21 SHOP NOW Iris de Hond is de aanvoerster van het eerste vrouwenteam van Raamsdonk, dat op zaterdag uitkomt in de competitie. Ze leidt een jong team met uiteenlopende leeftijden en staat voor de uitdaging om het vrouwenvoetbal binnen de club naar een hoger niveau te tillen. Aanvoerster Iris de Hond staat voor een uitdaging bij vv Raamsdonk De Hond begon zelf relatief laat met voetballen. “Ik ben pas op mijn dertiende begonnen,” vertelt ze. Hoewel ze verschillende sporten zoals tennis en paardrijden heeft geprobeerd, trok voetbal al vroeg haar aandacht. “Toen ik nog op de basisschool zat, kwam er een meidenteam langs. Ze vroegen of ik een keer mee wilde trainen. Na een paar trainingen vond ik het meteen hartstikke leuk,” herinnert ze zich. Sindsdien is voetbal niet meer weg te denken uit haar leven. Haar rol als aanvoerster kwam vrij onverwacht. “Ik speelde altijd veel voorin, maar kwam per ongeluk achterin terecht. Vanuit die positie kreeg ik uiteindelijk de aanvoerdersband om,” zegt De Hond. Het team gaf aan dat ze haar rust en stabiliteit op het veld fijn vinden, wat leidde tot haar rol als aanvoerster. “Ze zeiden dat ik rust uitstraal, en dat vinden ze prettig in het veld.” Naast haar leiderschapsrol geniet De Hond vooral van het samen trainen en het plezier dat ze met haar team heeft. “Op trainingen draait het om lekker samenzijn, beter worden met elkaar en plezier maken. Tijdens wedstrijden komt de adrenaline erbij kijken, vooral als een mooie aanval leidt tot een doelpunt. Dat is een geweldige combinatie.” Toch is het niet altijd gemakkelijk om het vrouwenteam op de been te houden. De club kampt met een tekort aan vrouwelijke spelers, en het vinden van nieuwe aanwas is een uitdaging. “Het is lastig omdat we niet veel vrouwen hebben. We moeten echt schrapen om nieuwe speelsters te vinden. In de jeugd hebben we weinig meisjes, en die verschillen vaak sterk in leeftijd. Dat maakt het moeilijk om een stabiel team te vormen,” legt De Hond uit. Het bestuur van Raamsdonk zet zich echter actief in om het vrouwenvoetbal te promoten en nieuwe leden aan te trekken. De leeftijdsverschillen binnen het team zijn groot, iets wat voor De Hond een extra verDHV en Zwaluwe hebben handen ineengeslagen in de jeugdopleiding DHV en Zwaluwe hebben de handen ineengeslagen in de jeugdopleiding. Vanwege de teruglopende ledenaantallen besloten de clubs om samen te werken, zodaterookdekomendejarenjeugdvoetbal kan worden gegarandeerd. Leon Soeters, voorzitter van de jeugdcommissie van DHV, is blij met het besluit. Al jaren liep DHV tegen het probleem aan waar veel Brabantse clubs mee kampen: de gemiddelde leeftijd in dorpen wordt steeds hoger, waardoor er automatisch ook minder aanwas is wat betreft nieuwe leden. Daardoor wordt het voor clubs lastiger om het hoofd boven water te houden en volwaardige teams op de been te brengen. DHV is daarin geen uitzondering. De club is weliswaar financieel gezond, maar kreeg het steeds lastiger om volledige teams samen te stellen. “Wij zien en zagen onze ledenaantallen steeds meer teruglopen”, vertelt Soeters. “We hadden eerst een samenwerking met twee andere verenigingen, maar dat hield op bestuurlijk niveau geen stand. Qua voetbal ging het goed, tien jaar geleden hadden we alle leeftijdsgroepen gevuld en twee sterke lichtingen. Maar het was beter als we ieder onze eigen weg zouden gaan. Toen zijn we gaan praten met Zwaluwe. Want ook die club liep tegen het jeugdprobleem aan. “Er komt gewoon te weinig aan de onderkant bij”, aldus Soeters. Zevenbergschen Hoek is een heel sterk vergrijsd dorp, er wordt al jaren nauwelijks bijgebouwd. “Ik woon er nu al 25 jaar, maar in de tussentijd zijn er maar een stuk of vijftien nieuwe woningen bijgekomen”, aldus Soeters. “De mensen die hier wonen, zitten er goed en gaan niet zo snel weg. Hun kinderen gaan op een gegeven moment juist de deur uit. Daardoor komen er ook geen nieuwe gezinnen en dus ook geen nieuwe potentiele leden voor ons.” En volgens Soeters komt daar de komende jaren ook geen verandering in. “Daarom was het nodig om de handen ineen te slaan. We zijn vastberaden om de jeugd een plek te geven om te kunnen voetballen, dat is onze gezamenlijke ambitie. En dat gaat nu hartstikke goed. We hebben iedere vier weken een gezamenlijke jeugdcommissievergadering en nu ook een damesteam kunnen formeren. Het is mooi om te zien dat de samenwerking binnen de vereniging wordt omarmd.” Dit jaar trapten DHV en Zwaluwe zelfs gezamenlijk het nieuwe seizoen af. Op een feestelijke startdag werden er clinics gegeven voor de jeugd, speelden de seniorenelftallen van de clubs tegen elkaar en was er een feestavond. “Het was heel mooi om te zien hoe twee verenigingen op die dag één waren”, aldus Soeters. In het seniorenvoetbal is er ook al een samenwerking tussen de 45+-elftallen. Voorlopig blijft het daarbij: het is niet de verwachting dat de eerste elftallen van DHV en Zwaluwe op korte termijn samengaan. “DHV is gelukkig heel gezond, dus qua financiën hoeven we dat zeker niet te doen”, vertelt Soeters, eveneens lid van het hoofdbestuur van de vereniging. “Ook zitten we in de senioren qua aantallen goed. Het is al hartstikke mooi dat we elkaar in het jeugdvoetbal van dienst kunnen zijn. Op die manier hopen we te kunnen garanderen dat de jeugd in ons dorp voorlopig lekker kan blijven voetballen.” antwoordelijkheid met zich meebrengt. “Ik ben 21 en een van de oudste in het team, terwijl we ook een meisje van 16 hebben. Ik voel een bepaalde verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat iedereen zich fijn voelt, en daar houd ik rekening mee,” vertelt ze. In het begin vond ze het lastig om het voortouw te nemen, maar als aanvoerster heeft ze geleerd dat haar rol meer verantwoordelijkheid vraagt. “Toen ik net aanvoerder was, keek iedereen naar mij. Dat vond ik moeilijk, maar ik heb geleerd om die verantwoordelijkheid te dragen.” Het seniorenvoetbal zorgt bij Raamsdonk 1 voor uitdagingen. “Het is vooral fysiek zwaarder. Je kan opeens een 35-jarige naast je hebben staan. In de jeugd was alles op leeftijd afgestemd, maar nu moeten we leren hoe we ons spel kunnen blijven spelen in een fysiekere competitie. Soms moet je wat harder duwen en trekken om de bal te winnen,” zegt ze met een glimlach. Voorlopig is De Hond niet van plan om te stoppen. “Ik blijf voorlopig nog wel spelen”, klinkt het overtuigd. “Het team is hartstikke leuk, het is een geweldige uitlaatklep en het houdt me gezond.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=