29 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M Op zoek naar een baan die bij je past? Ammerstol heeft meer slagkracht bij de jeugd Ammerstol heeft dit seizoen weer eens een jeugdcommissie die bestaat uit een volle bezetting. Een vierkoppige trainersstaf is Ronald Zeeuw opgevolgd. Zeeuw was jarenlang de motor die de jeugdtak van de club draaiende hield. Spektakel op veld twee, waar de JO9-1 van Ammerstol de strijd aangaat met die van Moerkapelle. De thuisploeg maakt een bizar doelpunt, want een uittrap van het jonge keepertje van de thuisploeg wordt gedragen door de harde wind en vliegt in één keer in het doel van de bezoekers. Met vier van de in totaal vijf jeugdteams thuis is er bij Ammerstol sprake van een vol programma. “We hebben er wel eens slechter voorgestaan”, zegt Fred van Vliet als commissiegenoot en trainer Joost van Engelen de teams heeft opgenoemd die dit seizoen onder de vlag van de roodwitte club competitie spelen. Wekelijks komt een JO8-, een JO9-, een JO11, een JO12- en een JO14-team binnen de lijnen. “We hopen dat er komend seizoen weer een team extra bij komt. Er is in het dorp wat gebouwd en dat zie je terug bij de ukken. Daar hebben we er al weer een handvol van lopen.” Met een kleine achterban – in Ammerstol wonen nog geen 1500 mensen – weet de club dat het nooit een grote jeugdafdeling zal krijgen. “Om het in stand te houden is het wel belangrijk een goede organisatie te hebben”, zegt Emiel Jongkind, één van de vier vaders die vorig jaar samen de nieuwe jeugdcommissie gingen vormen. Dat er een nieuwe jeugdcommissie moest komen, kwam door het vertrek van Ronald Zeeuw, die jarenlang in zijn eentje de kar trok. “Ronald deed zo ongeveer alles”, zegt Van Engelen. “Rianne Verwaal ondersteunde hem met wat zaken, maar Ronald deed veel. Dat was van het regelen van trainers en leiders tot het indelen van teams, maar ook het secretariaatswerk en de indeling van de velden en de kleedkamers. Een gouden vent voor de club, maar het was eigenlijk een ongezonde situatie.” Zeeuw wilde hulp. “Toen zijn we gaan kijken wat hij deed, daar schrokken we best wel van”, zegt Jongkind. Van Vliet: “Ik denk dat Ronald, als je alle uren bij elkaar optelde, er een dag zeker aan bezig was. Wij hebben die tijd niet. Daarom hebben we gezocht naar een andere formule met een wat grotere jeugdcommissie.” Naast Van Vliet, Jongkind en Van Engelen maakt ook Menno Koster deel uit van de commissie. “We zijn allemaal vader én jeugdtrainer”, zegt Van Vliet. Van Engelen heeft als trainer zelfs twee teams onder zijn hoede. “Een paar trainers erbij zou wel handig zijn”, erkent hij. Samen houden zij zich bezig met de dagelijkse zaken. Jongkind: “Joost is van het voetbaltechnische deel, wij hebben weer onze eigen taken en specialiteiten”, legt hij uit. De gezamenlijke opdracht is om de jeugdtak van Ammerstol, hoe marginaal ook, bloeiend te houden. “Je ziet al dat grotere verenigingen moeite hebben om teams compleet te maken”, zegt Van Vliet. “Laat staan hoe lastig wij het daar mee hebben.” Van Engelen: “Volgend seizoen wordt de onder twaalf onder dertien. Dat betekent groot veld en meer spelers. Dat wordt weer lobbyen in het dorp.” “We hebben helaas geen team kunnen inschrijven voor de onder 17 dit seizoen”, vervolgt Van Vliet. “We hadden er net niet genoeg. De helft van de jongens is gestopt, de andere helft naar clubs in de buurt gegaan zoals Schoonhoven en Bergambacht. Voor ons is dat doodzonde dat we dit team niet op de been kunnen houden, want daarmee is er ook geen doorstroming naar de senioren. Dat is dus voor ons een grote uitdaging om daar voor de toekomst iets op te verzinnen.” “Op woensdagmorgen is Woudestein het domein van de walking footballers van Excelsior. “We zijn weer een ochtend onder de pannen. We drinken iets, spelen een onderling partijtje en keuvelen wat”, aldus Piet de Kramer. De