VoetbalJournaal Beveland, voorjaar 2021

13 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M ‘Als je op de IC werkt dan is wegvallen van voetbal erg relatief’ De 26-jarige con- troleur op het middenrif van zaterdag twee- deklasser v.v. Yersekemiste de afgelopen maanden overigens we de ultieme fysieke prikkel van het spelen van wedstrijden en ook de trainingen met de gehele groep waren natuurlijk ook anders dan normaal. Toch hebben ze er bij Yerseke wel voor gezorgd, dat de selectie daar waar het kon op afwisselende en stevige trainingen mocht rekenen. “Dat was wel lekker, maar je hoopt altijd om met een stip aan de horizon ergens naartoe te kunnen trainen. Dat viel nu weg, zoals ook je hele zaterdagse routine al een tijdje is weggevallen. Maar anderzijds was het ook wel te verwachten, want in het ziekenhuis zagen we eind vorig jaar de boel flink oplopen en dan ga je het wel relativeren.” YERSEKE – Natuurlijk mist Remco van Tiggele het spelen van wedstrijden, het strijden om de punten en het trainen met het doel om zo hoog mogelijk te eindigen. Maar hij kent als verpleger in het Rotterdamse Erasmus ook de andere kant van de coronapandemie. ‘Als je onder andere op de IC werkt, dan is het wegvallen van voetbal erg relatief moet ik zeggen.’ Van Tiggele heeft er in Yerseke inmiddels twee seizoenen opzitten, al is het alles bij elkaar nog niet eens één volledig seizoen aan wedstrijden natuurlijk. Maar het bevalt hem verder wel uitstekend. “Het is een hechte vereniging, een warme club ook. Alles is uitstekend geregeld en men is erg ambitieus als het gaat om de sportieve doelen. Ik denk ook dat we een heel goede en ook ruime selectie hebben, waar meer dan voldoende concurrentie is. Dat is ook nodig als je zoals wij de ambitie hebt om mee te doen bovenin. Bovendien zijn er ook een aantal jeugdige talenten die regelmatig meetrainen en wat zeker voor de toekomst ook positief is. We maken dan ook denk ik in onze klasse dan ook een heel goede kans om vol voor de titel te gaan.” Dit ultrakorte seizoen eindigde overigens wel met een enorme tegenvaller door het laatste thuisduel te verliezen van Walcheren. “Absoluut! Zeker ook omdat we vorig seizoen met 9 – 0 hadden gewonnen. Dan sluipt er misschien toch iets in van onderschatting en dat werd genadeloos afgestraft. Het heeft ons wel doen beseffen dat we, zeker als je voor de titel wilt strijden, elk duel in de tweede klasse messcherp moet zijn en dat was wel een goede les denk ik.” In het verleden was Van Tiggele actief voor onder meer NOAD’67, de RBC-jeugd, JVOZ én zaterdag eersteklasser v.v. Kloetinge, alvorens hij neerstreek in Yerseke. De middenvelder gaat dus straks op voor zijn derde seizoen op Cleijn Moerken nadat hij overkwam van v.v. Kloetinge en waar hij, op het laatste seizoen na, een belangrijke schakel was. “Het laatste jaar verloor ik het plezier in het voetbal. Ik was bovendien ook niet helemaal fit en dan kan je op dat niveau niet echt de concurrentiestrijd aangaan. Even had ik twijfel om zelfs helemaal ermee te stoppen, maar toen belde Yerseke. En dat is een geweldige beslissing geweest om op een iets lager niveau te gaan spelen, want het plezier is volledig terug.” Maar naast sportief plezier kreeg Van Tiggele er zelfs nóg veel meer dan hij zich wensen kon. Want hij leerde op het dorp zijn vriendin kennen en woont inmiddels ook op Yerseke. “Inderdaad, dus in meerdere opzichte was is het een geweldige stap gebleken haha. Ik voel me er thuis, zowel privé als ook sportief. Ik speel op de positie waarop ik het beste tot mijn recht kom, we hebben een mooie groep en het is een fijne omgeving. Ik kan dan ook niet wachten om te zien of de ambitie die we met z’n allen