VoetbalJournaal Etten-Leur, voorjaar 2021

17 Gewoon lekker een balletje trappen met de kinderen, dat was eigenlijk het idee van drie ouders bij SV Sprundel. Maar toen de animo groter bleek dan gedacht, groeide het geven van training aan kinderen van vier tot zes jaar uit tot een terugkerend feest op de zaterdag. luyten.nl | voor je hypotheek... l | voor je hypot eek... ‘Soms hangt de helft in het klimrek’ R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O R O B E Y S P O R T S E A R . C O M O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Een passende naam voor het spektakel dat zich iedere za- terdagmorgen onttrekt op de velden van Sprundel moet nog worden gevonden. De O6-cate- gorie, kindervoetbal, de mini’s? Het dekt de lading eigenlijk al- lemaal nog net niet, maar min- der in het oog springend is het daardoor zeker niet. Eén van de initiatiefrijke ouders is de 36-jarige John van Hal, hij legt uit hoe het is ontstaan. “Michel Struijs en Hans Vergouwen kwamen eigenlijk met het idee. Om gewoon op de zaterdag lekker een beetje te voetballen met de kindjes, het is echt be- doeld voor kinderen die eigen- lijk niet op voetbal mogen.” BALLETJE TRAPPEN Omdat vanwege corona voetballen in de zaal, zoals ze dat bij ‘Kicks n Sticks’ doen met kinderen tot zes jaar, niet mogelijk was, moesten ze zelf met een alternatief komen. “Er waren al kinderen uit de buurt die dat deden, maar door corona lag het stil. Ik zit zelf in het bestuur van Sprundel, toen hebben die jongens mij gevraagd of we niet zelf zoiets op konden zetten bij de club.” Zogezegd, zo gedaan. Ballen, hesjes en pionnen werden geregeld en hup de wei in. Al was dit ook weer niet helemaal de bedoeling. “We wilden gewoon buiten lekker bezig zijn met onze eigen kinderen en een balletje trappen. Iedereen mocht in principe aansluiten, maar dat het er zoveel zouden worden, hadden we niet verwacht.” Want waar ze eerst hoopten op misschien zes kinderen, staan ze nu al wekelijks met twaalf tot veertien fanatiekelingen op het veld. Ook zijn eigen zoon, de oudste is vier, is er natuurlijk bij. “De jongste is twee, die komt altijd even kijken. Die vanMichel is ook vier en die van Hans vijf, zo is het eigenlijk begonnen.” Dat het initiatief van deze drie mannen komt, is geen verrassing. “We voetballen alle drie nog, dus we stimuleren dat natuurlijk wel. Alles ligt nu stil, dan wil je toch bezig blijven met dat balletje.” KLIMREK En hoewel ze geen achter- grond hebben in het trainen van de jeugd, doen ze er ieder weekend weer alles aan om de kinderen te verrassen met verschillende vormen. Het ope- ningsspelletje is de favoriet, vertelt Van Hal. “We beginnen altijd met het kat-en hond spel. Dan moeten ze een hesje in hun broek steken en zorgen dat die niet gepakt wordt door de tikker. Dat vinden ze helemaal geweldig.” Maar natuurlijk rolt de bal ook veelvuldig. “Springen in een hoepel en dan afwerken op goal. Bij een andere oefening moeten ze op commando een voet op de bal zetten, of de bal in de lucht gooien en op de bal liggen. Dan kruipen ze over de grond van het lachen.” Ook af- werken op doel zit er natuurlijk in, al gaat dat iets anders. “We hangen een gatendoek op in de goal, zodat ze daar door- heen kunnen schieten.” Gezien de leeftijd, het valt natuurlijk te verwachten, kan zo’n doek ook voor heel andere dingen gebruikt worden. “Daar kruipen ze doorheen, gooien ze ballen in, het schiet alle kanten op.” Vooral herkenbaarheid werkt, toch doen ze iedere keer hun best om varianten te beden- ken. “We zoeken op internet, kijken in trainingsboekjes, zo proberen we elke keer weer wat nieuws.” Een groepje van twaalf jonge kinderen kost be- hoorlijk wat energie, drie trai- ners zijn dan ook echt meer dan nodig. Hij neemt ons mee tij- dens een gemiddelde training. “Na iedere oefening geven we een drink- en plaspauze, zodat wij het volgende vormpje uit kunnen zetten. Dan schieten ze meteen het klimrek in wat op het terrein staat, dan kost het de nodige moeite om iedereen weer in het gareel te krijgen, haha!” Maar het kan nog ‘erger’. “Soms is tijdens een oefening ineens de halve groep weg, zit- ten ze weer in dat speeltoestel of in de wc.” ENTHOUSIAST Maar natuurlijk doet niemand daar moeilijk over, want het plezier spat ervan af. “Dat staat voorop. De kinderen vinden het leuk, de ouders zijn blij en wij halen er voldoening uit. We heb- ben een appgroep, dan krijgen we na de training allemaal ap- pjes en foto’s hoe leuk het weer was.” In principe begon het als iets ‘voor een paar weken’, in- middels is het dus uitgegroeid tot iets wat behoorlijk serieus is geworden. Zo serieus, dat er nu zelfs voor een tenue is gezorgd. “Dat ziet er toch leuk uit, al die kleintjes in hetzelfde pakje. Geeft toch weer wat ex- tra’s, iedereen herkent ze en ze kunnen er thuis ook lekker in lopen.” De groep, die onder an- dere bestaat uit drie meisjes, kan wat hem betreft nog door- groeien. “Dan betrekken we de andere ouders er gewoon weer bij, want dan hebben we wel wat meer begeleiding nodig.” Maar er is meer voor nodig dan enkel nieuwe begeleiders. “Ik sta wekelijk in contact met de materiaalman, voor extra bal- len en hesjes.” Inmiddels gaat het als een lopend vuurtje door het dorp. “We wonen in een klei- ne gemeenschap, de kinderen zitten bij elkaar op school. Dan hebben ze het er samen over: Hey, zit jij nu al op voetbal?” Een tijdelijk idee dus, maar hij sluit een vervolg na de zomer- vakantie niet bij voorbaat uit. “Daar hebben we het eigenlijk nog niet echt over gehad. Maar als iedereen zo enthousiast is, waarom niet?” Al moet hij ook eerlijk bekennen dat ze dit niet aan zagen komen. “Dit hadden we nooit verwacht, zoveel kin- deren en zoveel enthousiasme. Normaal zijn we op zaterdag met de jeugd bezig en voetbal- len we op zondag, dan was dit nooit ontstaan. Wat dat betreft is het echt een geluk bij een on- geluk!”