15 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M Jongeling Daniek de Roon is de ‘accountmanager’ van Den Bommel Hij is pas negentien, maar zit sinds vorig jaar al in het bestuur van voetbalvereniging Den Bommel. Daniek de Roon is bij de derdeklasser dan ook veel meer dan alleen voetballer. Want als lid van de sponsor- en activiteitencommissie, heeft de jongeling het er maar druk mee. “Eigenlijk ben ik nu een soort accountmanager bij de voetbal.” En dat begon dus allemaal, ruim een jaar geleden. “Onze oud-voorzitter, Martijn Engels, stopte. Daardoor waren er nog maar drie mensen in het bestuur over. Toen heb ik mezelf aangemeld en ben ik ingestapt.” Terwijl hij het vertelt, moet De Roon er zelf ook een beetje om lachen. “Maar het is super leuk! Iedereen heeft zijn eigen commissie, ik doe de sponsoring en de activiteiten.” Naast ‘verslag doen’ van lopende zaken. “Sponsors zoeken, kleding regelen en relaties onderhouden. Maar ook feestavonden verzorgen of de familiedag en het Jaap Keijzer Toernooi organiseren.” ONTMOETINGSPLEK Gelukkig bevalt het hem, tot nu toe allemaal uitstekend. “Er zijn veel jonge jongens die iets doen op de voetbal. Ik heb toch altijd wel een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel, dan is het leuk om wat te doen. Voor mij was het een logische stap.” En dus zit hij om de vijf weken bij de bestuursvergadering. “Sommige zaken zijn natuurlijk ook afhankelijk van de verschillende periodes.” Een functie die goed bij hem past. “Ik ben werkzaam op een administratiekantoor en volg de studie Finance. Op de voetbal ben ik nu eigenlijk een soort accountmanager. Die afwisseling bevalt me wel.” Bij de vereniging, waar De Roon kind aan huis is. “Ik ging van zwemles af en kwam toen bij Den Bommel. Nooit ergens anders en dat ben ik ook niet van plan.” Ingegeven door zijn ouders. “Die zijn hier eigenlijk ook altijd betrokken geweest. Dan was ik heel de zaterdag op de voetbal. Eerst zelf voetballen, daarna bij het eerste kijken en naar de kantine.” Zoals zoveel mensen. “In Den Bommel heb je niet heel veel, dus de club is ook een soort ontmoetingsplek. Dat vind ik fijn.” Al wordt er daarnaast natuurlijk ook gewoon gevoetbald. In zijn geval als speler van het eerste. “Sinds de winterstop van vorig jaar, zit ik er echt bij. Daarvoor deed ik al wel af en toe mee.” Maar inmiddels, heeft De Roon zijn plekje dus helemaal gevonden. Centraal achterin. “Ik ben niet de beste en meest mooie voetballer. Moet het vooral hebben van hard werken en niet opgeven. Voetballen laat ik aan anderen over.” GEEN ZORGEN Dat ging, zeker aan het begin van het seizoen, boven verwachting goed. “Toen wonnen we van de bovenste ploegen.” Laat dat nu net zijn, waar voor Den Bommel wat hem betreft het probleem zit. “Tegen teams die minder willen voetballen, hebben we het lastig. Die geven vaak minder ruimte weg, dat is moeilijk voor ons. Duels zoeken en dan naar voren, dat is een beetje ons spelletje.” Een plek in het rechterrijtje, valt dan ook wat tegen. Alhoewel. “Het doel was in principe handhaven. Alleen dachten we na die goede start: waarom gaan we niet voor de top drie? Die leek heel even haalbaar. Nu moeten we ons gewoon veilig spelen. Daar maak ik me geen zorgen om.” Met het vertrouwen, zit het dus wel goed. “We hebben genoeg kwaliteit. Als we punten blijven pakken, komen we niet in de problemen.” Al komen die punten natuurlijk niet vanzelf. “Consistenter zijn, ook tegen mindere ploegen. En fitter worden. Daar valt nog wel wat winst te behalen.” Ook voor de toekomst. “Ik ga hier nooit weg! Zolang Den Bommel bestaat en ik hier woon, speel ik in het blauw-zwarte tenue. Maar niet dat van De Jonge Spartaan, hè!” Ooit ook in een rol als voorzitter? “Die ambitie heb ik nu niet. Daar komt nog meer verantwoordelijkheid bij kijken. Het hangt ook af van mijn studie. Al blijf ik me sowieso inzetten voor de voetbal.” De komende weken wel met een iets minder bekend gezicht. “In de wedstrijd tegen Kogelvangers heb ik bij een kopduel mijn neus gebroken. Dus ik zal met een masker moeten spelen...” Hij is speler van het tweede, lid