R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver 27 Jos Schalk voelde zich heel even de Van Gaal van TPO Voor Jos Schalk is het eigenlijk zo simpel als wat: “Je woont op een dorp, bent van jongs af aan met voetbal bezig, dan raak je makkelijk betrokken bij een voetbalclub.” En dus is de 61-jarige TPO’er dat nu nog steeds. “Dat oranje-zwarte hart heb je voor altijd.” Al is zijn werk als vrijwilliger, de afgelopen jaren natuurlijk wel een beetje veranderd. “Eerst doe je veel met de jeugd, trainingen geven, coördineren en wedstrijdjes fluiten, dat soort dingen. Als je dan wat ouder wordt, ga je wat anders doen. Nu ga ik mee met de dames, organiseer ik een pokertoernooi en schrijf ik stukjes voor de site.” Maar een ding is in die jaren duidelijk niet veranderd: zijn gevoel voor de club. “Het voelt als een grote familie, je trekt al zolang met elkaar op.” Dat begon allemaal in de jaren zestig, van de vorige eeuw. “Op mijn eerste kwam ik naar Moerdijk, toen ik tien of twaalf was ging ik op voetbal.” Bij TPO natuurlijk. “Ik weet niet meer precies wanneer, maar als ik de oude foto’s terugkijk, denk ik ongeveer rond de D of C-jeugd. In ieder geval een jaar of 50 geleden.” BELANGELOOS Een mooi avontuur, vertelt Schalk. “Vanuit de B’tjes kwam ik al snel bij de senioren, daarna heb ik nog een tijdje in het eerste gespeeld.” Maar ook daarbuiten was de clubman meer dan actief. “Tegelijkertijd was ik jeugdcoördinator en trainde ik de jeugd. Via de club heb ik toen ook TC3 gevolgd.” Want eigenlijk, had de vrijwilliger altijd maar een wens: “Ik wilde trainer worden van het eerste. Uiteindelijk heb ik dat drie seizoenen lang mogen doen.” Belangeloos. “Als jeugdtrainer doe je dat ook, waarom zou je bij ‘een’ dan wel geld moeten krijgen?” Want voor Schalk, is TPO veel meer dan voetbal alleen. “Het is saamhorigheid, een plek om elkaar te ontmoeten.” Gezamenlijk iets betekenen voor de gemeenschap. “Een aantal mensen op het dorp, is nog steeds betrokken bij de vereniging.” Niet voor niks. “Gezellig samen dat ‘potje bier’ drinken. Dat maakt het dorpse.” Hoe actief Schalk ook is voor de club, zelf zou hij dat liever nog een beetje letterlijker zien. “In 2015 ben ik geopereerd aan mijn been, tot die tijd floot ik altijd wedstrijden. Van het tweede, derde of de dames. Dat wilde ik blijven doen, maar is helaas niet meer mogelijk. Die echt actieve bijdrage, mis ik wel.” Toch is hij nog vaak genoeg te vinden bij TPO. “Iedere zondag! Voor mijn dochter en het eerste. Bij thuiswedstrijden schrijf ik altijd een verslag en doen we de ‘Speler van de Week’ verkiezing.” IN HET ZONNETJE Maar behalve voetbal, heeft hij ook een voorliefde voor pokeren. Een mooie mogelijkheid om die twee passies met elkaar te kunnen combineren. “We organiseren al voor het elfde seizoen de TPO Pokermasters. Elk seizoen hebben we tien toernooien, iedere maand eentje. Een mannetje of 25 tot 35 doen er altijd wel mee. Zo zorg je ook voor binding met de club.” Hij is er vanzelfsprekend trots op. “Dat zijn altijd heel gezellige avondjes, volle bak lachen. Daar maak ik naderhand dan een verslagje van, iedereen een betje op de hak nemen.” Dat ondernemende, zat er bij Schalk al vroeg in, vertelt hij. “Van jongs af aan, daarom ben ik ook vroeg begonnen als trainer. In de rol van jeugdcoördinator koos ik altijd een ‘Vrijwilliger van het Jaar’. Het is leuk om mensen in het zonnetje te zetten.” Toch maakt hij zich, wel een beetje zorgen om de toekomst. “Ons eerste elftal, heeft maar weinig spelers van het dorp zelf. Dat maakt je heel kwetsbaar.” En dus denkt hij graag terug, aan betere tijden. “Als speler van het eerste, werden we kampioen. Net op dat moment, was er een groot feest bij de haven van Moerdijk. Werden we met de bus binnengehaald, dat was grandioos. Een