VoetbalJournaal Oosterhout, voorjaar 2021

25 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Een mooi gedrukt jubileumboek en een eigen biertje dat luistert naar de naam ‘Spitske’. Dat is hoe VCW het 75-jarig bestaan gevierd heeft. Noodgedwongen, want het had zo anders en veel mooier kunnen zijn. Een tiendaags feest stond in de steigers, maar door corona werd er na eerder al een keer uitstellen in maart definitief een streep gezet door het grote jubileumfeest. WAGENBERG - In eerste instantie lag er een pro- gramma klaar voor 14 tot en met 23 augustus, een groot feest van tien dagen. Daarna was er een programma van 24 tot en met 30 mei. “Maar je moet je gezond verstand gebruiken. Dat hebben we in augustus moeten doen. En in januari hebben we eigenlijk al het besluit genomen dat het in mei ook niet door zou kunnen gaan”, zegt Peter Reniers, die voorzitter was van de jubileum- commissie en samen met pen- ningmeester Frans Lodewikus terugkijkt op wat een grandi- oos feest had moeten zijn. Los van het feit dat het afbla- zen van het jubileumfeest al vervelend was, waren er bij het duo ook zorgen vanwege claims. “In augustus waren er claims van in totaal 30.000 euro. “Van artiesten en derge- lijke. Als de claims door hadden gegaan, had de vereniging zelf nog in de buidel moeten tasten. We hebben sponsorgeld binnen gehaald, maar de baromzet was de grootste bron van in- komsten. Gelukkig is begin april door de kogel door de kerk ge- gaan en brengt niemand annu- leringskosten in rekening. Dat was wel een opluchting.” UITSTEL NAAR AFSTEL Een nieuwe keer uitstellen was geen optie voor VCW. “Aan wat voor termijn moet je dan den- ken? De moed zakt je ook een beetje in de schoenen”, zegt Lodewikus. “Je moet weer naar de sponsors en alle andere mensen om te zeggen dat het niet doorgaat. Ze snappen het wel, het is door de situatie be- grijpelijk. We waren in 2017 al begonnen met een commissie. Maar op een gegeven moment gaat de energie er ook uit bij ie- dereen.” In de kantine van de dorpsclub mijmert het duo nog even over wat het had kunnen zijn. Het gaat over een tent van duizend vierkante meter. Een Hollandse artiestendag en een dancefes- tival. “VCW staat bekend om de grandioze jubileumfees- ten”, zegt Reniers. Lodewikus vult aan. “Iedere keer wil je het overtreffen. Bij veertig, vijftig en zestig jaar werd het uitbundig gevierd. Zeventig is niet echt een jubileum, maar er werd toch een vijfdaags feest georganiseerd.” De voorzitter, die inmiddels ook voorzitter van de club is, sluit niet uit dat het bij het de tachtigste ver- jaardag van de club toch een feest komt. “VCW kennende verwacht ik wel dat er klein- schalig iets zal gebeuren, ook omdat dit is komen te verval- len. Maar het is afwachten wat het gaat worden.” MOOIE TOEKOMST Het jubileumboekje, ‘een mooi stukje VCW-proza’, en een ei- gen biertje, het zijn tastbare herinneringen aan het jubileum dat nooit echt gevierd werd. Toch komt er meer. De gelden die opgehaald zijn voor het feest, mogen nu ingezet wor- den voor de renovatie van de kleedlokalen en eventueel het oppimpen van de kantine.” Om toch wat terug te doen hoopt Reniers volgend seizoen een feestavond te kunnen organi- seren voor de Vrienden van 75 en alle sponsoren, als dankje- wel. Dennis van Halderen is trainer van de JO-19 van Irene ’58. Een teammet veel potentie, waarvan een groot deel waarschijnlijk ook het eerste elftal gaat halen. Maar bijzonder is het vooral dat die groep al tien jaar onder leiding staat van de nu 27-jarige Van Halderen, die zelf door blessureleed al op te jonge leeftijd moest stoppen met het spelen in de hoofdmacht. DEN HOUT – “Toen ik van de jeugd naar de senioren ging, ben ik begonnen met training geven. De jongens gingen toen van de F’jes naar de E’tjes. Ik heb het overgenomen en met de kern van deze groep ben ik doorgegroeid”, kijkt Van Halderen terug op de start van de mooie samenwerking. “Het is een uniek elftal”, zegt Van Halderen met trots. “Ik kom ook bij heel veel ouders thuis. Twee jaar geleden had ik een house- warming, alle ouders van de kin- deren vierden dat mee achter in de tuin. We zijn echt heel erg hecht, het is een soort grote fa- milie. Dat is vanaf dag één zo ge- lopen, veel jongens zien mij als grote broer.” Buiten het veld is het een familie, maar levert dat geen problemen op binnen de lijnen? “We hebben afgesproken dat het prima is dat we elkaar buiten het veld zo zien, maar dat het op het veld anders is. Die jongens hebben dat altijd goed gedaan. Dat is echt knap. Het is toch anders als je het ene moment samen een pilske zit te drinken op de bank en vervol- gens op het veld moet luisteren en jongens ook teleurgesteld worden. Dat is ook niet altijd even makkelijk”, geeft Van Hal- deren toe. “Ik ben heel eerlijk en direct naar spelers toe. Ze we- ten wel wat ze aan mij hebben. Maar het is wel eens vervelend dat je op vrijdagavond bij iemand op de bank hebt gezeten in huis en hem dan op de bank moet zetten bij een wedstrijd. Alleen het hoort erbij. Ik heb wel altijd gezegd: ga niet achter mijn rug om met jan en alleman praten, kom naar mij. En dat is ook een aantal keer voorgekomen.” Twee keer ging Van Halderen met zijn jongens met Pasen naar een internationaal toer- nooi, een keer in Almere en een keer in Noordwijkerhout. Het zijn hoogtepunten voor hem. “Een kampioenschap is altijd mooi, dat is heel simpel. Maar die weekenden waren toch wel echt bijzonder. Op voetbalgebied was dat wel echt het mooiste. Het toernooi was van hoog niveau. Er waren clubs uit het buitenland die om negen uur op bed lagen, wij gingen de binnenstad nog in. Het was plezier en prestatie wat we combineerden.” “We zijn heel erg hecht, een soort grote familie” Dennis van Halderen tien jaar trainer van dezelfde groep Dit seizoen is een verloren jaar. Van Halderen kijkt naar de toe- komst. Jongens gaan studeren en verlaten de club daardoor, terwijl er ook jongens door- schuiven naar het eerste. Zelf gaat hij die stap op een gege- ven moment ook maken, eerst als assistent en later mogelijk als hoofdtrainer. Met zijn jon- gens het eerste vormen is hoe de toekomst van Irene ’58 eruit kan zien. Zonde is het wel dat hij dit jaar geen echte competitie heeft kunnen spelen met de talentvol- le groep. “We hebben dit seizoen misschien vijf of zes wedstrijden gespeeld, maar zijn wel twee keer gepromoveerd. We begon- nen in de derde klasse, maar om- dat we alles met dubbele cijfers wonnen in die klasse en daarna ook in de tweede klasse promo- veerden we naar de eerste klas- se. Helaas hebben we er door het stilleggen van de competi- ties niet in kunnen spelen. Dat is zonde. Ook omdat dit het beste team is dat ik heb gehad sinds ik ze train, misschien wel het beste team dat Irene ooit gehad heeft.” “We gaan nu de kleedlokalen renoveren en eventueel de kantine oppimpen” Groots jubileumfeest VCWvan de baan: