VoetbalJournaal Etten-Leur, voorjaar 2021

30 Van een feestje ter ere van het 75-jarig jubileum zal het dit jaar niet komen, maar een mooi moment om terug te blikken is het natuurlijk wel. Hoe kan je dat beter doen dan met iemand die ongeveer alles heeft meegemaakt? Iemand die er bijna vanaf het begin bij was en nog steeds is: Henk van Boxel. Twee jaar trainer en nog altijd geen eindklassering achter zijn naam. Het geldt voor Brian Roquas van VV Kogelvangers. De 54-jarige oefenmeester begon vol ambitie aan zijn klus bij de derdeklasser, maar zag twee keer een hoopvolle start vervliegen. De doelstelling blijft hetzelfde: promoveren naar de tweede klasse. Sinds 1966 lid, be- gonnen met voet- ballen toen hij elf jaar oud was en in- middels de respectabele leeftijd bereikt van 66. Maar Van Boxel een oud-speler noemen, dat gaat niet gebeuren, want hij voetbalt namelijk gewoon nog steeds. “In het derde elftal, misschien ga ik wel door tot mijn 70ste. Op tech- niek gaat het nog, qua snelheid wat minder”, vertelt hij lachend. Het einde van zijn imposante voetballeven bij TPO is dus nog niet in zicht, hij weet nog goed hoe die is begonnen. “Je kon in die tijd pas op voetbal vanaf je twaalfde. Dan werd je geboorte- datum gewoon een jaartje aan- gepast. Dan begon je in de C’tjes. Moerdijk ismaar een klein dorpje, dus er viel ook weinig te kiezen.” BOETE Op jonge leeftijd kwam Van Boxel in het eerste terecht, zo jong zelfs dat het strafbaar was. “Je moest minimaal vijftien zijn, maar ik speelde al drie wedstrij- den mee terwijl ik veertien was. Dat kostte de club tien gulden boete per keer.” Vanaf dat mo- ment was hij vast onderdeel van de selectie, tot hij op zijn 23ste uit dienst kwam. “Toen had ik in het militairenelftal gespeeld, dat was een heel hoog niveau, dat vond ik wel mooi. Nader- hand heb ik van zeker tien clubs telefoontjes gekregen, uitein- delijk koos ik voor Internos.” Via Virtus kwam hij jaren later weer terecht bij de club waar het voor hem allemaal begon, maar wel in een iets andere rol. “Ik werd speler/trainer. Het der- de jaar promoveerden we, dat was schitterend om mee te ma- ken.” Na twee jaar Unitas, keer- de hij opnieuw terug als speler/ trainer op het oude nest. In die tijd haalde hij ook zijn trainer- spapieren, TC3 en TC2, en leek er een einde te komen aan de voetballer Henk van Boxel. “Bij TPO speelde ik altijd als spel- verdeler, bij Internos maakten ze een rechtsbuiten van me. Ik was niet echt snel op de eerste meters, maar over een lange afstand moesten ze toch van goede huizen komen om me bij te houden hoor.” LEVENDIG Naast het veld was hij jeugdco- ordinator en ook nu geeft hij nog steeds training aan de jeugd. Hij krijgt er maar geen genoeg van, want als de hoofdtrainer van het eerste elftal niet kan, neemt hij het over. “Dat zit in je bloed, je wilt dat veld zien.” Hij kan ge- woon niet zonder. “TPO en voet- bal zijn mijn leven. Je bent er heel jong begonnen, een kleine gemeenschap, dan trek je naar elkaar toe.” Dat blijkt iedere keer maar weer, vertelt hij. “Als je er tien belt, staan er elf voor je klaar.” Hij is dan ook bijzonder trots op het 75-jarig jubileum. “Het is een klein dorp dat be- hoorlijk aan het vergrijzen is. Dan is het lastig om de jeugd overeind te houden, vooral de laatste tien jaar is dat een uitda- ging.” Hij ziet dat er steeds meer voetballers van buiten het dorp naar de club komen. “Vrienden die vrienden overhalen om lek- ker hier te komen spelen. Dat houdt het levendig, alle veldjes lekker bezet. En de derde helft is ook niet onbelangrijk.” Hij weet wel waarom TPO het al zo Toen hij dat, een jaar of twee geleden zei tegen mensen bin- nen de club, lever- de dat best de nodige verbaasde blikken op. Weet hij nog goed. “Ze speelden toen eigenlijk onderin mee, moesten hard werken om erin te blijven. Maar