9 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver Met een vader bij de club, was er voor Cindy van Osta eigenlijk weinig keuze, lacht ze. “Hij zit niet meer in het bestuur, is eigenlijk gestopt, maar doet meer dan ooit. Ik was drie weken oud, toen kwam ik al bij DVO. Echt hier opgegroeid dus.” Later ook als voetbalster. “Vanaf groep acht, tot een jaar of negentien.” Om vervolgens in de voetsporen te treden van haar vader. “Vervolgens werd ik trainster, kwam ik in jeugdcommissie en nu doe ik de kantine.” LEUK EN DANKBAAR Heel misschien is dat allemaal een beetje uit de hand gelopen. “Ik zei altijd: ik ga het niet zo gek maken als mijn vader. Dat is misschien niet helemaal gelukt...” Want zoals gezegd, is Van Osta nu ook betrokken bij het G-team van DVO. “Het was er nog niet, maar we vonden het meteen heel erg leuk. Alleen, wat konden we verwachten?” Op zoek naar spelers, ging ze langs scholen en met succes. “Kinderen waren meteen enthousiast, zo begon het balletje echt te rollen. Begin dit seizoen zijn we van start gegaan.” Samen met Jicho van Sprundel, oud-speler van de club, verzorgt ze op woensdag en donderdag de trainingen. “We zijn opgesplitst, omdat het anders qua leeftijden een te groot verschil was. We hebben een groep van vier kleintjes en eentje van negen kinderen.” Tussen de tien en twaalf Je zou hem kunnen zien als de Francesco Totti van DIOZ. Roland van Hooff begonopzijnzesdemet voetballenbij declub ‘vanZegge’, speelde meer dan500wedstrijden inhet eersteenweet ookop45-jarige leeftijd nog altijd van geen ophouden. “Stoppen? Ik vind het nog veel te leuk!” Toen een bekende van de familie eind vorig seizoen eens vroeg naar het G-voetbal bij DVO’60, begonnen bij Cindy van Osta de belletjes al te rinkelen. Dat zag de dochter van Piet, clubman in hart en nieren, wel zitten en dus rolt sinds een aantal maanden iedere woensdag en donderdag de bal. “Je krijgt er zoveel liefde voor terug.” ‘Als ze verliezen, zijn ze niet blij hoor’ ‘Er is niks mooiers dan voetballen op eigen dorp’ Hij weet het nog precies. Als klein jochie langs de lijn bij het eerste van DIOZ. “Mijn oom voetbalde bij de selectie, ooit hoopte ik daar natuurlijk zelf ook te staan.” En dat is best aardig gelukt, kunnen we zeggen. “Meer dan 500 wedstrijden, dat zijn er best veel! Ik vind het ook echt wel bijzonder, dat had ik toen natuurlijk nooit verwacht.” De werkvoorbereider in de bouw keek op zijn achttiende één seizoentje bij RSV, maar keerde al snel weer terug op het vertrouwde nest. “Ik kom hier vandaan, er is niks mooiers dan voetballen op eigen dorp. Dit is de mooiste club.” GENIETEN De vraag die Van Hooff op zijn leeftijd natuurlijk geregeld krijgt, beantwoordt hij nu voor het gemak ook maar even. “Eigenlijk wilde ik op mijn 40ste stoppen, maar dat is er toen niet van gekomen. Nu voel ik me nog veel te fit en het team is leuk, waarom zou je dan niet lekker doorgaan? Tuurlijk schiet het wel eens door je hoofd, maar er echt aan denken doe ik nog niet.” Nouja, heel misschien soms na een wedstrijd. “Dan voel ik hem echt wel even, het herstel duurt gewoon langer.” Dat hij ooit nog eens de speler met de meeste wedstrijden voor zijn club zou worden, had Van Hooff nooit kunnen dromen. “Daar ben ik toch wel trots op. Eigenlijk had ik wel gedacht dat ik al gestopt zou zijn, al heb ik ook wel geluk gehad met blessures. Er is geen reden om te stoppen, thuis vinden ze het ook nog prima, haha!” Ook zijn kinderen genieten ervan om ‘papa’ te zien voetballen, al was de coronastop best wel even lekker, moet hij toegeven. “Even wat meer vrij hebben, stiekem denk je dan wel aan een pensioen, maar als je weer eenmaal begint...” Niks is leuker dan