VoetbalJournaal Walcheren, najaar 2021

23 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M WESTKAPELLE – Drie ondernemende voetbalvaders hebben bij de JO8 de handen ineen geslagen. Niet wekelijks op het veld op training te geven aan de JMO8 bij hun club De Noormannen, maar om toerbeurt op het trainingsveld en gebroederlijk langs de lijn in het weekend tijdens de wedstrijden. En ideale oplossing waaraan ze bovendien de grootste lol beleven. “Iedereen heeft het druk en we hadden het als voetballende va- ders erover, dat het toch wel leuk zou zijn om onze kinderen op een bepaalde manier kon- den ondersteunen. En omdat de clubs het overal moeilijk hebben om kader te vinden én wij von- den dat we als ouders ook iets moesten ‘teruggeven’ aan de club hebben we onszelf aangedragen als trainer/coaches voor de JMO8. Onze kinderen van zes spelen erin en zo kunnen we hun ont- wikkeling als voetballertjes ook van nabij meemaken”, legt Niels Dominicus de beweegredenen uit. Want samen met Thomas Wuite en Niels van Alphen vormt hij het enthousiaste trainerstrio. Drie coachende voetbalvaders hebben grootste lol bij De Noormannen JMO8 Hun drie zoontjes spelen samen met nog twee jongens en driemeis- jes in een gemengd JMO-team, dat elke maandagavond met veel plezier door weer en wind zichzelf uitleeft op het trainingsveld. In de weekenden spelen ze daarnaast nog hun competitiewedstrijdjes, wat stuk voor stuk wekelijks ware doelpuntenfestijntjes zijn. “Dat is toch prachtig? Ze hebben er enorm veel plezier in en wij als trainers beleven ook de grootste lol. Wat is nou mooier dan je eigen kind te zien genieten op het voetbalveld? Daar kan toch niets tegenop? En soms zie je dan ook al stiekem din- getjes van jezelf terug. Of worden de kinderen door ons onbewust misschien wel beïnvloed… Nies van Alphen is bijvoorbeeld altijd keeper geweest en zijn zoontje die bij ons speelt, die wil nu ook het liefst al- tijd op doel staan. Dat soort dingen daar kunnen we als voetbalvaders toch hartelijk om lachen.” Het trainen en coachen bij de jeugd is voor het drietal overi- gens verre van de eerste vrijwil- ligerstaken die ze nu binnen hun club vervullen. “We hebben alle drie ons steentje in het verleden al bijgedragen, in commissies, denktanks of in het bestuur. Want in een kleine gemeenschap zal je de boel toch samen moeten dragen om het ook draaiende te houden. Want als je ziet wat voor een plek de club inneemt bij onze inwoners, dan moeten we er alles aan doen om dat zo lang moge- lijk te kunnen volhouden. Voor de leefbaarheid is het belangrijk om Hypotheekadvies dat staat als een huis www.M2hypotheken.nl een ontmoetingsplek te hebben, en het sportcomplex is dat zonder enige twijfel voor velen.” En zolang het gaat en de werk- zaamheden het ook toelaten al Dominicus samen met zijn twee mede-trainers actief blijven, mede ook omdat ze er ook veel plezier aan beleven. “Spelenderwijs die kinderen de baas laten worden over de bal en ze dingen bijleren op voetbalgebied, dat is toch ge- weldig? Mijn zoontje is de hele dag met een bal in de weer en ik was als kind net zo. Ook op tv kijken we vaak of we gaan bij een neefje kijken of de zon nou schijnt of het regent pijpenstelen. Maakt niks uit, want voetbal is voetbal en die kleine vindt het prachtig allemaal.” Ze doen het alle drie overigens met heel veel liefde en toewijding, want zonder trainers en begelei- ders zouden de kinderen hun hob- by niet kunnen uitoefenen. “Dus is het ook een stukje noodzaak om het op te pakken. Wanneer alle ouders binnen hun mogelijkheden allemaal zo hun steentje zouden bijdragen, dan zouden bij veel clubs de ‘bezettingsproblemen’ een stuk kleiner zijn denk ik. Wij hebben het hier bij De Noorman- nen vooralsnog