VoetbalJournaal Etten-Leur, najaar 2021

15 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Op de vraag of het damesvoetbal nog altijd populair is in het amateurvoetbal? Daar antwoorden ze bij VVR op met een volmondige ‘ja’! Sinds dit seizoen hebben ze een selectiebeleid bij de dames, zijn er twee ‘veteranen’ teams voor 30+ en wordt er in iedere leeftijdscategorie gevoetbald. Jurgen van Kuijck, jeugdcoördinator van de meiden, ziet het allemaal tevreden aan. ‘Dat is toch wel uniek voor een klein dorpje’ Hij zorgt dat ie- dereen voldoende hesjes krijgt, dat er genoeg ballen zijn en staat de trainers bij. Ei- genlijk zorgt Van Kuijck er kort- gezegd voor dat er gevoetbald kan worden. En dat kan vanaf dit seizoen dus in groten getale, vertelt de vader van twee voet- ballende dochters trots. “In alle leeftijden, van de MO9 tot de MO19, hebben we een meiden- team. Dat is toch wel uniek voor een klein dorpje.” Twee jaar ge- leden vroegen ze Van Kuijck, die ook trainer is van de MO17 en assistent bij de selectie, of hij de rol van coördinator op zich wilde nemen. “Mijn dochters voetbal- len hier ook, dan wil je toch graag meehelpen. Ik viel af en toe al in als leider of om te vlaggen, het is leuk als ze lekker kunnen voet- ballen. Dat is bij de jongens iets meer vanzelfsprekend dan bij de meisjes.” ACTIEF BEZIG Waar bij de mannen alles al tot in de puntjes geregeld was, zijn ze ook bij de meiden op de goe- de weg. “Alle trainers hebben nu bijvoorbeeld hun eigen sleutels, zodat ze altijd bij de ballen en hesjes kunnen. Het zijn kleine dingetjes, maar daar begint het wel mee.” Dingen beter regelen dus, Van Kuijck doet het graag voor de club waar hij sinds zijn vijfde rondloopt. “Ik heb acht- tien jaar in het eerste gespeeld en werd al vroeg leider. Wat dat betreft ben ik eigenlijk altijd wel betrokken geweest.” Dat is hij nu dus niet alleen als coördina- tor en aanspreekpunt, maar ook als trainer. Dat blijft stiekem het leukste. “Je ziet die meiden ge- woon beter worden. Voorheen vonden ze het vooral gezellig om samen in één team te zit- ten, maar ze worden steeds fa- natieker. Dat zie je op zaterdag terug.” Ook de club neemt het steeds serieuzer, te beginnen met een selectiebeleid voor de senioren. Een goede stap, denkt hij. “Daardoor wordt het niveau alleen maar hoger. Er zitten veel meiden onder, dus de aanwas is er straks zeker wel. Daar zijn we actief mee bezig, met vrien- dinnendagen bijvoorbeeld. Maar ook onderling steken ze elkaar nog steeds aan om op voetbal te gaan.” BELEIDSPLAN Niet alleen op het veld, ook daar- buiten is iedereen bij VVR een onderdeel van de club. “We orga- niseren een kamp, voor jongens en meiden, of gaan naar buiten- landse wedstrijden. Binnen het bestuur merk je dat iedereen echt achter het damesvoetbal staat, dat is goed.” Van Kuijck ziet een aantal verschuivingen in de afgelopen jaren. “Meisjes gaan steeds jonger op voetbal, daar- door leren ze al op vroege leef- tijd echt voetballen. Het niveau is dan gewoon hoger.” Daar helpen hun goedgevulde jeugdselecties ook bij, denkt hij. “Vroeger moest je nog weleens een leeftijdsca- tegorie overslaan, dat hoeft nu niet meer. We hebben genoeg speelsters, af en toe schuiven we om elkaar te helpen, maar dat is geen probleem.” Maar gedre- ven als hij is, ziet hij nog genoeg ruimte voor verbetering in de komende tijd. “We zouden graag een beleidsplan in willen voeren voor het damesvoetbal. Wat wil- len we precies bereiken? Als we doorgroeien naar de derde klas- se, zou dat al een mooie stap zijn. Maar ook, hoe trainen we? Als we de jeugd op dezelfde