VoetbalJournaal Zeeuws Vlaanderen, najaar 2020

11 Hij begon ooit in de jeugd bij HSV Hoek, daarna Phi- lippine om via v.v. Terneuzen bij JVOZ te belanden. Op zijn zeventiende ging hij op stage bij NAC Breda, maar dat lukte niet. “Dat was voor mij het moment om terug te gaan naar Philippine om natuurlijk wel te presteren, maar vooral om weer plezier in het spel- letje te krijgen. Ondanks dat het sportief nog niet zo loopt als we misschien hadden gehoopt, heb ik het prima naar de zin en is het fijn dat ik weer met mijn vrienden kan samenspelen.” Van Vlierberghe is in het elftal van trainer Carlo van Grimberghe een belangrijke pion. Als centrale ver- dediger en aanvoerder is hij bepa- lend in de opbouw van de ploeg en in de manier van voetballen die de voormalig jeugdtrainer van onder meer A.A. Gent en Club Brugge voor ogen heeft. En zeker nu in de tussenperiode een aantal spelers belangrijke vertrokken. Doelman Sjef van de Kinderen en Sebastian “Dan doen we het niet slecht als ver- eniging, denk ik. En wat betreft de club zelf, dan gaat het eigenlijk erg goed. We hebben een prima accommodatie, betrokken vrijwilli- gers en beschikken over drie seni- orenteams. Voor de jeugd werken we nu samen met Terneuzense Boys, dat is ook noodzaak als we toekomstgericht kijken. Want je ziet overal dat clubs samenwerkin- gen op het gebied van jeugd moe- ten aangaan omze te kunnen laten voetballen. De afgelopen jaren zijn er ook al clubs gefuseerd, al dan niet noodgedwongen, overgestapt naar het zaterdagvoetbal of zelfs verdwenen. Het zou echter voor ons totaal ondenkbaar zijn, moest de club het hier niet overleven. Daar proberen we dan ook op aller- lei manieren op in te spelen”, aldus voorzitter Peter Oggel. Waar het eerste elftal de competitie uitstekend is begonnenmet de volle buit uit de twee eerste duels, daar kijkt de Oggel, die verdeeld over meerdere periodes inmiddels al zo’n vijftien seizoenen voorzitter is, verder dan het sportieve. “We doen het als club prima, hebben er de af- gelopen twee jaar ook een x-aantal nieuwe leden bijgekregen en we proberen de club nog meer in de sa- menleving te zetten. Twee jaar gele- den hebben we het wandelvoetbal opgestart. Eerst samen met Bodyli- ne om senioren aan het bewegen te krijgen. Dat loopt inmiddels zo goed, dat er wekelijks zo’n vijfentwintig mannen actief zijn. Daarnaast heb- ben we het beleidsplan ‘Spui naar vore’ geschreven, waarmee we de maatschappelijke rol van de voet- balclub meer willen accentueren.” En die rol is er eentje die verder gaat dan het voetbal. De kantine en het sportcomplex moeten een centrale rol innemen voor de inwoners. Want naast een buurthuis en de voetbal- club zijn er verder geen voorzienin- gen meer. “Dus dan moet je zorgen, dat de voetbalclub een plek is waar de sociale contacten kunnen blijven bestaan. Samen een praatje maken, elkaar ontmoeten en een drankje nuttigen. De Zeeuws-Vlaamse sa- menleving ontgroent en vergrijst, dat is op Spui niet anders. Als je dan als vereniging voor wat extra leven in de brouwerij kan zorgen, dan is dat alleen maar mooi. Wij doen daar ons uiterste best voor om dat te re- aliseren.” Oggel heeft goede contacten met bijvoorbeeld zorginstelling Zeeuw- se Gronden, die wekelijks van de kantine gebruik maken, zijn er con- tacten met Ride for the Roses die de voetbalclub als stopplek hadden uitgekozen. “En we hadden nog wat projecten op de rol staan om hier te realiseren. Maar de coronacrisis en alle maatregelen hebben danig roet in het eten gegooid. Dat is jam- mer, maar de contacten houden we warm. Daarnaast is ook ons Outdoor Soccer Toernooi altijd een mooi uit- hangbord voor de club. Daar komen altijd veel deelnemers op af. We heb- ben al die dingenmoeten ‘parkeren’, maar dat geldt voor meer clubs. Toch blijf ik ongemeen positief. We hebben ook al mindere periodes gekend, maar die zijn we gelukkig te boven gekomen. De club zit in de lift en de sfeer is positief. Dat geeft ook weer de nodige energie. Al moet ik wel bekennen, dat ik stilaan rond aan het kijken ben