prima voor elkaar. Hopelijk kunnen we dat nog vele jaren zo houden, want het belang van de club voor het dorp is groot en daar zijn we met z’n allen ver- antwoordelijk voor dat we dit in stand kunnen houden.” Nu de competitie eindelijk weer is begonnen en het eindelijk weer om de punten gaat, dan moet Niels Ouwerkerk noodgedwongen toekijken vanaf de zijlijn. De verdediger van MZVC uit Middelburg kampt met een blessure, die hij op ongelukkige wijze opliep tijdens de voorbereiding. MIDDELBURG – “We speelden op de Borssele Sloepoort Cup en na een ingooi botste ik vol op een ploeggenoot. Die had in een duel een onschuldig duwtje ge- kregen, maar dat had wel grote gevolgen. Voor mij dan toch in elk geval. Want ik hield aan de botsing een gebroken jukbeen en een gescheurde oogkas over. Dus voordat het seizoen be- gonnen was lag ik er alweer uit helaas. De prognose is dat ik in november weer kan gaan voet- ballen dus ik moet nog even ge- duld hebben.” Ouwerkerk is bezig aan zijn der- de seizoen bij de Middelburgse vierdeklasser, maar veel geluk heeft hij nog niet gehad op spor- tief vlak. Want ging in de eerste twee seizoenen vroegtijdig de stekker eruit vanwege corona, ziet hij nu zijn competitiestart gedwarsboomd worden door een blessure. “Dat is inderdaad jammer, maar niettemin heb ik het hier enorm naar mijn zin. Het is een kleine maar gezelli- ge vereniging. Een stukje dorps karakter in de grote stad en dat bevalt me wel. Ik ben hier enorm goed opgevangen en voel me op mijn gemak. De gezelligheid en het plezier zijn hoog en dat is voor mij op dit moment het be- langrijkste. Ik voetbal voor mijn plezier, al ben ik op het veld wel bloedfanatiek en wil ik altijd win- nen. Hopelijk kunnen we mikken op een plek in de top-vijf en wel- licht een periode dit jaar.” Hij begon als klein jochie bij het toenmalige Middelburg te voet- ballen bij de mini’s. Een team dat destijds door zijn vader werd opgestart omdat Niels en zijn tweelingbroer als vierjarigen thuis niet meer te houden waren. “We waren altijd met een bal in Blessure noopt Niels Ouwerkerk voorlopig tot toekijken bij MZVC de weer. Overal in en omhet huis, dus onze ouders besloten maar dat het tijd was om naar een club te gaan. Voor mijn leeftijd was er nog geen ploegje en dat is mijn vader toen gestart. Hij was dus ook onze eerste trainer. Tot de D1 speelde ik bij Middelburg en daarna tot en met de A1 voor fu- sieclub Zeelandia Middelburg. In de A1 heb ik nog wel een seizoen samengespeeld met mijn twee- lingbroer, die daar nu nog in het eerste elftal voetbalt.” Ouwerkerk speelde er vooral in het tweede elftal tot hij besloot om eens elders te gaan kijken en overstapte naar vierdeklasser Nieuwland. “Dat heb ik twee sei- zoenen met veel plezier gedaan. Daarna heb ik nog drie seizoe- nen in het tweede elftal van Zee- landia gespeeld tot men besloot de overstap te maken naar het zaterdagvoetbal en ons team min of meer ophield. Aangezien ik niet in aanmerking kwam voor het eerste heb ik toen besloten om de overstap te maken naar MZVC. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. We hebben een goeie groep die be- staat uit harde werkers, ervaren krachten, creatievelingen en goaltjesdieven.” De verdediger gaat overigens ook nu met zijn blessure vaak naar de club en blijft betrokken bij het team. In zijn vijfentwintig- ste seizoen als voetballer werd hij dus ‘getrakteerd’ op een on- bedoelde blessure die hem nog even aan de kant houdt. Maar zodra hij weer kan zal hij er staan voor de club. Met masker in eer- ste instantie. “Zonder twijfel! Gelukkig heb ik nog een masker liggen thuis, want ik heb ooit al eens mijn neus gebroken in het verleden. Dus dat komt binnen- kort in elk geval dan goed van pas.”