VoetbalJournaal Zeeuws Vlaanderen, najaar 2021

15 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M NIEUW-NAMEN – Elke speler moeten misschien bij een kleine vereniging laat zich altijd voelen. Maar als het een speler betreft die ook wekelijks nog basisspeler is bij het eerste elftal, dan is dat vaak nog extra lastig. GRAAUW– Bij voetbalvereniging STEENwas Edwin Henderiksmaar liefst twintig jaar lang (!) trainer bij de dames. Hij ging er even anderhalf jaar tussenuit toen hij, samen met zijn vrouw Mandy, Eet- & Drinckerij Nobel opende opGraauw. Toen zijn dochter bij Graauw in deMB1 ging voetballen begonhetweerbegontekriebelen…Hendrikswerdbenaderddoordeclub of hij geen trainersrol wilde vervullen. Sindsdien staat hij alweer negen seizoenen vol enthousiasme wekelijks op en langs het voetbalveld. Alexander Praet tegen wil en dank nog altijd toeschouwer bij Hulsterloo Edwin Henderiks begint aan negende seizoen als trainer bij dames Graauw Vierdeklasser v.v. Hulsterloo mist al ruim twee jaar in Al- exander Praet een ervaren pion op het middenveld. Een slepende achillespeesblessure maakt dat hij sinds 2019 slechts kan toekijken. En het einde is voor- lopig nog niet in zicht. “De problemen beperkten zich al enige tijd niet louter tot het sporten, maar spelen me ook parten in mijn dagelijks leven. Dus dat maakt het extra vervelend. Anders kon je zeg- gen dat ik zou stoppenmet voetbal- len en de klachten zouden verdwij- nen, maar dat gaat helaas niet. De ontsteking aan beide achillespezen is chronisch en kan alleen maar operatief worden weggenomen. Ik ben onlangs geopereerd aan mijn linker achillespees en als die vol- doende is hersteld dan is de rechter aan de beurt. Het is dus een proces van de lange adem, want eerder ben ik al eens geopereerd aan de linkerpees en dat was op zich goed gelukt, maar toch kwam het terug jammer genoeg. Dus om het nu te verhelpen gaan ze de pees schoon- maken en waar nodig nog een stuk extra pees vasthechten.” De kwetsuur vindt zijn oorsprong in overbelasting waarmee Praet te lang is blijven doorlopen en blijven voetballen. Want hij wilde zo goed en kwaad als het ging zijn club op het veld helpen, met het gevolg dat hij nu langere tijd is uitgeschakeld en moet toekijken. Toch maakt hij zich ook al zeven jaar ook naast het veld verdienstelijk voor de club uit het grensdorp. “Toen zeven jaar geleden de penningmeester ermee stopte heb ik diens rol overgeno- men. En dat doe ik nu nog steeds. Ik heb accountancy gestudeerd en als men bij een club dan mensen zoekt die handig zijn met cijfers en papierwerk….” Ten tijde van corona lag alles veelal stil en (als een geluk bij een bles- sureongeluk) miste Praet nog niet heel veel competitiewedstrijden. Als penningmeester ging zijn werk echter wel door, want de facturen moesten wel worden doorbetaald. Daarnaast ontstond extra werk met het aanvragen van steunmaat- regelen. “Mede hierdoor hebben we naar onze sponsoren toe een geste kunnen doen. Voor het afgelopen seizoen hebben we bij hen geen sponsorgelden geïnd. Een gebaar van onze kant, want het geld kon- den we uiteraard als kleine club goed gebruiken. Maar nu hebben we al die sponsoren wel binnen- boord kunnen houden en dat is op langere termijn misschien wel be- langrijker.” Wat echter voor Praet ook belang- rijk is, dat is fit worden. Want de belemmeringen die de achillespe- zen hem bezorgen reiken verder dan alleen het zelf voetballen. Zo is hij ook gestopt als jeugdtrainer bij Kieldrecht waar hij het elftal van zijn zoontje trainde. “Dat ging fysiek niet langer en dan moet je de juiste keuze maken, hoe zuur dat ook is. Daarom hoop ik dat deze operaties hun gewenste effect gaan sorte- ren. Ik ben 33 jaar en heb nog hope- lijk heel wat jaren voor de boeg. De chirurg heeft me verzekerd, dat ik na de operaties in zijn ogen ook nog zou kunnen voetballen. Maar dat is voor mij persoonlijk nog wel een ‘dingetje’. Ik moet zien hoe het gaat lopen, want als beide pezen zijn her- steld ben ik minstens weer negen maanden verder. Terug trainen of een wedstrijd spelen zou het ultie- me cadeau zijn, maar als ik alleen al weer als jeugdtrainer zou kunnen fungeren of in de tuin een balletje pijnvrij kan trappen dat zou al heel mooi zijn.” “Eerst dus bij Meis- jes B, maar na twee jaar werd het hoofd- stuk jeugd afgeslo- ten met een kampioenschap en zijn we naar de dames-competitie over- gestapt. Als ik zie hoe de onderlinge verstandhouding en de beleving is bij die meiden, dat is echt genie- ten. Dat geeft ook energie moet ik zeggen. Ik heb het enorm