19 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver De Jager laat zijn faam als doelpuntenmaker zien bij Kloetinge Echte clubiconen bestaan vandaag de dag nog altijd. Veelal leden afkomstig uit eigen dorp en al een levenlang lid op de club. Maar niet bij v.v. Patrijzen, want kwam het clubicoon pas op zijn achtentwintigste bij de vereniging binnen én woont nog altijd in het nabijgelegen Heinkenszand. Al vele jaren is hij inmiddels als elftalleider betrokken bij het eerste elftal. Van den Brink niet meer weg te denken bij Patrijzen Emiel Almekinders vindt het spelletje nog té leuk om te stoppen ’S-HEERENHOEK – Hij is geboren in Hilversum, maar verhuisde op zijn tiende naar Heinkenszand, waar hij ook lid werd van de plaatselijke SV, dat in 2017 fuseerde met Luctor. “Daar heb ik tien seizoenen in het eerste gespeeld, maar had het op een gegeven moment niet meer naar mijn zin. Mijn vrouw komt uit ’s-Heerenhoek en ik werd toentertijd door iemand van Patrijzen benaderd om daar te gaan voetballen en zo ben ik er op mijn achtentwintigste beland. En ook nooit meer weggegaan, want het is een prachtige club, waar ik me vanaf het allereerste moment heb thuis gevoeld.” Maar wie presteert heeft automatisch veel vrienden. En presteren, dat deed Van den Brink in het shirt van Patrijzen zeer zeker, met het kampioenschap in het seizoen 1989-1990 als sportief hoogtepunt. “Ik was nog nooit kampioen geweest en scoorde in de kampioenswedstrijd drie keer, dat is voor mij nog altijd onvergetelijk. Mede daardoor en vanwege het feit, dat ik tot mijn eenenveertigste in het eerste speelde zien velen me denk ik wel als clubicoon. Een hele eer, zeker als je niet eens van het dorp afkomstig bent.” Maar hoewel hij elders woont, is de clubman meer dan geregeld op het sportcomplex te vinden, waarvan al ruim twintig jaar als elftalleider bij het eerste elftal. “Het is prachtig om in die rol bij het voetbal hier betrokken te blijven. Een trainersrol heb ik nooit geambieerd, maar deze functie past als een warme jas bij me. Ik ben voor de spelers een soort vervangvader, waarbij ze altijd bij me terecht kunnen als er wat is. De stress van het trainerschap is niets voor mij, laat mij maar ervoor zorgen dat alles voor die gasten goed is geregeld. Dat doe ik graag en zo sta ik toch nog altijd heel dichtbij het veld.” Van den Brink kijkt nu vanaf de bank naar spelers, waarvan hij in het eerste elftal nog zelf met hun vaders heeft gevoetbald. Die oud-ploeggenoten staan nu als supporters langs de lijn en in de kantine is het dan vaak na de wedstrijden erg gezellig. “Dan haal je herinneringen op en praat je over de ontwikkeling van hun zonen. We hebben bij Patrijzen een prachtige spelersgroep, waarin veel talent en kwaliteit zit. We presteren nu goed en hopen dat we toch in de top van deze derde klasse kunnen meedraaien. Het zou prachtig zijn als we een periodetitel zouden kunnen pakken, dat zou een bonus zijn. Het is echter hier bij Patrijzen zeker geen must overigens.” Waar hij de voorbije seizoenen samenwerkte met Joffrey Geldof, die zelf lang bij Patrijzen voetbalde, staat er momenteel met Daan Eikenhout een totaal ander type voor de groep. “Daan staat meer boven de groep dat Joffrey, maar komt ook van buitenaf. Dat geeft een andere dynamiek en merk je op een bepaalde manier ook. We hebben een erg jonge groep met vrijwel allemaal spelers tussen de zestien en vijfentwintig jaar. Daarin zit nog veel groei en hopelijk kunnen we daarvan de komende seizoenen nog blijven genieten. Doorstoten naar een hoger niveau is geen ‘moetje’, maar als we de kans krijgen dan zullen we het zeker niet laten.” Zelf zal hij nog wel de nodige jaren bij de club actief blijven verwacht hij. “Daar ga ik wel vanuit. Ik loop hier nu vijfendertig jaar rond op de vereniging en heb hier echt mijn plekkie gevonden.” Foto: Ron Quinten KLOETINGE – Bij v.v. Kloetinge wist men aan het begin van dit seizoen met Ruben de Jager de gedroomde spits vast te leggen in de jacht op de prijzen in de Vierde Divisie. De Jager werd als aanvalsleider binnengehaald om Dano Lourens op te volgen die vertrok naar Sparta Rotterdam. En tot op heden maakt De Jager zijn faam waar als doelpuntenmaker. “Ik werd er geregeld al aan herinnerd door supporters dat ze wel de nodige doelpunten van me verwachtten… Gelukkig heb ik ze daarin zeker niet teleurgesteld haha”, zegt de spits die overkwam van derdedivisionist HSV Hoek en daarvoor uitkwam voor FC Twente (2e Divisie), JVOZ en Lewedorpse Boys. Bij de Zeeuws-Vlamingen kreeg De Jager nooit echt de kans om het op zijn eigen positie in de aanval een reeks wedstrijden achter elkaar te laten zien. “Ik