25 Vrijblijvende waardebepaling? www.M2makelaars.nl Sjoerd de Ridder is al ruim dertien jaar de ‘stille kracht’ bij Arnemuiden WESTKAPELLE – Echte clubmensen zijn er zeker nog wel te vinden. Tot die categorie mag toch ook Matthijs Janisse zichzelf wel rekenen. Op zijn vijfde stapte hij de poort van Sportpark De Prelaat door om er nooit meer te vertrekken. Ondanks dat hij nu onregelmatig werkt op zee, keert hij er altijd weer terug om te voetballen. ‘Er is voor mij maar één club en dat is De Noormannen.’ Voor Matthijs Janisse is er één club en dat is De Noormannen “Ik ben geen jonge van de fijnbesnaarde techniek of een speler die met een individuele actie wedstrijden beslist. Maar een verdediger die met veel werklust, inzet en een positieve instelling probeert wekelijks zijn stinkende best te doen. Vuile meters maken voor anderen die wél de kwaliteiten hebben om voor Arnemuiden beslissend te zijn. Dat is een rol die het beste past bij mij als voetballer en misschien ook wel als persoon. Al durf ik me zeker wel te laten horen als dat nodig is.” De Ridder is dertig, afkomstig uit en woonachtig in Arnemuiden, waar hij als klein jochie begon met voetballen. Vanuit de jeugd kwam hij als zeventienjarige bij het eerste en mocht hij meetrainen en invallen. Om niet lang daarna een basisplaats te veroveren en sindsdien niet of nauwelijks nog uit het elftal te verdwijnen. “Dat is in vogelvlucht wel hoe het is gegaan. We spelen hier op een mooi niveau en vorig seizoen waren we zelfs nog heel dichtbij een stuk door in de nacompetitie bijna te promoveren naar de eerste klasse.” Dat niveau is echter dit seizoen ver voor de tweedeklasser verwijderd want de ploeg van de verdediger is al maanden ver verwijderd van de vorm die het vorig seizoen liet zien. “Het verschil is enorm en is ook nauwelijks voor mij te verklaren. We hebben onszelf in diverse wedstrijden al onnodig tekort gedaan. Kansen laten liggen en ook knullig doelpunten weggeven waardoor je tegen puntverlies aanloopt. Dan weet je dat het lastig wordt en dat blijkt ook, want de tegenstanders zijn van goed niveau en dan moet je zelf ook het beste uit jezelf halen. Dat hebben we helaas te vaak laten afweten. Nu moeten we vol aan de bak om in deze klasse te blijven maar dat gaat ons zeker lukken. Daarvoor hebben we simpelweg teveel kwaliteit in de selectie. Individuele klasse van gasten die ook op een hoger niveau hebben gespeeld. Dat het er momenteel niet altijd uitkomt is balen, maar toch gaan we het redden.” De rechts- en linksback is echter voorlopig genoodzaakt tot toekijken vanaf de zijlijn, want een vreemde knieblessure belemmert hem om pijnvrij te trainen en wedstrijden te spelen. “Heel erg klote om geen bijdrage te kunnen leveren. In november speelde ik voor het laatst een wedstrijd en sindsdien niks meer. Af en toe heb ik geprobeerd te trainen en kreeg ik weer last. Doktoren en fysio’s kunnen niet verklaren wat er mis is. In maart ga ik naar de orthopeed en hoop dat hij wel uitsluitsel kan geven. Er zijn foto’s gemaakt, een echo maar daar is niks op te zien. Ik heb gefietst en getraind maar ineens wordt de knie rood en dik en geeft pijn zodra er druk op komt rondom de knieschijf. Ik baal vooral dat ik nu niks kan betekenen voor het elftal en langs de kant sta. Ik ga wel altijd kijken want naast speler ben ik ook gewoon supporter van de club. Het is een sterke klasse waarop we actief willen blijven. Daar moeten we alles aan doen, want we horen ook op dat niveau thuis. Voorlopig richt ik me eerst op mijn