druk met ons restaurant en kan daardoor op vrijdagavond nooit training verzor- gen, al wordt goed opgevangen. Maar op dinsdag en ook op zondag dan is dat voor mij echt een uitlaat- klep. Het leeft ook hier binnen de vereniging en we zijn met de da- mes en ook de meiden in de jeugd een volwaardig onderdeel van de club. Dat is iets wat niet overal kan worden gezegd als het om dames- voetbal gaat. Gelukkig heb ik, zowel bij STEEN als Graauw, de andere kant meegemaakt en dat is enorm prettig werken.” Bij Graauw is het meisjes- en damesvoetbal door de jaren heen erg gegroeid. Maar dat geldt natuurlijk ook landelijk gezien. “De successen van de Oranje Leeu- winnen hebben daarin natuurlijk ook een positieve rol gespeeld. Da- mesvoetbal is enorm in populariteit toegenomen en ook bij de meisjes is het nog altijd de snelst groeien- de sport. Daar plukken we hier op het dorp natuurlijk ook de vruchten van. Want naast een seniorenteam hebben we nu ook een MO17 samen met HVV’24. Ik heb als trainer een groep van 21 speelsters met een gemiddelde leeftijd van drieëntwin- tig jaar. Daar kunnen we dus zeker nog jarenlang mee vooruit.” Inmiddels speelt Henderiks met zijn dames in de vierde klasse van het zondagvoetbal, nadat het drie seizoenen geleden via een kam- pioenschap daarin terechtkwam. Eerst op zaterdag, maar inmiddels overgestapt naar de zondag. “Een mooi niveau, dat ook prima past bij deze selectie. Het eerste jaar was lastig maar werden we knap vierde. En vorig seizoen hebben we nauwe- lijks gespeeld. Toch denk ik dat we er nu anders instaan dan toen we promoveerden. Ik hoop dat we ons in de top kunnen nestelen met deze groep, dat zou geweldig zijn. Maar het draait vooral om het plezier in het spelletje én in de omvangmet el- kaar. Deze groep is enormhecht dus wat dat betreft zit het hier wel goed.” SCHOONDIJKE–VierdeklasserSchoondijkewachtsindshunoverstapnaarhetzaterdagvoetbal nog altijd op hun eerste zege. In de afgelopen twee gebroken seizoenen bleven Geerten van Dam (24) en zijn ploegmaats zelfs geheel puntloos. ‘Ik hoop dat we dit seizoen nu toch eindelijk die eerste zege kunnen pakken.’ Van Dam hoopt met Schoondijke eindelijk eerste zege te pakken Sinds de start van de voorbereiding is Van Dam ech- ter nauwelijks gaan trainen, mede ook omdat het oogsttijd is en hij nu helpt op het boerenbedrijf van zijn ou- ders. “Dat is meestal in de voor- bereiding vaak lastig, omdat dat meestal samenvalt. Vorig seizoen was de oogst vroeg en kon ik wel grotendeels aanwezig zijn. Ik was ook fit en had er zin in, maar toen was het jammer genoeg al na drie duels klaar. En hadden we ook toen geen punten gepakt, wat wel erg zuur was na- tuurlijk. Zo zijn er weer heel wat maanden overheen gegaan en beginnen we ook nu weer op nul.” Van Dam maakte bij de over- stap naar de senioren nog even een overstap naar Cadzand en speelde kort bij Hoofdplaat, mede ook omdat hij vanuit overtuiging liefst niet op zon- dag wilde voetballen. Toen werd besloten dat Schoondijke zou overstappen naar het zaterdag- voetbal aarzelde hij niet en keer- de weer terug. “Op dit niveau waarop wij spelen moet vooral het plezier als groep voorop staan. En dat ze op zaterdag gingen voetballen, dat paste prima bij mijn overtuiging. Ik ken iedereen op de club dus was een terugkeer naar Schoondijke voor mij geen moeilijke keuze. Ik voetbal hier met mijn vrienden samen en dat maakt het toch extra gezellig.” Want ondanks dat ze als zaterdag vierdeklas- ser nog altijd zonder overwin- ning zijn, is de sfeer in de groep wel goed. En met de komst van het nieuwe trainersduo Jos van Baal en Marc Waebeke waait er ook sportief gezien weer een ander wind over de club. “De klik is vooralsnog wel goed, en we hebben er ook allemaal weer zin in. We willen er echt voor gaan en hopelijk kunnen we dit seizoen regelmatig eens voor een ver- rassing zorgen.” “Voor mij is het voetbal voor- al een manier om sportief en fysiek bezig te kunnen zijn. En vrienden te ontmoeten. Het échte prestatieve leeft bij mij wel minder momenteel. Ik ben in de coronaperiode getrouwd en we hebben een huis gekocht. Dus de prioriteiten liggen nu niet direct bij het voetbal. Al is het wel zo dat wanneer ik er kán zijn, ik er ook altijd vol voor ga. Want ik heb een hekel aan verliezen, dus ik ben daarin de afgelopen seizoenen al danig mee op de proef gesteld. Onze competitiestart is daarom erg belangrijk. Daar is iedereen zich van bewust. We gaan er in elk geval weer alles aan doen en dan zien we wel hoe lang het duurt voordat we bereiken wat we willen.”