van de spelersraad en zit zo nu en dan bij het eerste. Als Julian Broeders FIOS kan helpen, doet hij dat. Dus is één ding voor de inwoner van Achthuizen héél duidelijk: “Ik heb er nog nooit aan gedacht om ergens anders te gaan voetballen en dat ga ik ook nooit doen.” Broeders doet alles om FIOS te helpen Daar is dan ook geen enkele reden voor, vindt de 26-jarige Broeders. “Het is gewoon een gezellige vereniging, daar haal ik energie uit.” En niet voor niks. “Sinds dit seizoen zijn het eerste en tweede, één grote selectie. Dat is een tijd lang niet zo geweest. Uiteindelijk is dat veel leuker.” En dus trainen ze niet alleen samen. “Er doen ook jongens van ons met één mee.” Al draait het daar, met een laatste plaats in de vierde klasse, nog niet heel soepel. “We bouwen dit seizoen met een jonge groep aan de toekomst. Een hoop spelers zijn weggegaan, dus we leggen nu de basis voor volgend jaar.” MIDDELPUNT Waar het tweede meer een soort vriendenelftal is, probeert het eerste natuurlijk zo goed mogelijk te presteren. Toch lukt dat nog niet altijd. En dus is degradatie, eigenlijk onafwendbaar. “Maar het is nog steeds gezellig en we blijven hard voor elkaar werken. Dat de groep dicht bij elkaar blijft, is voor nu meer waard.” Want ondanks de vele nederlagen, heeft Broeders het meer dan naar zijn zin. “Het is zo’n leuke groep en we proberen gewoon lekker te voetballen.” Op een iets andere manier, vertelt hij. “Uitgaan van eigen kracht. Dan zien we vanzelf wel hoeveel punten het oplevert.” Met hem dus voornamelijk in het tweede. “Maar iedereen wil elkaar helpen. Dat is het mooie van FIOS.” Broeders weet sinds zijn vierde dan ook niet beter. “De voetbal is eigenlijk een bétje het middelpunt van Achthuizen. Gezelligheid, activiteiten en mensen hebben wat voor elkaar over.” Kortom, alles is mooi. “Ook de ‘oudere’ heren langs de lijn. Die trekken zich het aan als het slecht gaat, die leven echt voor FIOS.” Misschien wel een beetje net als hij. “Ik heb zes jaar in het bestuur gezeten, bij het wedstrijdsecretariaat. Twee seizoenen geleden ben ik daarmee gestopt, omdat het niet meer te combineren viel met mijn werk.” BIJDRAGE LEVEREN Toch zit Broeders sindsdien natuurlijk niet stil. “Sinds vorig jaar ben ik lid van de spelersraad. Het spraakbaken tussen de verschillende teams en het bestuur. Ieder elftal, heeft twee afgevaardigden.” Eén keer in de maand, zitten ze samen. “Om thema-avonden te organiseren of om te bespreken wat er goed en slecht gaat.” Alles om de leefbaarheid van FIOS in stand te houden. “Het is in Achthuizen dé ontmoetingsplek. Dat mag niet vergaan.” En dus draagt Broeders daar met alle liefde zijn steentje aan bij. Ook als ze straks mogelijk degraderen. “Soms is dat, hoe gek het misschien ook klinkt, nog niet zo verkeerd. Veel derby’s, dus meer mensen en lekker bovenin meedraaien.” Want Broeders weet inmiddels een klein beetje hoe het werk. “Een foutje wordt bij het eerste meteen afgestraft, daar ligt het niveau toch een stukje hoger. Bij het tweede kan je best een keer je mannetje laten lopen. Bij ons is het ook meer met vrienden én recreatief, bij één is het natuurlijk volle bak gaan.” Wat doet hij zelf het liefste? “Het maakt voor mij niet uit waar ik speel. Ik doe alles om de vereniging te helpen”, lacht Broeders. “Dat is een politiek correct antwoord, hè? Het is leuk om bij het tweede met vrienden te spelen, maar ook om daarna aan te sluiten bij het eerste. En eerlijk is eerlijk, daar zitten ook gewoon spelers die beter zijn.” Toch kent de verdediger zijn eigen kwaliteiten. “Fysiek sterk, voetballend niet de meest technisch verfijnde.” Gelukkig kunnen ze bij FIOS nog lang van de clubman genieten. “Een vertrek is onbespreekbaar. Ik hoop in de toekomst ook in een andere vorm een bijdrage te kunnen leveren. Dat is voor mij het belangrijkste.” Zijn enthousiasme werkt in ieder geval aanstekelijk. “Er zijn steeds meer jonge gasten die aansluiten, in het bestuur of de spelersraad. Het is fijn om te zien dat ze beseffen hoe belangrijk FIOS is voor Achthuizen!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=