hebben er ook daadwerkelijk gaat uitkomen.” De Hond hoopt met Lewedorpse Boys een stabiele derdeklasser te blijven “Dat klopt inder- daad. Ik was net zestien toen ik al minuten mocht maken bij het eerste. Wij hadden op het dorp geen JO19 en moes- ten dus wel doorschuiven naar de senioren. Dat was in het be- gin wel aanpoten, zéker fysiek. Maar dat ging op trainingen en in de wedstrijden gelukkig steeds beter. Eerst nog in de vierde klasse, maar al snel maakte ik een promotie via de nacompe- titie mee, speelden we twee jaar in de derde klasse, volgende een degradatie en werden we kampioen in het laatste ‘pre-co- ronatijdperk’. Dat waren we on- vergetelijke momenten moet ik zeggen.” Inmiddels is de linksbenige aanvaller, die soms ook als bui- tenste middenvelder acteert in het elftal van coach Duite- meijer, met zijn ploeg dus twee coronaseizoenen verder en nog altijd derdeklasser. “Dat is ook het doel om daar te blijven na- tuurlijk. Ik denk ook wel dat we daarvoor een goede mix heb- ben in de selectie. Er komt zo af en toe wel wat door uit de jeugd en die trainen ook geregeld wel mee al. Over het algemeen heb- ben we overigens nog een jonge selectie en gaat zo af en toe nog wel gepaard met wisselvallige prestaties. Dat is ook hetgeen waarin ik mezelf nog absoluut moet doorontwikkelen. Het is nu vaak nog wel eens goed, vol- doende en soms gewoon slecht qua wedstrijden. En daarin moet ik gewoon stabieler worden, dat ik altijd minimaal een zes of ze- ven weet te scoren qua niveau’, is De Hond zelfkritisch. “Tegen de topploegen een pri- ma wedstrijd op de mat leggen en dan soms als elftal tegen een degradatiekandidaat de punten morsen. Als je dan als doel hebt om jezelf zonder nacompetitie jaarlijks te willen veilig spelen, dan zijn dat wel elementen die eruit moeten in ons spel. Maar ik heb er vertrouwen in dat we dat voor elkaar kunnen krijgen en dat we op termijn gewoon een sta- biele derdeklasser kunnen zijn.” De aanvaller, die over flink wat longinhoud beschikt en boven- dien toch ook wel af en toe zijn goaltjes meepikt, loopt al sinds de F’jes rond bij ‘Lebo’ en ty- peert zijn club als ‘heerlijk ons- kent-ons’ met een heel trouwe schare vrijwilligers en suppor- ters. Een club ook waar voor de dorpelingen het voetbal als een ontmoetingsplek geldt om de sociale contacten te onderhou- den. “En dat is toch hetgeen dat juist door heel veel de afgelopen LEWEDORP – Als jochie van zestien stroomde Stan de Hond (22) zes jaar geleden direct in bij de senioren van Lewedorpse Boys vanuit de JO17. Eerst alswisselspelermetwat invalbeurten,maaronderPaulusPoortvliet werd de aanvaller basisspeler om nooit meer uit het elftal te verdwijnen. twee seizoenen, voor zover je met vier gespeelde competitie- duels van een seizoen kunt spre- ken, het meest wordt gemist. We hebben dan wel getraind en de technische staf heeft er alles aan gedaan om ons te allen tijde gemotiveerd te houden. Toch mis je het publiek, de wedstrij- den en de gezelligheid van de kantine. Op het niveau waarop wij actief zijn is de ‘derde helft’ toch een essentieel onderdeel van het spelletje. Al is zo’n der- de helft natuurlijk wel een stuk gezelliger als je goed resultaten boekt en wedstrijden wint.” Voor het nieuwe seizoen voor- ziet De Hond weinig veranderin- gen bij zijn club. De trainer blijft en ook de selectie zal weinig veranderen. “We worden steeds allemaal een jaartje ouder en krijgen meer ervaring. Zelf heb ik ook niet direct de ambitie om te vertrekken of elders op een iets hoger niveau te gaan spe- len. Ik ben ooit gevraagd toen ik nog in de jeugd voetbalde, maar ik besloot hier te blijven. En tot op heden heb ik daar nog altijd geen seconde spijt van gehad.”