19 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M N. de Jongh Schilders- Glaszet-en Houtrotreparatiebedrijf Houtse Heuvel 33 - 4911 AT Den Hout Tel: 0162-461417 - www.ndejongh.nl 0265425.pdf 1 14-10-2022 10:42:18 T: 06-15823383 www.hybrideaccuspecialist.nl HYBRIDE ACCU SPECIALIST Refurbished of nieuw Langdurige garantie Uit voorraad leverbaar Service op locatie Nederland en België Professionele software 0276212.pdf 1 25-10-2022 13:03:43 SV Terheijden heeft Walking Football eigen stijl Onder het motto ‘voetbal speel je van je vijfde tot je tachtigste jaar’ kreeg SV Terheijden twee jaar geleden een nieuwe tak aan de boom: walking football. De club heeft dat echter ingekleed naar eigen behoeften. Voetbal voor mini’s, meisjes, vrouwen en 35-plussers; Ter Heijden was allang niet meer de club die als mannenbolwerk kon worden omschreven. Maar voetbal voor oudere liefhebbers had de vereniging nog niet. Totdat Mitchel Boomaars met in zijn kielzog Peter Snoeren het initiatief nam voor Walking Football. “Ik heb zelf tijdens mijn opleiding voor het CIOS een stageproject bij DVO’60 in Roosendaal Walking Football opgezet. Het zat al een tijdje in mijn hoofd dit ook uit te rollen bij Terheijden”, zegt de 26-jarige speler van het tweede elftal. Boomaars keek daarbij wel goed naar de opbouw van de club. “We promoten als SV Terheijden dat je levenslang bij ons kan spelen. Daarom past Walking Football daar zo goed bij. We hebben al een geruime tijd een succesvolle 35-plus tak met meerdere teams die ook meedoen aan een regionale competitie. Bij veel clubs wordt Walking Football aangeboden vanaf zestig jaar, maar daarmee heb je wel een groot gat. Je wilt graag dat spelers die om wat voor reden dan ook afhaken bij de 35-pius kunnen doorstromen naar het walking football. Door een leeftijdsgrens van zestig jaar te hanteren zou die groep van afhakers tussen wal en schip vallen. De praktijk leert dat veel voetballers net na hun vijftigste jaar stoppen. Wij hebben dus ingezet op aansluiting met die groep. Vandaar dat bij ons de leeftijdsgrens een stuk lager ligt dan bij het Walking Football bij andere verenigingen.” Een consequentie daarvan is dat veel spelers nog gewoon overdag werken. Dat heeft Terheijden ‘opgelost’ door de vrijdagavond als trainingsavond te bestempelen. “Dat is overigens gebeurd op verzoek van de spelers zelf”, benadrukt Boomaars. “Op vrijdagavond is het gezellig met andere teams. Ook dat is een belangrijk aspect: daardoor maken de walking football-voetballers ook echt onderdeel uit van de vereniging en hangen ze er niet zomaar bij, omdat ze op een vast moment in de morgen spelen.” Inmiddels heeft Terheijden een groep van twaalf walking footballers. “Af en toe komt er weer eentje bij. We zijn begonnen met een demo-dag. Die hadden we gepland voor een belangrijke wedstrijd van het eerste elftal, waardoor veel mensen konden zien wat we gingen doen. We hadden al snel zes, zeven man.” Boomaars is zelf de trainer. “We beginnen met spieropbouwende oefeningen en daarna gaan we over naar voetbaloefeningen. We sluiten altijd af met een onderling partijtje. En na afloop drinken we altijd een biertje of een frisje. Het sociale aspect is minstens zo belangrijk als de bewegende factor.” Het is ook de bedoeling dat er met het team wedstrijdjes worden gespeeld tegen andere teams. “We zijn op zoek naar clubs die met hetzelfde model werken.” Zijn bed stond nog net niet bij Irene’58, maar veel scheelde het niet. Voor Marcel van Geel betekende vijftien jaar het vrije weekeinde twee voetbalrijke dagen bij de club in Den Hout. “Ik heb zelf veel gegeven, maar ik heb ook veel gekregen van het voetbal.” Marcel van Geel heeft een gladde rug als grensrechter Van Geel (57) heeft dit seizoen zijn takenpakket fors teruggeschroefd bij Irene’58. “Ik ben alleen nog op zaterdag actief”, meldt hij. “Dat bevalt prima.” Toen de zoons van Van Geel wilden gaan voetballen – zij zijn inmiddels 25 en 28 jaar – kreeg de club er gratis een vrijwilliger bij. “Ik heb jarenlang training gegeven bij de jeugd. Daarnaast was ik leider van een elftalletje. Ik ben meegegroeid met dat elftal.” Hij omschrijft zichzelf als ‘schappelijke’ trainer. “Ik was wel fanatiek, maar ik vond het belangrijkste dat die jongens lol hadden. Ik kan zelf slecht tegen mijn verlies, maar dat heb ik zelden geuit rond het veld. Dat deed ik dan wel in een kamertje alleen op de club, haha.” Hij kreeg er al snel een tweede loopbaan bij: die van scheidsrechter. “Ik floot de jeugd op zaterdag. Meestal twee wedstrijden, als het nodig was nog een wedstrijd. En op zondag had ik een vast seniorenelftal. Een keer afzeggen was er niet bij, want we hadden ook maar twee scheidsrechters bij de senioren.” Hij voelde zich een beetje bezwaard toen hij aangaf dat hij na vijftien jaar scheidsrechter te zijn geweest wilde stoppen. “Gelukkig is er al snel een nieuwe scheidsrechter opgestaan. Voor mij was het mooi geweest. Twee dagen in het weekeinde actief zijn, dat ging een beetje tegenstaan. In de coronaperiode kon ik wennen aan het gevoel om die verplichting niet te hebben. Dat heeft er mede voor gezorgd dat ik deze keuze heb gemaakt.” De overgang van het prestatievoetbal van Irene’58 van de zondag naar de zaterdag beïnvloedde die keuze ook. “Ik ben al twaalf, dertien jaar de vaste grensrechter van het eerste elftal. Dat doe ik met veel plezier en wat mij betreft ga ik daar voorlopig mee door. Doordat het eerste naar de zaterdag ging, kon ik de zondag laten vallen.” Hij voelt zich ook onderdeel van de hoofdmacht. “Er zijn zes, zeven jonge jongens bijgekomen die voorheen in het jeugdteam speelde dat ik altijd thuis floot. Daar heb ik een hechte band mee. En omdat ik al jaren grensrechter ben, heb ik ook een hechte band met de andere spelers.” Hij weet dat grensrechter zijn niet altijd een even dankbare taak is. “Voor sommige mensen doe je het nooit goed, dat weet je. Ik trek mij daar niet zo veel van aan. Ik heb een gladde rug. Als er kritiek is vanaf de kant glijdt die kritiek er razendsnel vanaf. Ik negeer reacties. Het heeft geen zin om te reageren.” Hij vindt zichzelf een eerlijke grensrechter. “Die vlag gaat pas omhoog als het écht buitenspel is”, zegt hij. “Als je om de haverklap vlagt, ook als het geen buitenspel is, laat de scheidsrechter je op een gegeven moment gewoon staan. Die jongens in het veld zeggen wel eens: steek die vlag nou omhoog. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik heb het één keer gedaan, maar het voelde niet goed. Het was alsof ik in tweestrijd kwam met mezelf.” OOK IN TEAMKLEDING JOUW VOETBALSPECIALIST 0242891.pdf 1 28-9-2020 10:32:32
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=