VoetbalJournaal Langstraat, najaar 2021

13 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Als jongen van de club was voor Pim van Hulten spelen in het eerste elftal van RKDVC een doel. Een paar jaar geleden maakte hij de overstap naar de selectie, maar een op drie plekken gescheurde enkelband hield hemmeer dan een jaar aan de kant. Dit seizoen is voor Van Hulten het jaar van mijlpalen. Van zijn debuut als invaller tot zijn eerste basisplaats, die hij bekroonde met twee doelpunten. Pim van Hulten geniet enorm van debuutjaar in het eerste van RKDVC DRUNEN - Eerst nog even terug naar de blessure, Van Hul- ten kan zich het mo- ment dat het gebeurde nog goed voor de geest halen. “Het was de allereerste training van het nieuwe seizoen. Ik was niet helemaal fit, daar had het ook echt wel mee te maken. En het was die dag mega- warm, boven de dertig graden. We moesten voor het eerst trai- nen, op zondagochtend. Ik wilde omdraaien en tegelijkertijd weer omdraaien en ging door mijn en- kel. De fysio kwam er meteen bij. We trainden die week vijf keer, het was allemaal nieuw. Ik vroeg meteen: wanneer kan ik weer trainen?” Op dat moment werd er gedacht dat het met een paar dagen rust wel goed zou zijn. “Maar ik had zoveel pijn, dat was niet normaal. In de nacht lag ik gewoon wakker van de pijn. Ik ben die week drie keer naar het ziekenhuis geweest. Eerst konden ze niets zien. Toen moest ik meer foto’s laten maken en een MRI-scan. Toen bleek dat ik mijn enkelbanden op drie plekken had gescheurd. Ik heb moeten re- valideren, maar ben nu weer hele- maal fit.” “Ik heb wel altijd zwakke enkels gehad. Ik heb al een keer eerder mijn enkelbanden gescheurd en mijn enkel gebroken. Voor elke training en wedstrijd laat ik het nu intapen. Maar ik heb er geen last meer van”, zegt Van Hulten tevreden. DOELPUNTEN Nu hoeft Van Hulten niet meer te denken aan de enkels, maar is hij bezigmet het maken van doelpun- ten. “Sinds dit seizoen ben ik aan- gesloten bij het eerste. Ik train al wel wat langer mee, maar nu mag ik ook echt wedstrijden spelen. Ik heb veel invalbeurten gehad, voornamelijk tien minuten tot een kwartier voor tijd. De eerste twee doelpunten maakte ik als invaller, bij mijn eerste basisplaats scoorde ik ook twee keer.” Een medespeler was geblesseerd. Voor de spelers het veld opgingen vroeg hij wat het vandaag zou worden voor Van Hulten: ‘twee of drie?’ “Doe maar twee vandaag, zei ik toen. Toen ik mijn tweede maakte roep hij nog ‘lekker jongen’.” Met een lach op het gezicht reageerde hij gevat: ‘ik zei het toch’. Die basisplaats en doelpunten smaken naar meer. “Absoluut. Eerst is het leuk dat je überhaupt op de bank mag zitten. Op een gegeven moment denk je wel: trainer, laat mij maar een keer beginnen. Iedereen was ook blij voor mij met mijn basisdebuut, ik kreeg knuffels en een high-five”, kijkt Van Hulten terug. Dat past ook bij RKDVC, waar hij heel veel mensen kent. “Ik ben ook trainer van de Onder 13-1. Als ik op dins- dag het trainingsveld op kom en de spelers zeggen dat het goede goals waren, dan is dat leuk om te horen. Maar sowieso: voetballen met je vrienden in het eerste en belangrijk mogen zijn, dat is een gevoel dat ik niet kan omschrijven. Ik speel al mijn hele leven bij RKD- VC, heb het hier superleuk. Dit is echt mooi, genieten.” DE MOER – Halver- wege november stonden de voet- balmoeders voor het eerst samen op het trainings- veld. “Groen en rijp door elkaar. De