R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Brian Piris geniet als hoofdtrainer bij The Gunners ‘Anders ben je er straks ineens eentje kwijt’ Met een verleden in het profvoetbal bij NAC Breda en als jeugdtrainer in de opleiding van de club, zou je Brian Piris misschien niet zo snel verwachten bij een team in de vierde klasse. Maar niets is minder waar. Want als trainer van The Gunners geniet de voormalig buitenspeler ontzettend. “De vonken vliegen er echt vanaf, dat is toch heerlijk?” Gewoon lekker een balletje trappen met de kinderen, dat was eigenlijk het idee van een aantal ouders bij The Gunners. Maar toen de animo groter bleek dan gedacht, groeide het geven van training aan kinderen van vier tot zes jaar uit tot een terugkerend feest op de dinsdag. De 52-jarige Piris is dan ook maar wat blij dat het balletje de laatste weken weer is gaan rollen. “Het gaat weer ergens om. Zonder vooruitzicht is het moeilijk om die jongens gemotiveerd bezig te houden, je blijft dingen verzinnen.” Want dat is als hoofdtrainer van The Gunners nu zijn taak, al zag dat er afgelopen zomer niet naar uit. “Eigenlijk wilde ik een jaartje niks doen en wat vaker bij mijn zoontje kijken, maar toen vroeg Peter Remie of ik het zag zitten om assistent te worden.” BETER VOETBALLEN Na een aantal gesprekken besloot de oud-trainer van onder meer PCP en Molenschot, die op loopafstand woont van The Gunners, het gewoon te doen. Al was dat van korte duur. “Na een paar weken gaf Peter aan Een passende naam voor het spektakel dat zich iedere dinsdagavond onttrekt op de velden van The Gunners moet misschien nog worden gevonden. Kleutervoetbal? De Mini’s? Loraine Hendrikx, één van de initiatiefrijke ouders, doet een poging. “Eigenlijk is het kleutergym, maar dan gericht op de bal.” De moeder van Luke (6) vertelt hoe het balletje aan het begin van de zomer begon te rollen. “Samen met een paar vaders van de basisschool. De jongens wilden graag voetballen, maar waren eigenlijk nog te jong.” HANDEN VOL Een proeftraining bij Boeimeer smaakte wat dat betreft naar meer. “Dat vonden ze erg leuk, alleen was het op donderdag, dan zijn ze al moe van de hele week. The Gunners is bij ons om de hoek, dan voetbal je toch lekker in de eigen wijk.” En dus klopten ze daar maar eens aan. “Ook daar kon het pas vanaf een jaar of zeven. Er was iets mogelijk, alleen moesten we het dan wel zelf doen.” Heel lang moest Hendrikx, in het dagelijks leven gymdocent op de middelbare school, daar niet over nadenken. “Een ouderinitiatief om ze te laten proeven van de sport, dat leek ons allemaal heel leuk!” En leuk is het de voorbije maanden zeker geweest, vertelt ze. “De meesten kennen elkaar van school, dus onderling hebben ze ontzettend veel plezier. Eigenlijk was het de bedoeling vanaf vijf jaar, maar soms komen ook al broertjes mee van vier.” Mede daardoor groeit de groep ‘kleuters’ gestaag. “We begonnen de eerste twee maanden met vijf, nu zijn het er al zestien. De aanmeldingen stromen binnen, dat gaat allemaal via-via en mond tot mond.” Gelukkig bestaat het begeleidingsteam ondertussen uit vijf ouders, lacht Hendrikx. “Je moet ze natuurlijk continu in de gaten houden, anders ben je er straks ineens eentje kwijt. Of zorgen dat ze niet aan elkaar zitten, haha. Gelukkig staan er nu weer ouders langs de kant, maar we hebben ons handen vol.” Voorlopig is één keer in de week dan ook meer dan genoeg. “Ze gaan ook nog naar school, dat kost allemaal best veel energie. Als ze moe zijn merk je het meteen, dat is iedere keer weer aftasten.” BELEVING Wat kunnen ze al wel en wat kunnen ze niet? Op die twee vragen probeert Hendrikx samen met haar groepje trainers steeds weer een antwoord te krijgen. “Meestal beginnen we met tikvormpjes, zonder bal, dat vinden zei eigenlijk het leukste. Daarna gaan we in fantasiespelletjes dribbelen, als kikker of als krokodil. Het gaat vooral om de beleving.” Haar ervaring als docent