7 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M ‘Dan voel ik mezelf weer even kind’ Iedereen heeft recht op een trainer en de kans om te kunnen voetballen. Dus als er geen trainer is, springt Wendy van Ooijen met alle liefde bij. Inmiddels is ze namens Nieuwenhoorn daardoor naast coach van de JO7, ook nog jeugdsecretaris en betrokken bij het Ukkebal. “Als die kids plezier hebben, haal ik daar veel voldoening uit.” Na een seizoen waarin het voor hem én Nieuwenhoorn allemaal hosanna was, draait het dit voetbaljaar een stuk minder bij de vierdedivisionist uit Hellevoetsluis. En dus moet ook middenvelder Luke Corver aan de nieuwe situatie wennen. “Het is lastig als je niet veel speelt, helemaal als je het team graag wilt helpen.” Even geen hosanna voor Nieuwenhoorn en Luke Corver Want dat ze bij Nieuwenhoorn best wat hulp kunnen gebruiken, mag duidelijk zijn. Met een dertiende plaats, vallen de resultaten in de vierde divisie dit seizoen wat tegen. “En het vervelende is, we hebben niet echt het gevoel gehad dat we zijn weggespeeld”, vertelt de 23-jarige Corver. “Wedstrijden vallen net niet onze kant op, terwijl ze dat vorig jaar wel deden.” Hoe dat komt? “We hebben veel nieuwe jongens, een stuk of elf. Het is lastig om daar meteen een team van te maken.” Waar zijn ploeg vorig seizoen direct na de promotie nog eindigde als zesde en meestreed voor een periode, knokt het nu dus tegen degradatie. Al maakt Corver zich voorlopig nog niet al te veel zorgen. “Als je niks te vertellen hebt in veel duels, zou je dat wel gaan doen. Maar dat is niet zo. We gaan echt wel weer punten pakken.” VEERKRACHT Met een sterk veranderd elftal dus. Vooral het gemis van de gestopte aanvoerder Delano a Cohen laat zich voelen. “Die was enorm belangrijk voor ons. In zijn coaching en het regelen van dingen. Dat blijkt nu toch lastiger op te lossen.” Maar ook de geblesseerde Melvin Winterberg wordt node gemist. “Hij hielp ons vaak door wedstrijden heen, dat mis je nu gewoon. Die spelers brengen wat extra’s.” Toch heeft Corver nog alle vertrouwen in een goede afloop. Al moeten er in de tweede seizoenshelft dan wel een aantal dingen beter. “Veerkracht was altijd een ding van ons. Nu zie je dat minder. Koppies gaan sneller hangen. Gelukkig hebben we dat de laatste twee wedstrijden wel weer getoond. Daar moeten we aan vasthouden en op verder bouwen.” Iets waar de inwoner van Dirksland tijdens zijn tweede seizoen bij de club, ook voor zichzelf op hoopt. “Vorig jaar heb ik veel gespeeld, dit seizoen sta ik weinig in de basis. Ik probeer keihard mijn best te doen, maar de kansen zijn gering.” En dus hoopt Corver de kansen die hij krijgt, met beide handen aan te pakken. “Doordeweeks tijdens trainingen heb ik het hartstikke naar mijn zin, alleen de zaterdag wordt steeds lastiger. Als je weinig speelt, wordt het plezier vanzelf ook minder.” Een nieuwe ervaring, voor de student Integrale Veiligheidskunde aan de Hogeschool in Rotterdam. “Dat heb ik eigenlijk nog nooit echt zo meegemaakt. Dus hopelijk mag ik in de tweede seizoenshelft meer minuten maken.” VRIENDENTEAM Desondanks heeft Corver allesbehalve spijt van zijn overstap twee jaar geleden. “Ik speelde vanaf mijn zeventiende bij Brielle in het eerste, maar het team werd wat ouder en er kwamen weinig goede jonge spelers door. Daardoor werd het niveau ook minder.” Precies toen, kwam het oprukkende Nieuwenhoorn om de hoek kijken. “Een vereniging die vooruitstrevend was en ambities had. Daar wilde ik graag naar toe. En dat heeft goed uitgepakt, want vorig seizoen was geweldig. Met eigenlijk een soort vriendenteam.” Vrienden die Corver ook al eens maakte wat verder van huis, toen hij als jeugdspeler terechtkwam bij de opleiding van JVOZ. In Vlissingen. “Die hielden hier op Goeree-Overflakkee altijd voetbalkampen, met Gérard en Dennis de Nooijer en Dolf Roks. Toen vroegen ze of ik daar wilde komen spelen. Dat heb ik een jaartje gedaan, maar het reizen was niet te doen. Ik zat daar op school, dat was twee uur heen en terug.” Desondanks heeft het hem als voetballer wel voor een deel gevormd. “Een intelligente nummer zes. Iemand die makkelijk ballen afpakt en goed is in de passing.” Toch blijft Corver ook behoorlijk zelfkritisch. “Wat