heb in die seizoenen bij Hoek op tal van posities gespeeld, zelfs ook geregeld als rechtsback die de hele flank moest bestrijken. Niet echt waar mij absolute kwaliteiten liggen in mijn ogen. Daarnaast was het er nooit rustig en heb ik misschien wel tien trainers meegemaakt. Als je dat dan vergelijkt met Kloetinge….., een wereld van verschil.” De Jager roemt de rust binnen de club, de duidelijke visie en het feit dat alles door de gehele vereniging tot in de puntjes is geregeld. “Ik heb ook goede gesprekken gehad met de nieuwe trainer Jurriaan van Poelje. Een trainer met een duidelijk plan en ook iemand met realisme. We hebben echt een geweldige selectie en als je ziet dat de jeugd allemaal op een prachtig niveau speelt. Dat zorgt hopelijk op termijn ook voor doorstroming. En zelf krijg ik van iedereen het vertrouwen, waarbij ik op de positie kan spelen waar ik me thuis voel én waar ik op mijn best ben. Dat laat ik gelukkig op het veld ook zien.” Wekelijks met meer dan twintig man trainen en toewerken naar een doel: binnen nu en een paar jaar promotie naar de derde divisie afdwingen. “Als is dat voor de ploeg en de club nog altijd wel een fikse stap denk ik. Ik ben daarbij gehaald om doelpunten te maken en dat gaat me tot op heden niet onaardig af haha. Daarmee heb ik een belangrijk aandeel in de prestaties en die druk vind ik heerlijk. Ik heb eindelijk een stip aan de horizon om naartoe te werken, iets wat ik bij Hoek toch wel miste. Elke keer was het afwachten óf ik speelde en wáár ik werd opgesteld. Maar ook dat je niet geslachtofferd wordt als het even niet loopt… Nu is er stabiliteit en daar gedij ik prima bij. Ik heb de gezonde ambitie om topscorer te worden dit seizoen en aan te tonen, dat ik de spits ben die doelpunten maakt zoals ik altijd heb gezegd. Een meerwaarde zijn voor de ploeg en er tussen de twintig tot vijfentwintig maken. Als dat lukt, dan ben ik tevreden.” HOEDEKENSKERKE/KWADENDAMME – Ruim negen jaar geleden kreeg Emiel Almekinders (28) te maken met een kruisbandblessure. Nadat die helemaal was hersteld ging het een flink aantal seizoenen goed, tót vorig jaar.. Tijdens een wedstrijd zakte hij er opnieuw doorheen, waarbij hij de vrees had op een nieuwe zware knieblessure. Dat klopte ook, waarbij het advies was: stoppen is het beste. Toch speelt Almekinders nu nog steeds, al is dat wel in het tweede elftal van HKW’21. “De orthopeed vond het verstandiger voor mij, gezien mijn blessuregeschiedenis, om het voetbal helemaal gedag te zeggen en ermee te stoppen. Hardlopen of mountainbiken, desnoods wielrennen ofzo. Maar voetbal was qua kansberekening het slechtste in verband met blessures. Toch heb ik besloten om dat voorlopig nog niet te doen. Ik weet dat ik daarmee een risico neem, maar ik ben nog maar achtentwintig… Dus ik ben er nog niet klaar voor om mijn meest geliefde sport abrupt op te geven.” Toch heeft Almekinders wel al een bewuste stap terug gezet, want hij voetbalt niet langer in het eerste elftal van de club die in 2021 fuseerde tot HKW. “Nee, ik heb besloten om te gaan trainen bij het tweede elftal. Maar door personele problemen heb ik daar inmiddels al enkele wedstrijden meegespeeld. Dat is toch wel anders dan bij het eerste elftal, want als ik nu het duel wil ontlopen, dan laat ik de bal gaan of ga ik niet vol het duel in. Dat kan bij een eerste natuurlijk niet, maar ze weten nu bij het tweede dat dit wel eens kan gebeuren. Mijn kruisband was dit keer niet volledig afgescheurd, maar zat nog met was vezels vast. Ik ben ook niet geopereerd, maar heb het met krachtoefeningen en fysio opgetraind. Daardoor heb ik wel behoorlijk wat vertrouwen in het gewricht. Maar heb wel de afspraak, dat ik bij een moment van pijn of wanneer het gewricht op training niet lekker aanvoelt, gewoon stop en dan de volgende training weer opnieuw probeer. Want ik heb met die blessure de Kustmarathon gelopen, ik kan mountainbiken en fietsen, gewoon hardlopen. Dat is geen enkel probleem, maar het is simpelweg geen voetbal…” Thuis heeft hij het er met zijn vriendin ook over gehad en daarop besloten dat hij zijn voetbalschoenen nog gewoon wekelijks aantrekt. “Ze voetbalt zelf ook, dus ze begrijpt me daarin wel gelukkig. Er moet af en toe nog wel een knop om, want ik was natuurlijk een eerst elftal gewend en dan is een lager team wel wennen. Maar ik ben blij dat ik hier nog van waarde kan zijn en dat ik nog voetbal. Ik speelde vanaf mijn vijftiende wekelijks in het eerste, dan is het even hard. Maar stoppen kan ik altijd nog. Voor nu is het goed zo en probeer ik het zo lang mogelijk vol te houden.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=