onvergetelijk moment.” Net als de 9-0-overwinning in de nacompetitie, als hoofdtrainer. “Dan voel je je de Van Gaal van TPO!” Een jaar of vier geleden zag Brian Machielse het bij Virtus wel zitten om jeugdtrainer te worden. Hij gooide eens een balletje op, werd trainer van de JO17-3 en had zijn passie helemaal gevonden. Inmiddels is de voetballiefhebber dan ook niet meer weg te slaan. “Eigenlijk ben ik er dagelijks mee bezig.” Brian Machielse: ‘Ik word zelfs uitgenodigd voor verjaardagen’ Verbazingwekkend, is dat zeker niet. “Ik ben nu trainer van ‘Zaterdag 2’ en ‘Dames 2’, en speler/leider van het vijfde.” Dat begon dus allemaal als jeugdtrainer, een seizoen of vier geleden. “Ze konden wel iemand gebruiken. Via de JO17-2 ging ik mee door naar de JO19-2, dat is sinds afgelopen jaar de ‘Zaterdag 2’.” Dat klinkt overigens logischer, dan het daadwerkelijk is. “Die jongens wilden graag op zaterdag blijven spelen, dus vroegen we de club of dat mogelijk was. Eigenlijk was Virtus daar heel blij mee, het geeft toch weer een boost voor de senioren.” Maar dan wel met hem als trainer, lacht hij. “Ze wilden heel graag dat ik met ze meeging. Dat heb ik toen maar gedaan.” POLITIEAGENT De 25-jarige Machielse is zelf wat dat betreft ook kind aan huis in Zevenbergen. “Op mijn zevende ben ik begonnen, in de F5. Daarna ben ik doorgestroomd naar de senioren, maar altijd in de lagere teams.” Vooral buiten het veld voelde zich de vrijwilliger zich misschien wel het meeste thuis. “Het is een warme club, de gezelligheid en de mensen om je heen. Je krijgt ook veel waardering voor wat je doet.” En dat is, zoals gezegd, een hoop. “Vooral de iets oudere jeugd, vind ik geweldig om te trainen. Veel jonger, ben je toch een soort politieagent.” Bij Virtus 5 is Machielse dat dan ook gelukkig niet. “Behalve speler, ben ik ook leider. Polo’s regelen en navragen wie er zijn, dat soort dingen.” Sinds afgelopen seizoen is daar dus ook het trainen van de ‘Dames 2’ bij gekomen, het zorgt voor een druk weekschema. “Op maandag en woensdag met het zaterdagteam trainen en donderdags met de dames. Tussendoor ook nog een keertje zelf.” Het kost tijd, maar geeft vooral veel energie. “Het is leuk om met ze bezig te zijn, ze iets te leren en vooral veel plezier te hebben.” En dat laatste, lukt best aardig. “Ik heb een enorm goede klik met die jongens van de zaterdag. Word zelfs uitgenodigd voor verjaardagen.” RAD VAN FORTUIN Toch moet er natuurlijk ook wel een beetje gepresteerd worden. “Het is een vriendenteam, maar we zijn wel serieus. Er zijn gewoon regeltjes, voor te laat komen of spullen vergeten.” Alhoewel, heel ‘gewoon’ gaat dat echter niet. “We hebben een ‘Rad van Fortuin’, daar staan van een tot en met 30 allemaal straffen op. Zoals een jeugdwedstrijd fluiten of alle schoenen poetsen. Als iemand een regel overtreedt, draaien we daar samen aan.” Bij de laatste training ging het hard. “Een bal tijdens het afwerken over het vangnet, was ook draaien.” Het hoort er volgens Machielse allemaal bij. “Tuurlijk is het veel, maar het is te doen. Het belangrijkste? Dat iedereen de kans krijgt om goed te trainen. Ze verdienen die aandacht.” En dus spoort hij, als jongen van Virtus, zijn verenigingsgenoten nog maar een keertje aan. “Ik vind het altijd jammer als mensen van mijn leeftijd niet iets meer doen, dat zou ik wel waarderen. Dat we allemaal iets doen voor de club.” Zelf blijft hij het voorlopig in ieder geval, vol passie, gewoon doen. “Het levert zoveel plezier en waardering op. Een bedankje na de training, dat zijn kleine dingetjes.” En misschien wel ooit bij het eerste. “Via Virtus krijg ik de kans om de cursus te volgen, dus wie weet. Maar voorlopig, heb ik het op deze manier enorm naar mijn zin!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=