VoetbalJournaal Etten-Leur, voorjaar 2021

19 Het is een lang jaar voor veel voetballiefhebbers, merkt ook Sjoerd Willemsen. Hij is bij VV Wernhout niet alleen selectiespeler, maar zet zich ook in voor de jeugd. Trots op het feit dat de club de bal toch nog laat rollen, maar ziet ook dat het aftellen begonnen is. “Iedereen heeft vooral weer zin in een normaal seizoen.” Sjoerd Willemsen is vooral trots op Wernhout Begonnen als voetballer, maar geplaagd door blessures. Om toch betrokken te blijven bij VV Zundert besloot Ruud Verheijen daaromeen cursus sportmassage te gaan volgen. Enmet succes, want inmiddels is de 37-jarige verzorger alweer tien seizoenen lang in dienst van de club. Al op vijfjarige leeftijd zette Ver- heijen zijn eerste stapjes op het voetbalveld en natuurlijk was dat bij ‘zijn Zundert’. Want dat is het inmiddels na ruim dertig jaar wel geworden. “Ik kom er eigenlijk al heel mijn leven, altijd blijven plakken.” Eerst gewoon als voetballer, maar die carrière werd al in een vroeg stadium een halt toegeroepen. “Vanwege blessures en lichamelijke onge- makken ben ik rond mijn 25ste al gestopt met voetbal, ik ben nooit verder gekomen dan Zun- dert 2.” Toch was het die periode die zijn ogen voor de medische wereld deed openen. “Ik kwam daardoor natuurlijk zelf vaak bij een verzorger, dan merk je hoe belangrijk dat is. Om toch iets voor de club te kunnen doen, ben ik cursussen gaan volgen, van het een kwam het ander.” ASSISTENT TRAINER Die interesse zat er sowieso al- tijd al bij hem in, vertelt hij. “Toch wel medisch geïnteresseerd. Fysiotherapie, het menselijk li- chaam. Ik vond het interessant omte zien hoe dat werkte. Uitein- delijk heb ik er niet mijn beroep van gemaakt, wel mijn hobby. Om dat te combineren met voetbal, mijn andere grote hobby, is na- tuurlijk heel mooi.” Erin gerold als verzorger bij het eerste, maar inmiddels is zijn rol toch een bé- tje veranderd. “Onze medische staf bestaat uit drie mensen, ik doe het samen met Jan Luijkx en Marcella Jacobs. Zij werken vooral binnen, ik stond altijd al meer op het veld als hersteltrai- ner. Vorig seizoen gaf onze as- sistent-trainer aan te stoppen. Dat was voor mij het moment om in te stappen als assistent. Nu help ik met het verzorgen van de warming-up en een stukje loop- scholing.” Met zijn drieën staan ze voor iedereen binnen de club klaar. “Alle leden zijn welkom, het is mooi dat we dat als club kun- nen aanbieden.” Ieder gespeciali- seerd op hun eigen gebied. “Jan is de mentor van alles. Tijdens mijn opleiding heb ik ook het meeste van hem geleerd, mocht ik met hem meelopen. Marcella geeft sportmassages, maar is ook pe- dicure. De vrouwen komen graag bij haar.” Naast zijn werk bij Zun- dert, is Verheijen ook actief als verzorger bij de JO21 van NAC Breda. “Daar is het natuurlijk enormprofessioneel, terwijl je bij Zundert het plezier ziet van een teamsport.” Toch wil hij ze niet graag met elkaar vergelijken. “Ik beleef ze allebei, zeg ik altijd.” VOLDAAN EN TROTS Bij de derdeklasser is de inwo- ner van Zundert ook verant- woordelijk voor de geblesseer- ‘Als ze dan weer minuten maken, ben je super trots’ Het seizoen begon juist nog zo mooi voor Willemsen en zijn teamgenoten. Na zes gespeelde wedstrijden ging de club aan kop in de vierde klas- se, maar van een feestje kwam het dus niet. Al ziet de verdedigend in- gestelde speler daar ook wel weer het voordeel van in. “Dan heb ik lie- ver dat we nog een jaartje wachten en het echt met de hele vereniging kunnen vieren. Dat had dit seizoen natuurlijk niet gekund.” Maar feit blijft dat ze naar die derde klasse willen. “Steeds meer clubs gaan naar de zaterdag, dus het niveau op zondag wordt wat minder. De derde klasse kent veel meer derby’s, dat is ook een stuk leuker.” BAL BLIJVEN ROLLEN Sinds zijn vijfde speelt hij voor Wernhout, maakte als zeventienja- rige zijn debuut en maakt sindsdien deel uit van het eerste en tweede elftal van de club. Nu is hij 27, mag hij volgens de regels niet volledig meetrainen, maar toch zijn ze de voorbije weken druk bezig geweest. “Echt complimenten voor de trai- ners. We hebben de ‘Wernhout Lea- gue’ gehad, dan speelde je in viertal- len en groepjes van twee spelletjes, met elke week een individuele win- naar en eenwinnend team. Daar rol- de dan aan het eind een klassement uit.” Ondanks dat het lastig is om het leuk te houden en gemotiveerd te blijven, ging het de 40 selectie- spelers van de club, toch aardig af. “Gewoon even een uurtje vol aan de bak. We hebben allemaal het voetbalveld gemist, dan probeer je vast te houden aan dit soort leu- ke dingen.” Datzelfde probeert hij, als lid van de jeugdcommissie en coördinator van de JO10 en JO12, voor de jeugd te doen. “Voor hen verzonnen we allerlei ‘challenges’, speelden we bingo met hooghou- den, hielden we boksclinics of or- ganiseerden we een vriendjes- en vriendinnetjesdag.” Maar ook zaken die minder met voetbal te maken hadden, werden gedaan. “We zijn met de kleintjes met Pasen bij een bejaardentehuis geweest om een paastraktatie uit te delen. Hebben de kleedkamers verbouwd in het kader van het ‘gasloos’ gaan en er komt een nieuwe website. Alles om toch bezig te blijven, het zijn licht- puntjes.” Zijn waardering is dan ook groot. “We hebben er toch met alle vrijwilligers het beste van gemaakt, daar mogen we trots op zijn.” MISSEN Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij het spelletje niet ongeloof- lijk hard heeft gemist de afgelopen maanden. “De sociale contacten, ergens naartoe werken. Gewoon 90 minuten knallen en als winnaar van het veld stappen. Maar ook de kleedkamerhumor of de derde helft.” Zo’n vier jaar geleden werd hij gevraagd lid te worden van de jeugdcommissie, dat is in deze tijd een iets andere rol, maar hij hoopt dat straks alles weer is zo- als het was. “Dat we dan gewoon weer kunnen doen alsof voetbal de belangrijkste bijzaak is die er bestaat. Nu is het vooral trainers ondersteunen en zorgen dat ieder- een lid blijft.” Alle activiteiten die ze organiseren, worden in ieder geval gewaardeerd, merkt hij. “We spelen onderling toernooitjes, soms ook in wedstrijdtenue. De kinderen blijven komen en stappen met een grote glimlach weer van het veld, dat zegt genoeg.” Het elkaar blijven zien blijft voor de inwoner van Wernhout het belangrijkste, maar toch smacht hij naar ‘vroeger’. “Een volle kantine of mensen langs de lijn blijft onderdeel van een voetbalweekend, dat mis je nu enorm!” Voorlopig blijft hij, on- danks dat hij volgend jaar in Zundert woont, dan ook gewoon voetballen bij ‘zijn clubje’. “Dat is geen punt van discussie, dit is mijn club!” luyten.nl | voor je reisverzekering... vo or j re isverz k ring.. R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O R O B E Y S P O R T S E A R . C O M O B E Y S P O R T S W E A R . C O M de spelers, misschien wel het mooiste aspect. “Als je samen veel tijd hebt doorgebracht, dat hele traject van een revalidatie hebt afgelegd, geeft het echt een trots gevoel als iemand weer minuten maakt.” Precies daar haalt hij de voldoening uit. “Het gevoel dat je iemand kunt begeleiden en helpen, daar doe je het uiteindelijk voor. Dat geeft een voldaan gevoel.” Maar dat kan alleen als hij een band met ze opbouwt, weet hij. “Ze moe- ten het gevoel hebben dat ze alles tegen je kunnen zeggen en altijd bij je terecht kunnen. Alles wat op de tafel wordt bespro- ken, moet daar blijven. Dat moet een plek zijn waar ze ‘graag’ ko- men.” Vaak fungeert hij tijdens een revalidatie als tussenper- soon, heeft hij contact met de fysio, maar bij het oplopen van een blessure is hij er meestal als eerste bij. “Negen van de tien keer loop je het veld in voor een kleine blessure. Als het ernstig is, heb je dat snel genoeg in de gaten. Dan moet je de regie ne- men en de speler zo goed mo- gelijk ondersteunen.” Zijn nieu- we rol bevalt hem tot dusverre goed en dus ziet hij daar wel toe- komst in. “Dat zou ik graag blij- ven doen, maar dan met iemand erbij voor de verzorgende taak. Een jong iemand, zodat we die kunnen begeleiden. Die zou dan tijdens de wedstrijden het ver- zorgende deel van mij over kun- nen nemen.”