een had nog nooit een voetbal van dichtbij gezien, de ander heeft vroeger altijd gevoetbald”, zegt Jolanda Rijken. Zij nam het initiatief voor het nieuwste team dat actief is bij Blauw-Wit ’81. Langs de lijn, tij- dens ouder-kind voetbal, op andere plekken. Het ging er elke keer over dat ‘ze met de moeders moesten gaan voetballen’. “Maar niemand deed er iets mee. Een maand of twee geleden ging het er weer over. Toen dacht ik: nu is het klaar, nu gaan we echt kijken of we het op kunnen starten bij Blauw-Wit. Ik ga daar gewoon mee beginnen.” Rijken dacht klein te beginnen. “Ik ging langs bij alle jeugdteams, dat zijn er acht. Om te inventariseren of er interesse zou zijn. Ik dacht dat het wel los zou lopen, als ik er vijf of zes zou hebben was het veel. Maar na twee dagen waren er al zestien aanmeldingen. Dat werd toch wel serieus. Ik heb daarna een plan gemaakt waarmee ik samen met voetbalmoeder Angelie Thoone langs het bestuur ben gegaan. Die waren ook meteen super enthou- siast.” Twee weken later stonden de dames, tussen de 35 en 50 jaar oud, voor het eerst samen op het trainingsveld. Verschil in niveau is er. “Je kunt duidelijk zien wie er vroeger gevoetbald heeft. Maar dat is geen issue. Plezier staat voorop. De trainers – iedere keer iemand anders – houden daar ook rekening mee, passen de training aan naar het gemiddelde niveau. Het plezier en de gezelligheid staan voorop. En als het straks weer mag na afloop gezellig met z’n allen een drankje in de kantine.” Het is niet alleen leuk voor de da- mes die wekelijks lekker een uurtje kunnen sporten en na afloop ge- zellig een drankje kunnen doen bij Blauw-Wit ’81. Het is ook leuk én goed voor de voetbalvereniging. “Er ontstaan hele leuke dingen uit die groep, dat zie je nu ook al. Er komen ideeën voor activiteiten, om met teams onderling iets te doen. Je ziet ook dat de betrok- kenheid van de moeders groter wordt, het levert misschien extra vrijwilligers op. Of moeders die de regels beter snappen en spelbe- geleider worden. Het heeft ook een aantrekkende werking voor de club. Inmiddels zijn er alweer vier nieuwe dames aangesloten. Dat is superfijn, al die bijverschijnselen die je danmeepikt.” Dat was niet de insteek voor Rijken toen ze werk maakte van de voetbalmoeders. “We zijn echt begonnen vanuit het oogpunt van gezelligheid. Met deze club een uurtje sporten, gezellig bij elkaar. Als je ziet wat er nu uit voort komt, dat hadden we aan de voor- kant niet kunnen denken”, zegt Rij- ken, die aangeeft dat iedereenwel- kom is. “Je hoeft niet bij Blauw-Wit te zitten of voetbalmoeder te zijn, het is voor iedereen toegankelijk.” In eerste instantie gaat het om één keer in de week trainen, maar het is niet uitgesloten dat er op termijn ook wedstrijden gespeeld worden. “Er kwamen al verzoeken van ande- re damesteams uit de buurt, of het niet leuk zou zijn om een keer een wedstrijd te organiseren. In coro- natijd is het lastig, maar ik denk dat het er in de toekomst wel van gaat komen dat we een keer een wed- strijdje 30+-voetbal gaan spelen.” Twee voetbalavondenwaren er geweest, toen ging er een voorlopige streep door de trainingen van de voetbalmoeders. Maar de nadruk kanopvoorlopig, want die tweekeer dat degroepophet trainingsveld stond, was een groot succes. Blauw-Wit ’81 heeft er een mooie én grote groep nieuwe voetbalvrouwen bij. Voetbalmoeders vol enthousiasme op het veld bij Blauw-Wit ’81 0263369.pdf 1 8-12-2021 7:55:14