voor een opvol- ger. Ik ben 68 en vijftien jaar voor- zitter. Het wordt tijd dat een jonger iemand de rol overneemt. Maar tot dat zover is, blijf ik er alles aan doen om de maatschappelijke en sociale functie van ons als vereniging ver- der uit te bouwen.” de Meijer vertrokken naar UVV’40, terwijl Steven Visser en Marik Wa- terman voor de uitdaging kozen bij RCS. “Het is een gegeven, dat we de afgelopen jaren kwalitatief wel veel hebben ingeleverd door het vertrek van een aantal spelers. Ook dit jaar zijn er weer jongens met meer- waarde vertrokken helaas. We hebben met Jeffrey Buren van Ter- neuzense Boys, Tycho van de Ven van IJzendijke en Shannon Braaf- hart Jr. van VC Vlissingen gelukkig wel prima jongens teruggekregen. Het is logisch dat het voor Carlo en voor de groep ook weer tijd kost om aan elkaar te wennen. Vanwege de corona hebben we ook een langere voorbereiding gehad dan anders. Ook ik merkte dat ik langer nodig had om in mijn ritme te komen.” Vorig seizoen was het gat tussen de nummer vier en Philippine als de nummer twaalf slechts zes punten, wat bij de jonge aanvoerder toch wel enig vertrouwen schept voor dit seizoen. “Het lag vorig jaar allemaal heel dicht bij elkaar. Als je een paar slechte weken had stond je zomaar onderin en na een paar overwinnin- gen stond je bovenin de linkerrij. We zullen nooit weten waar we zouden zijn geëindigd. Dit jaar hadden we een wisselvallige voorbereiding en de competitiestart is verre van goed jammer genoeg. Na twee speelronden zijn we nog puntloos. Dus we zullen alle zeilen moeten bijzetten om de weg omhoog snel in te slaan.” Vooral in dewedstrijd tegen HVV’24 was het voor rust een foutenfes- tival en werd de ploeg volledig afgetroefd. Na rust stond het wel beter, maar stond het al 4 – 0 en was het pleit al beslecht. Het mag het plezier in het voetbal voor de werknemer van Elopak echter niet drukken, want hij is allang blij dat er weer gevoetbald wordt. “Toen het weer begon had ik er echt heel veel zin in. Het is toch een mooi om de sport te kunnen doen die je het allerliefste beoefend. Natuurlijk heb ik ook wel eens gedacht ‘wat als ik bij JVOZ wel had doorgezet of het bij NAC wel was gelukt? Wat dan?’, maar dat is niet meer aan de orde. Ik ben nu ook met een oplei- ding bezig en zit hier bij Philippine op mijn plek. Het is een geweldige club, de verbondenheid onderling is groot en er is binnen de vereniging een goed groepsgevoel. Dat is me allemaal meer waard dan op een hoger niveau wellicht een bijrol te vertolken.” Wat hij van het verdere verloop van het seizoen verwacht en wat de doelstellingen zijn, daarover is hij helder: “Handhaven is sowieso het belangrijkste, maar dan zullen wel elke week de mouwen omhoog moeten. Iedereen moet er honderd procent voor willen gaan, want ontbreekt dat dan hebben we het tegen elke ploeg in de competitie moeilijk. En de ervaring van vorig jaar leert, dat je dan zomaar na een reeks slechte resultaten in de ge- varenzone terecht kunt komen. En dat willen we natuurlijk wel allemaal zien te voorkomen. Het moet voor de club zeker een doel zijn om op termijn een stabiele derdeklasser te kunnen zijn. Daar zullen we in elk geval alles aan proberen te doen.” PHILIPPINE – Hij krijgt vaak te horen dat hij er misschien niet het maximale heeft uitgehaald. Jim van Vlierberghe (21) speelt immers alweer sinds zijn zeventiende terug in Zeeuws-Vlaanderen bij v.v. Philippine waar hij nu samenspeelt met zijn vrienden. “Het plezier staat nu op nummer één.” SPUI – De gemeente Terneuzen beschouwt Spui als hoofdplaats van de drie buurtschappen die tussen Terneuzen en Axel liggen, zijnde verder nog de kernen Magrette en Schapenbout. Spui telt rond de honderdnegentig inwoners, terwijl de gelijknamige voetbalvereniging evenveel leden telt. Groen, natuurlijk! Dethon Groen Aanleg van bouwkundige elementen 0115 675 100 | info@dethongroen.nl | www.dethongroen.nl Voor Jim van Vlierberghe staat nu vooral het plezier in het voetbal voorop ‘De maatschappelijke functie van v.v. Spui is een belangrijke’