taart smaakt goed bij de walking footballers van Excelsior “Taart!” roept één van de deelnemers als hij met een grote doos de kantine komt inlopen. “Van een echte bakker uit Ridderkerk.” Hij vraagt niet wie wil, elke spelers krijgt een slagroom tompouce van de heerlijkste soort voor zijn neus gezet. “We hebben altijd wat lekkers bij de koffie vooraf”, zegt Piet de Kramer, één van de drijvende krachten achter het walking football bij de Kralingers. “Is het geen taart, dan is wel een lekkere koek.” Gezelligheid kent geen tijd en hoewel het pas tien uur is rollen de grappen en grollen over tafel. De laatkomers druppelen intussen binnen. Om tien over tien begint trainer Dave, die werkzaam is bij de Excelsior-foundation, zijn troepen enigszins aan te sporen om zich op te maken voor de wekelijkse sessie. “Mannen, wat denken jullie ervan? Zullen we zo naar buiten gaan.” Piet de Kramer vraagt nog een momentje. Hij heeft belangrijke zaken te bespreken. “We zijn democratisch, niet waar?” Er is een verzoek vanuit de twintigkopppige spelersgroep om het onderlinge partijtje, dat de hoofdmoot vormt van de wekelijkse sessie, uit te breiden van twee keer twintig minuten naar twee keer een half uur. Niet iedereen is even enthousiast, waarop De Kramer slim een compromis voorstelt dat het ook meteen haalt: voortaan wordt er twee keer 25 minuten gestreden. De Kramer heeft meer dienstmededelingen. Hij heeft een uitnodiging gekregen van stadgenoot Sparta voor een toernooi. Hij heeft alvast een selectie gemaakt van spelers waarvan hij verwacht dat ze wel zin hebben in dat avontuurtje. “Ik kom aan een man of zes.” Als hij vraagt wie er mee wil doen, gaan er maar drie vingers de lucht in. “Dat wordt niks. Ik ga Sparta afzeggen.” Eenmaal buiten doen de sterspelers van het walking football een korte warming-up, met wat loop- en strekoefeningen. Trainer Dave laat zich tussendoor ontvallen dat hij het leuk vindt de groep te trainen. “Ik werk bij de foundation met kinderen, dit zijn oude kinderen.” De Kramer had van tevoren al gewaarschuwd geen al te hoge verwachtingen te hebben van het spel dat hij en zijn medespelers op de mat leggen. “We plukken de bal niet meer uit de lucht.” Om eraan toe te voegen dat de bal bij walking football sowieso niet hoger dan de middel mag worden gespeeld. “Stel je er alsjeblieft niet te veel van voor, we hebben drie tachtigers. Ik ben zelf tachtig en we hebben er nog eentje van 81 en eentje die zelfs 84 is. Op onze leeftijd worden je spieren strammer.” De Kramer zelf doet er in elk geval alles aan om in beweging te blijven. Wie een afspraak met hem wil maken moet rekening houden met het feit dat hij zwemt en tennist naast het voetballen. En ook heeft hij zijn handen vol aan zijn jonge labrador, die regelmatig om een ommetje verlegen zit. “We hebben eerder al drie labradors gehad. Geweldige honden. De vorige is acht jaar geleden overleden. We hebben lang getwijfeld of we weer een puppie wilden. We zijn de jongste niet meer, maar mijn kinderen heb ik gelukkig goede afspraken kunnen maken.” De Kramer was in zijn jonge jaren een talent bij Excelsior, maar een zware blessure stond een mooie profcarrière in de weg. Tijdens het walking football heeft hij gezelschap van twee oud-profs op leeftijd, Ton Wickel en Bertram Tabbernee. “We hebben lol, heel veel lol”, zegt het Capelse voetbaldier. “Het leven houdt niet op bij zeventig of vijfenzeventig. Het gaat gewoon verder.” De Kramer vergeet er bij te zeggen dat het leven met veel beweging ook niet stopt na een hartoperatie. Twee jaar geleden onderging hij een pittige ingreep. “Na een paar maanden stond ik hier weer op het veld. Dit is veel te leuk om te missen.” 0283541.pdf 1 28-3-2023 10:07:18 T. 06 - 2152 8461 E . INFO@MVA-HOVENI ERS .NL W. WWW.MVA-HOVENI ERS .NL 0283463.pdf 1 22-3-2023 15:47:39
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=