komt dan ook goed van pas. “Je weet een beetje wat ze leuk vinden, maar toch was vooral de spanningsboog wel weer even wennen. We kunnen ze niet zomaar even tien minuten laten afwerken, dat moet allemaal heel kort.” Onderling wisselen de trainers na elke training oefeningen uit en de kracht zit hem in herhaling. Hendrikx geniet iedere keer opnieuw. “Het leukste blijft de beleving, het plezier dat ze hebben in bewegen. Dat horen we ook van de andere ouders, vooral de spelvormen vinden ze heel leuk.” Echt toekomstplannen hebben ze in Breda nog niet. “We zijn er eigenlijk gewoon maar mee begonnen, zonder daarover na te denken. Ik denk wel dat twintig kinderen maximaal is, dan hebben we ook weer extra begeleiding nodig.” En wat gaan ze doen als hun eigen kinderen te oud worden? “Daar hadden we het zelf laatst ook nog over. Misschien blijven we het dan wel gewoon doen. Die jongens maken zoveel lol, daar krijg je ook energie van.” En die energie is best hard nodig, vertelt ze tot slot. “Je doet nu echt mee met het spel, anders komt het niet op gang. Dus eigenlijk ben je gewoon samen lekker aan het spelen!” dat het te druk voor hem was en hij zijn contract in ging leveren. Toen kwamen ze bij mij.” Daar stond Piris niet zo van te kijken. “Als assistent deed ik ook al heel veel. Daardoor zag ik zijn vertrek ook wel een beetje aankomen.” De eerste maanden bevallen hem prima. “Het is zo’n leuke club! Heel gezellig, een goede organisatie en het is altijd feest. Tuurlijk willen we ook presteren, maar je blijft amateurtrainer.” Dat presteren gaat, met een plek in de top van de vierde klasse, helemaal zo gek nog niet. “We hebben een leuke selectie en doen goed mee, daar draait het uiteindelijk natuurlijk wel om.” Maar, zo vervolgt hij. “Er moet echt beter gevoetbald gaan worden. Als we zo blijven spelen, worden we zeker geen kampioen.” Een kampioenschap is sowieso nog niet echt iets waar Piris aan denkt. “Maar als je erbij staat, wil je erbij blijven. Ik vind dat we bij de eerste drie moeten kunnen eindigen, dan speel je waarschijnlijk nacompetitie.” Aan de instelling zal het in ieder geval niet liggen, vertelt de inwoner van Breda. “Die gasten zijn zo gedreven op de training, dat heb ik niet vaak meegemaakt. Als ze dat op kunnen blijven brengen, kan het een heel mooi seizoen worden.” ONTZETTEND GEDREVEN Mede daardoor besloot Piris om zijn contract met een jaar te verlengen, want het gevoel is goed. “Waarom zou ik dan niet lekker blijven? Als je hard werkt, komt er vanzelf een beloning. Daar moet je in geloven.” Dat verwacht hij dan ook altijd van zijn spelers. “Ik ben een trainer die veel eist van zijn groep, vooral inzet. Je mag alles verkeerd doen, als je maar keihard werkt.” Als speler was hij zelf ook niet altijd even serieus en dus moet een geintje op zijn tijd gewoon kunnen. “Soms sta je er als trainer boven, maar je doet ook samen een biertje. Tijdens de training of wedstrijd moet je er alles aan doen, voor de rest moet je vooral plezier hebben.” Hij geniet zichtbaar. “We hebben ook echt een paar aardige spelers hoor! En ze zijn allemaal zo ontzettend gedreven.” Met drie jaar in het betaalde voetbal zou je zeggen dat het voor hem even wennen was op amateurniveau, maar dat was het niet, vertelt hij. “Ik heb zelf ook nog op dit niveau gespeeld, je moet het niet met elkaar gaan vergelijken.” De mentaliteit die Piris nu heeft, had hij stiekem als speler wel willen hebben. “Nu ben ik veel serieuzer en neem ik mijn verantwoordelijkheid. Soms denk ik over die tijd: heb ik dat echt gedaan? Je was alleen maar met jezelf bezig.” Zijn droom om ooit jeugdtrainer te worden bij NAC is al in vervulling gegaan, hoe zit dat als hoofdtrainer? “Het is prima zo. Met The Gunners zou ik wel omhoog willen, verder heb ik die ambitie niet. Eigenlijk zou ik dit jaar vrij zijn, dat zegt genoeg. Maar ik kan gewoon niet zonder!” 7
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=