ik zag gewoon dat er meer uit te halen viel, dat zat hem in kleine dingen. Ik vond dat we die ambitie best uit moch- ten spreken.” En dus ging hij vanaf dat moment keihard aan de slag. “Te beginnen met een structuur en een goede basis. Veel onnodig bal- verlies, te traag in de omschakeling. Dat moest eruit. En eigenlijk de ba- sisprincipes. Wat doe je in balbezit, hoe wil je kansen gaan creëren?” Die aanpak wierp, met een vierde plek in zijn eerste seizoen, meteen zijn vruchten af. Al bleef de echte bekroning uit. “Voor mijn gevoel wa- ren we echt op weg naar een plek in de nacompetitie.” BEWIJZEN Dit jaar kwamen ze niet verder dan vier wedstrijden. De teleurstelling overheerst, vertelt Roquas. “Voor de club, de supporters, maar ook voor mezelf. Wat we voor ogen had- den, is nog niet gelukt. Dan is het toch een beetje een net-niet-ver- haal.” Dat was voor hem ook de be- langrijkste reden om er een derde seizoen aan vast te plakken. “Mijn taak zit er nog niet op. Ik wil gewoon aan mezelf bewijzen dat er inder- daad meer in zit.” Hij ziet de ontwik- keling bij zijn spelers en dus heeft de inwoner van Oud-Beijerland het goed naar zijn zin in Willemstad. “Ik had meteen een goede klik met de spelers, met mijn assistent, maar ook met het bestuur. De randvoor- waarden kloppen. Als ik een paar procent had getwijfeld of ik hier wel goed zat, was ik niet doorgegaan.” En dus staat hij ook straks weer voor de groep, ze weten inmiddels wat ze kunnen verwachten. “Een fa- natieke trainer, die dat probeert uit te stralen op zijn spelers. Er moet altijd iets op het spel staan. Daar- naast ben ik wel een ‘peoplema- nager’, aanvoelen of ze een schop onder de kont nodig hebben of juist een goed gesprek.” En natuurlijk wil hij komend jaar weer meestrij- den voor promotie, maar op één ding hoopt hij misschien nog wel het meest. “Dat we eindelijk weer eens een normaal seizoen mogen hebben!” ‘We trainden op straat, anders hadden we geen licht’ Brian Roquas is nog niet klaar bij Kogelvangers luyten.nl | voor je hypotheek... luyten. n | voor je hypotheek. lang weet uit te houden. “Het is een gezellige en goed geor- ganiseerde vereniging. Mooie velden, een krachthonk. Alles is goed geregeld, dan willen spe- lers graag blijven.” KOEIEN EN SCHAPEN Bij nagenoeg alle wedstrijden staat hij langs de lijn, want iets missen, dat past niet bij Van Boxel. “Ik houd de site bij, met statistieken vanaf 1946. Boven heb ik een grote plastic kist, vol met krantenberichten, uitsla- gen en standen over TPO. Alle- maal netjes ingeplakt.” En met zo’n boek vol herinneringen, zijn er natuurlijk altijd een paar die er bovenuit springen. “De drie promoties in zes jaar tijd waren mooi om dat mee te ma- ken, in je eigen dorp. We heb- ben nog eens met het eerste, bestaande uit heel veel door- geschoven B-jeugd, 39 punten gehaald. Zoveel punten hadden ze nog nooit gehad. Mijn zoon zat toen ook in dat elftal.” Ze speelden zelfs nog samen. “Op mijn 44ste en 48ste heb ik nog een seizoen in het eerste ge- speeld, toen hij daar ook voet- balde. Dat was prachtig.” Als hij vertelt over zijn doelpunten, ziet hij ze er nu nog in gaan. “In de nacompetitie, vijf minuten voor tijd, de winnende tegen SC Welberg. Of de beslissende penalty toen we de beker won- nen met Internos. Ik zie het zo voor me.” Hij denkt nog eens terug aan de ‘oude tijd’. “Vroe- ger trainden we bij de dijk, waar ook de koeien en schapen lie- pen. Als je dan pech had, zat er stront op je hoofd als je die bal had gekopt. Vaak moesten we de eindpartij op straat doen, bij de haven, daar was dan nog een beetje licht.” De toekomst blijft lastig in te schatten. “Dat is ie- der seizoen weer afwachten, maar we doen ons best!” R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O R O B E Y S P O R T S E A R . C O M O B E Y S P O R T S W E A R . C O M