er echt nog aan mijn spel ontbreekt, zijn goals en assists. En ook de coaching kan beter. Later zou ik graag aanvoerder willen worden, want ik denk dat ik die kwaliteiten in me heb.” Zien ze ook bij Nieuwenhoorn. “Nu ik ouder word, lijkt het me steeds leuker om jeugdtrainer te worden. Daar zijn we al over in gesprek.” Maar eerst nog even lekker zelf voetballen. “Als het ergens goed voelt, is het goed. Dan moet je dat koesteren. Gewoon weer veel minuten maken, dan komt het plezier vanzelf!” Dat laatste doet Van Ooijen (39) eigenlijk pas sinds een half jaar. Want ook Ukkebal, kwam voort uit haar onmiskenbare passie voor het spelletje. “Ik merkte dat er voor die allerkleinsten, kinderen van twee en drie jaar, eigenlijk niks te doen was. Terwijl er wel voldoende vraag was. Nu doen we dat iedere zondagochtend, voor kinderen uit Hellevoetsluis. Een soort Voetjebal.” Maar dus ook als trainster bij Nieuwenhoorn, draagt ze meer dan haar steentje bij. Inmiddels voor het tweede jaar bij de JO7. “Vijf jaar geleden ging mijn zoon voetballen en werd er aan mij gevraagd of ik het leuk zou vinden. Toen ben ik trainer van hem geworden en meegegroeid tot de JO14.” POSITIEF Nadat haar zoon stopte, was het ook voor Van Ooijen wel even mooi geweest. “In de tussentijd had ik ook nog een paar keer een team getraind dat geen trainer had, omdat ik vind dat iedereen moet kunnen voetballen. Alle leeftijden.” Maar toch, zo vertelt ze, ligt haar hart bij ‘de kleintjes’. “Zeker met mijn spierziekte. Dan kan ik af en toe op de grond zitten, ‘levelen’ en gek doen. Dan voel ik mezelf weer even kind.” En dat niet alleen. “De jeugd heeft de toekomst! Alles draait echt om plezier en lekker kunnen voetballen.” Al is het meer dan dat, begint Van Ooijen te lachen. “Het leukste, is misschien nog wel om de ouders op te voeden langs de kant. Positieve coaching, daar spreek ik ze ook echt op aan. Gelukkig wordt dat steeds positiever.” Ook in het veld. “Als we scoren, moeten ze van mij eerst onze goal aantikken en dan mogen ze weer meedoen. Om de tegenstander wat ruimte te geven. Als je 30-0 wint, hebben die anderen toch geen plezier?” Want dat plezier centraal staat, merk je ook tijdens de trainingen. “Eén keer in de maand doen we een ouder-kind training. Afwerken op doel, met ouders tegen kinderen. Of partijtje, waarbij de ouders niet mogen rennen. Die wisselwerking is prachtig. En de band tussen ouders en kind, wordt er natuurlijk sterker van!” Met soms wel twintig kids, heeft Van Ooijen het druk genoeg. “We doen simpele, maar leuke vormen. Tikkertje, bal afpakken. Dingen waar kinderen wat van leren en waar ze veel plezier in hebben.” BETROKKEN De oud-speelster van Theole, kan het weten. “Zelf voetballen werd door mijn spierziekte steeds lastiger, toen heb ik het omgedraaid. Ik wilde mensen graag wat leren. Daar steek ik nu al mijn energie in én haal ik veel voldoening uit.” En dus doet ze er daarnaast, nog maar een aantal dingen op de club bij. “Ik ben nu ook actief rond het eerste. De pupil van de week en de ballenjongens regelen. Soms mogen spelertjes van de JO7 mee het veld op, dat vinden ze natuurlijk fantastisch. Daardoor raakt de jeugd meer betrokken.” Maar goed ook, zegt ze. “Het draait hier nu niet meer alleen om het eerste. Ik zie dat er geprobeerd wordt om steeds meer met de jeugd te doen.” Een klein beetje mede dankzij haar. “Sinds drieënhalf jaar ben ik ook jeugdsecretaris. Daardoor ben je een soort aanspreekpunt, maar we pakken ook evenementen op. Omdat het belangrijk is dat er hier dingen te doen zijn.” Al is dat niet gemakkelijk, weet Van Ooijen inmiddels. “We proberen ouders enthousiast te maken. Dat wil ik laten zien. Hoe leuk, maar ook laagdrempelig het kan zijn met je kind. Er zijn steeds minder mensen, toch draait een vereniging uiteindelijk op vrijwilligers.” Alleen dan, kun je trainers nóg beter opleiden. “Afgelopen jaar, heb ik zelf mijn trainersdiploma gehaald. Daar ben ik hartstikke trots op!” En dus blijft Van Ooijen voorlopig alles nog vol passie doen. “Ik ben verhuisd naar Werkendam, moet nu een uur rijden, maar deze vereniging heeft een plekje in mijn hart. De ouders, de kinderen, gewoon de mensen!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=