voetballen, weet Van Hooff. “Partijtjes winnen, daar kan ik nog altijd ontzettend van genieten.” HET HOOGTEPUNT Gelukkig voor hem wordt er dan ook in de vierde klasse nog regelmatig gewonnen. “De start was heel slecht, maar daarna hadden we een goede reeks. We zitten nu in een competitie met veel clubs uit Breda, die is wat zwaarder. De doelstelling is nog steeds handhaving, als we zo doorgaan, dan komt het goed.” Sterker nog, Van Hooff zet stiekem al wat hoger in. “Ik zou de veertig punten wel willen halen, dat zou voor DIOZ een nieuw record zijn. Je moet altijd een doel hebben, toch?” Dat doel heeft hij als aanvaller sowieso wel. “Het eerste deel van mijn carrière stond ik rechtsbuiten, daarna kwam ik pas in het centrum terecht. Nu sta ik weer meer aan de linkerkant.” En hoewel de routinier kan genieten jaar. “Op die leeftijd zijn er maar weinig voetbalteams, dat begint vaak bij de ouderen. Juist daarom is het zo leuk en dankbaar om te doen.” Ze benadrukt het belang nog maar eens. “Op sportgebied wordt deze groep vaak vergeten, door de maatschappij wordt er toch anders naar gekeken. Dat is onterecht.” En Van Osta kan het weten. “Vroeger hielden we met de familie altijd een toernooi en ging ik als klein meisje langs de deuren om lootjes te verkopen, de opbrengsten gingen naar gehandicaptensport, instellingen en scholen.” LEERZAAM Helemaal nu, weet ze weer precies waarom. “Ze zijn zo dankbaar, maar ook ontzettend fel en van een assist, houdt hij ook het aantal doelpunten nog nauwlettend in de gaten. “Als het goed is, zijn het er nu ongeveer 165. Dit seizoen staat de teller op vijf, hopelijk worden het er nog tien.” Hoogtepunten zijn zoals wel vaker promoties naar hogere klassen, maar voor Van Hooff staat het echte hoogtepunt misschien wel net buiten het veld. “Dat mijn kinderen en moeder komen kijken als ik voetbal, voor mij is er niks mooiers. Een reden om langer door te gaan.” Voorlopig denkt hij dus nog niet aan stoppen, maar mocht het ooit zo ver zijn, weet de recordhouder in ieder geval wat hij gaat doen. “Dan ga ik hardlopen en bij mijn kinderen kijken. Het was ooit de bedoeling om een marathon te doen, misschien dat ik dat dan nog eens probeer!” 4 Logistics Netherlands B.V. TRANSPORT - DOUANE - OPSLAG - VALUE ADDED LOGISTICS - RECONDITIONERING Logistiek met een h t! Oudenbosch +31 (0)165 32 77 36 www.fourlogistics.eu 0259092.pdf 1 12-4-2022 08:51:07 fanatiek. Dat is fantastisch om te zien.” En uiteraard het belangrijkste: plezier. “Op woensdagmiddag gaat het er vooral om dat de kinderen bezig zijn met de bal en kennismaken met de sport. Het is lachen, gieren, brullen. Soms liggen ze te stoeien.” Met het fanatisme zit het wel goed, weet de Roosendaalse. “Zeker op donderdag willen ze écht, als ze verliezen, zijn ze niet blij hoor.” Hoewel Van Osta als trainster behoorlijk wat ervaring heeft, was dit wel even wennen, vertelt ze. “Soms vraag ik ook aan ouders: hij reageert nu zo, wat moet ik doen? Daar leer ik zelf ook alleen maar weer van. Hoe kun je daar het beste mee omgaan?” Maar trainen blijft trainen. “We beginnen altijd met een warming-up, dan doen we iets met passen, afwerken en afpakken. De oefeningen zijn eigenlijk gewoon hetzelfde, maar dan een beetje aangepast.” Wedstrijden worden tot nu toe nog niet gespeeld, maar daar kan snel verandering in komen. “Dat willen we natuurlijk wel graag. Door corona hadden we even een valse start, dus misschien volgend seizoen!” Want als het aan Van Osta ligt, gaan ze hier nog heel lang mee door. “Soms merk je dat ouders heel beschermend zijn, we willen ze graag laten zien hoe leuk het kan zijn om te voetballen!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=