VoetbalJournaal Etten-Leur, najaar 2021

R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Ze is 51 jaar en tot vorig jaar nog actief als voetbalster bij Virtus, sterker nog. “Zonder corona, had ik nu waarschijnlijk gewoon nog gevoetbald.” Sindsdien is Angelique van Zitteren een beetje het gezicht geworden van het damesvoetbal binnen de club en dat is hard nodig. “We hebben geen jeugd meer en bij ‘dames 2’ moeten we het vooral allemaal zelf regelen.” Een derby winnen en het seizoen is geslaagd. Zover willen ze bij Seolto nog niet gaan, maar dat ze blij zijn met de start van de competitie, dat mag duidelijk zijn. Na overwinningen op Klundert en De Fendert doet de derdeklasser uitstekend mee, doelman Justin Goverde is het slot op de moeilijk te passeren deur. Helemaal af- scheid nemen van het spelletje kan Van Zitteren niet, vandaar dat ze gewoon nog re- gelmatig op het veld staat. “Om mee te trainen, misschien gaat het wel weer kriebelen. En als we er niet genoeg hebben, kan ik meedoen.” De liefde begon voor haar op elfjarige leeftijd. “Ik zat op handbal, maar dat was hem niet voor mij. Vond voetbal altijd al veel leuker. Iedere zaterdag kwam ik bij Virtus, want mijn vader voetbalde daar.” Tot de plaatselijke visboer, toevallig ook jeugdtrainer, haar vroeg eens mee te trainen. “Eindelijk mocht het! Toen heb ik het tegen ieder- een verteld, de eerste training stonden we daar ineens met 22 meiden. Hebben we meteen een meisjesteam opgericht.” GEZELLIGHEID Maar inmiddels is die populari- teit bij de club uit Zevenbergen behoorlijk teruggelopen, moet ze eerlijk bekennen. “Vorig jaar hadden we nog een MO19, maar die is nu ook weg. Of dat nu met corona of andere dingen te ma- ken heeft, is lastig te zeggen. We hebben alleen nog twee teams bij de senioren. En er spelen een aantal meisjes bij de jongens.” Ook bij ‘dames 2’, waar Van Zit- teren zelf deel van uitmaakte, is de nood soms hoog. “Ik werd een beetje gebombardeerd tot aan- spreekpunt, we hadden geen trai- ner en ook geen leider. Een soort ‘regelneef’ werd ik. Nu is mijn man 27 De dames van Virtus regelen het zelf Goverde kent prima start bij buurman Seolto Wie tegen de twintigjarige Go- verde had gezegd dat hij ooit eer- ste doelman zou zijn bij Seolto, was waarschijnlijk heel vreemd aangekeken. Want, zo stelt hij zelf. “Goverde is van vroeger uit eigenlijk wel een beetje een Vir- tus-familie, dat kwam vooral door mijn opa.” Logischerwijs begon hij daar dan ook met voetballen. “Heel mijn jeugd, tot mijn acht- tiende. Bij het eerste hadden ze al een keeper, dus ging ik naar DHV.” Op advies van de toenma- lige voorzitter. “Die kwam naar mij toe, dat ze een keeper zoch- ten. Daar heb ik het twee jaar heel leuk gehad, maar Seolto was toch net wat dichterbij.” PRESTATIEGERICHT En dus maakte hij dit seizoen de overstap naar het oranje-witte deel van Zevenbergen, voor Go- verde niet onbekend. “Daar zaten al heel veel vrienden, dus die stap was best wel logisch eigenlijk.” Dichterbij dus, maar wel bij de buurman van de club waar hij ooit was begonnen. “Op zondag kom ik nogweleens bij Virtus, dan vinden ze het vooral allemaal mooi dat ik hier in de basis sta. Ze gunnen het mij wel.” De clubs zijn volgens hem ook steeds meer met elkaar te vergelijken. “Vroeger was Vir- tus echt prestatie en Seolto ple- zier, maar je merkt dat ze hier nu ook steeds meer prestatiege- richt worden. Ze willen meer zijn dan de tweede club van Zeven- bergen.” Daar draagt hij zelf ook maar wat graag zijn steentje aan bij. “Op dinsdag en donderdag geef ik keeperstraining aan de jeugd, dat deden ze hier eerst nog niet. Dat is een goede stap, denk ik. Het wordt steeds serieuzer.” Inmiddels voelt Goverde zich helemaal thuis. “Het was in het begin wel even wennen natuur- lijk, als nieuweling. Maar ik ben echt goed opgevangen, heb het uitstekend naar mijn zin.” Dat hij het goed naar zijn zin heeft, komt ongetwijfeld