een hobby beoefent.” Fluiten doet hij overigens alleen nog af en toe bij de jeugd van Vogelwaarde, maar bij de senioren niet meer. “Dat heb ik altijd met veel plezier gedaan, maar dat boek is vooralsnog volledig dicht. Tijdens wedstrijden heb ik ook altijd wel begrip voor hun rol en ben respectvol naar hen toe. Daar ontbreekt het jammer genoeg nog wel eens aan op en rond het veld, weet ik ook uit eigen ervaring. Maar fouten maken we allemaal, spelers, trainers en ook scheidsrechters. Op topniveau en dus zéker bij de amateurs. Maar ik geniet intens van het spelletje en als de ander beter is, dan is dat zo. Dan moet je proberen om het de volgende keer beter te doen met z’n allen. Zo sta ik erin.” Toch is het wel zo, dat de aanvaller er altijd alles voor zal doen om te winnen en om een betere voetballer te worden. “Dat is het streven, maar je moet het zelf laten zien. Ik ben ook altijd blij als ik de kans krijg om te spelen, helpt het team waar ik kan. En kiest de trainer voor een ander, dan is dat zijn goed recht. Ik zal dan het ongelijk moeten bewijzen. We hebben nu weer enkele jonge spelers die eraan komen. Mocht daar iemand bijzijn die beter is…. Dan sta ik met plezier mijn plekje af. Maar tot het zover is, zal ik er alles aan doen om elke week het maximale te geven en eruit te halen.”

RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=