manier laten trainen als de senioren, zijn ze dat al gewend. Is die stap straks veel kleiner. Daar denken we nu over na.” Sonnemans en Kerstens hebben samen één droom De één maakte vorig seizoen al de overstap naar het vlaggenschip van Hoeven, de ander deed dat aan het begin van dit seizoen. Toch zien Juup Sonnemans en Estienne Kerstens het allebei als een leerjaar, op weg naar het uiteindelijke doel: basisspeler worden. Door hun leef- tijdsverschil, Ker- stens is achttien en Sonnemans twintig, speelden ze een groot deel van hun tijd bij de jeugd niet samen. Toch is de manier waar- op ze, op vijfjarige leeftijd, bij de club terechtkwamen, nagenoeg identiek. De jongste van de twee begint. “Mijn vader voet- balde zelf altijd bij DSE, dus het zat al in de familie.” Sonnemans vult aan. “Die vanmij zat bij Hoe- ven, net als veel vrienden. Dus echt een keuze was het niet.” Pas in de B’tjes kwamen de twee elkaar tegen in het- zelfde team. “Toen eindigden we in de middenmoot, in de A1 ging het een stuk slech- ter. Stonden we laatste, tot de competitie door corona werd onderbroken.” De weg van Kerstens naar het eerste elf- tal was er een met hobbels. “Ik heb nog in de C3 gespeeld. Als je een slecht jaar had gehad en niet mee mocht doen aan de selectietrainingen, kwam je daar terecht.” TEMPO Uiteindelijk kwam dat dus goed, nu spelen ze samen bij de seni- oren. Best even wennen, ver- telt Sonnemans. “Het voelt voor mij, omdat vorig seizoen maar kort was, ook als het eer- ste seizoen. Het gaat sneller, je moet net weer een beetje slim- mer zijn. Dit jaar gebruik ik ge- woon om daaraan te wennen.” Zijn ploeggenoot knikt instem- mend. “Meer fysieke duels, er wordt harder gespeeld. Daardoor ligt het tempo ook wat hoger.” Dat tempo ligt bij Kerstens, als rechtsbuiten, overigens ook niet laag. “Ik gebruik graag mijn snelheid, om daarna een voor- zet te kunnen geven. Meer as- sists dan goals.” Sonnemans moet de doelpunten juist voor- komen. “Het liefste speel ik als verdedigende middenvelder, stevige duels aangaan. Lekker tackles maken.” Over elkaar zijn ze louter positief. “Juup is een technische middenvelder, met een goed inzicht en een steekpass in zijn benen.” Ker- stens heeft volgens zijn collega alles wat een buitenspeler no- dig heeft. “Snel, goed schot en een individuele actie.” Al blijft die nuchter. “Haha, je moet het nog wel allemaal uitvoeren!” EÉN DROOM Met Gijs Smulders staat er sinds begin vorig seizoen een nieuw gezicht voor de groep, van beide kanten nog een beet- je wennen, vertelt het tweetal. “Zijn trainingen zijn anders, een stukje feller en serieuzer. Dat moet nog een beetje landen.” Maar voor de twee jongelingen biedt zijn komst perspectief, meent Sonnemans. “Hij geeft jonge jongens wel de kans, dus dat is voor ons ideaal natuur- lijk.” Die kans hopen ze allebei met beide handen aan te pak- ken. “Het belangrijkste is wel dat je blijft voetballen, dus dat mag ook in het tweede zijn. Ge- woon zoveel mogelijk minuten maken, zodat je in dat ritme blijft”, vertelt Kerstens. Aan de sfeer bij de club zal het in ieder geval niet liggen. “Het is ge- woon Hoeven, dat is ons-kent- ons. Altijd veel publiek, feestje in de kantine. Je wordt met open armen ontvangen.” Voorlopig zitten ze dan ook prima op hun plek, samen heb- ben ze één droom. “Vaste ba- sisspeler worden bij 1 en veel wedstrijden winnen!” Waar ze dat dit seizoen gaat brengen in de derde klasse, vinden ze lastig te zeggen. “Als we ons handhaven, hebben we een mooi seizoen. Alles daarboven is meegenomen, een periode en nacompetitie spelen zou wel heel leuk zijn.”