ook door de goede resultaten. “Daar zijn we heel blij mee, vooral die overwinningen tegen Klundert en De Fendert waren echt lekker. Veel publiek, je kent sommige jongens van de te- genstander, dat soort potjes wil je winnen. Het is toch een beetje haat en nijd.” LEERGIERIG Die goede resultaten zag nie- mand echt aankomen, erkent hij. “De voorbereiding was ma- tig, ook voor mezelf. We wonnen weinig en gingen met 352 een nieuw systeem spelen, dat was voor iedereen wennen. Uitein- delijk kregen we het net op tijd door.” Goverde kijkt tevreden terug op zijn eerste wedstrijden in het shirt van Seolto. “Ik sta lekker te keepen. We hebben drie treffers tegen, allemaal uit een hoekschop. Dat is voor een keeper enorm frustrerend, maar daar hebben we aan gewerkt.” Het vertrouwen in zijn verdedi- gers is groot. “Er staan drie er- varen gasten voor mij, dat is wel lekker. Daardoor geven we wei- nig weg.” Stiekem durft hij naar boven te kijken. “Misschien zit er wel een plek bij de eerste vijf in? Het gaat nu zo goed.” Daar hoopt hij zelf een belangrijke bijdrage aan te leveren, want de jongeling is leergierig. “Ik ben een mee- voetballende keeper, met goede reflexen, maar zou op hoge bal- len en steekballen nog genoeg kunnen verbeteren. Als je gaat, moet het voor honderd procent leider en verzorgt de voorzitter af en toe de trainingen.” Eén keer in de week zorgen de speelsters zelf voor een training, legt ze uit. “Dat doen we om de beurt. Dat is eigenlijk hartstikke leuk, elke trai- ning is weer anders. Iedere week staat er weer iemand anders voor de groep.” Van Zitteren is nu medebegeleidster van het team, daar komt nog het nodige bij kij- ken. “Sponsoren regelen, trai- ningspakken verzorgen, dat soort dingen. We regelen het eigenlijk allemaal met elkaar.” Dat doen ze met genoeg plezier. “Ondanks de leeftijdsverschillen, zijn veel meiden vriendinnen. Het is een heel gezellig team.” Mede door die gezelligheid kan ze het niet laten om zelf ook nog geregeld een bal- letje mee te trappen, maar dat is niet de enige reden. “Je moet wel een beetje bezig blijven. De sport- school is niks voor mij. Buitenom voetbal, vind ik weinig sporten leuk. Dit blijft het leukste wat er is. Mijn kinderen voetballen bij Vir- tus, mijn man staat in de kantine. Je bent niet anders gewend.” AANWAS Ze merkt dat het damesvoetbal binnen de club nog altijd moet knokken voor haar plekje. “Het blijft een apart eilandje binnen een vereniging. Er komt wel wat meer belangstelling vanuit ‘de he- ren’, maar nog lang niet genoeg.” Aan haar pleidooi voor het spel- letje, kan het niet liggen. “Voetbal is gewoon heel erg leuk. Ik ben ermee opgegroeid, je ziet iedere dag voetbal op tv.” In haar tijd was het nog best gek dat een meisje op voetbal ging, herinnert ze zich. “Dat was niet algemeen geaccep- teerd, vonden ze eigenlijk hele- maal niks. Nu is het gelukkig heel normaal, zeker binnen Virtus. Het zou pas gek zijn als we hier geen vrouwenvoetbal meer zouden hebben.” Het zou wat haar betreft dan ook goed zijn als jonge mei- den zich weer aan zouden melden bij de club, zodat er een meisjes- team opgericht kan worden. “Die aanwas heb je wel nodig. We zijn ooit eens actief bezig geweest, tij- dens carnaval, maar niemand rea- geerde op onze flyers. Ik weet niet zo goed wat dat is.” Toch hoopt ze dat er in de toekomst nog wat stappen worden gezet. “Het loopt allemaal wel, maar we moeten het vooral zelf doen. Het zou mooi zijn als het in de toekomst iets meer vanuit de club zou komen!” zijn. Dat vind ik nog lastig inschat- ten.” Vroeger leerde hij dat door naar Edwin van der Sar te kijken. “Door Van der Sar ben ik eigenlijk gaan keepen, dat was echt mijn voorbeeld, alles klopte bij hem.” Voordat hij aan een stapje hoger- op denkt, wil Goverde eerst een paar jaar knallen bij Seolto. Keert hij ooit nog terug bij Virtus? Hij denkt even na. “Wat ga ik daarop zeggen? Het zou kunnen.”