herstel, dat is het belangrijkste. Daarna hoop ik weer opnieuw van waarde te kunnen zijn. Maar wanneer dat is dat durf ik niet te zeggen.” ARNEMUIDEN – In de luwte wekelijks zijn minuten maken, zijn wedstrijden spelen én zijn bijdrage leveren aan de eventuele resultaten. Op de achtergrond als ‘stille kracht’ zorgen voor de balans. Zo laat zich het verblijf van Sjoerd de Ridder in het elftal van v.v. Arnemuiden volgens eigen zeggen het beste beschrijven. Door een teleurstellend verlopen revalidatie door een vervelende knieblessure nam hij drie jaar afscheid van het voetbal. Hij speelde toen in het eerste elftal van de club uit Westkapelle, maar toch begon het uiteindelijk weer te kriebelen. “Een gescheurde meniscus herstelde slecht en dat irriteerde me mateloos. De motivatie zakte even weg. Eén jaar heb ik niks gedaan en twee jaar was ik toen leider bij een elftal met spelers uit de JO17 en JO19, dat in zijn geheel werd doorgeschoven naar de senioren. Dat was leuk, maar het haalt het niet bij zelf voetballen en wedstrijden spelen.” Daar had Janisse in zijn ogen wel een goede conditie voor nodig, dus hij ging terug trainen. “Ik kocht een racefiets en ben toen veel gaat fietsen om conditie te kweken zonder directe weerstand op mijn knie. Daarna ook gaan hardlopen en dat ging steeds beter. Vijf jaar geleden ben ik uiteindelijk weer het voetbalveld opgestapt. Even in het derde, maar al snel stapte ik over naar het tweede elftal en daar voetbal ik nog altijd met heel veel plezier.” Als aanvallende middenvelder speelt hij daar als hij thuis is in Westkapelle zijn wedstrijden en is hij voor en na de trainingen en wedstrijden steevast op het sportpark te vinden. “Ik werk al storingsmonteur voor windmolens op zee. Twee weken op het water verblijf ik op een hotelboot in Groningen zo’n tachtig kilometer uit de kust. Daarna ben ik dan weer twee weken thuis in Westkapelle. Dat doe ik nu drie jaar en ben er inmiddels goed aan gewend. Trainen kan ik dan natuurlijk niet, maar we hebben een sportschool aan boord en daar ben ik dan veel te vinden. Fietsen en de spieren sterker maken om zodoende fit te zijn en te blijven.” Sportief gezien bezet het tweede elftal van De Noormannen de laatste plaats in de competitie, maar het heeft geen invloed op het plezier van de middenvelder. “Ik heb het enorm naar mijn zin. Het is een geweldige manier om mijn energie kwijt te kunnen, voetbal met vrienden en we hebben een enorm goede spirit in de ploeg. We gaan steeds wat beter spelen en hebben nu toch ook al wedstrijden gewonnen. Dat is ook wel weer eens lekker natuurlijk, want een resultaat boeken is voor iedereen leuk. De trainingsopkomst is en blijft ondanks dat het nog niet loopt zoals we zouden willen elke week nog heel hoog. We hebben veel jonge gasten erbij en dat heeft tijd nodig.” De zaken rondom het team zijn volgens Janisse goed geregeld, al missen ze nog een echte elftalleider die wat taken op kan pikken. “Met elkaar doen we dat nu en Jacco Cijsouw en Marco Verburg regelen als trainers heel veel. Het is gewoon een geweldige groep om deel van uit te kunnen maken en als ik kan dan ben ik ook altijd van de partij. Trainingen, wedstrijden, maar zéker ook tijdens de derde helft. Want sportieve prestaties zijn leuk, maar een goede sfeer en spelplezier, ook na de wedstrijden en buiten het veld zijn, voor mij minstens zo belangrijk. Gelukkig ontbreekt het daar hier niet aan en dat maakt het voor mij tot een unieke vereniging.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=