R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M 22 Clubman in hart en nieren, verlengstuk van de trainer en leider bij het eerste. Adriaan Almekinders is het allemaal. Toch heeft hij al die benamingen, ondanks zijn liefde voor Herkingen’55, maar liever niet. “Ik ben gewoon onderdeel van de club, meer niet. Als je lid bent, hoort dat erbij.” ‘Het kruipt dan toch onder je huid’ En lid, is de 42-jarige Almekinders al een flinke tijd. Sinds zijn vierde, om precies te zijn. “Van kinds af aan, mee met vader en opa. Daar groei je mee op.” Met een prominente rol in het dorp, is dat ook niet zo gek, vertelt hij. “Veel van mijn verleden, gaat samen met Herkingen. Het is een echte dorpsclub, gezellig en je kent iedereen.” Het eerste, haalde de vrijwilliger niet. Of nauwelijks dan. “Ik was niet het grootste talent, dus daar speelde ik sporadisch. Veel vaker in een lager team.” Ook nu nog. “Als het derde spelers nodig heeft, ben ik beschikbaar!” BENADERBAAR Al, moet Almekinders eerlijk bekennen, is dat niet vaak het geval. Als leider van het eerste elftal, niet heel vreemd. Dat alles begon in 2015, toen nog bij het tweede. “Door een operatie kon ik zelf even niet meer voetballen en dat beviel eigenlijk heel goed!” Vier jaar later zochten ze bij het vlaggenschip, op dat moment onder leiding van Frans Ceton, eenzelfde soort figuur. “Ik vind het gewoon interessant om eigen jongens onder mijn hoede te hebben en daar resultaten mee te halen. Dat blijft toch het mooiste?” Want, zijn rol als leider, is meer dan alleen dingen organiseren en spullen regelen. “Samen met Wouter Zwackhalen (de huidige trainer van Herkingen), maken we op donderdag de opstelling voor zaterdag bekend. Met hem heb ik goed contact, ook tijdens wedstrijden.” Maar dat is nog lang niet alles. “Als er gesprekken zijn tussen spelers en club, zit ik daar als jongen van de vereniging altijd bij.” Een verlengstuk van de trainer, dus eigenlijk. “Jongens stappen wat makkelijker op je af, je bent toch meer benaderbaar. Veel van die gasten ken je al lang, dan zit je er toch een beetje tussen.” En dus probeert Almekinders zoveel als mogelijk aanwezig te zijn, al lukt dat niet altijd. “Vanwege mijn werk is dat soms lastig, maar dan heb ik wel altijd nog telefonisch contact.” FANATIEK Want zonder Herkingen, kan Almekinders eigenlijk niet. “Ik ben ontzettend fanatiek, misschien soms wel iets té. Het blijft toch je ‘cluppie’. Het kruipt dan toch onder je huid, dat is ook het persoontje...” Gelukkig voor hem, en de club, draait de ploeg dit seizoen in de vierde klasse hartstikke goed. “Derde is wel boven verwachting, de doelstelling was bovenin middenmoot en misschien meedoen voor een periodetitel.” Want, zo vertelt de leider. “We hebben een jonge groep, met potentie voor de toekomst.” Behalve de prestaties, geniet Almekinders ook van de nieuwe competitie. “We zitten nu in ‘Zuid’, dan kom je weer eens bij andere verenigingen, dat vind ik altijd leuk!” En dat niet alleen. “Kwalitatief is het misschien iets minder, maar ze zijn wel veel meer fysiek.” De inwoner van Herkingen, eveneens fanatiek supporter van PSV, ziet bij zijn eigen club de laatste jaren de nodige veranderingen. “Vooral qua mentaliteit. We doen hard ons best om de jeugd training te laten geven. Vrijwilligers vinden wordt steeds lastiger.” Dus probeert Almekinders het goede voorbeeld te geven. “Ik vind dat het erbij hoort, maar doe het daarnaast ook gewoon graag.” Sinds twee jaar eveneens als jeugdtrainer, van de JO8. “Je probeert het plezier in het spelletje over te brengen, in de hoop dat ze verbonden blijven aan de club.” Training geven dus, aan een wel heel bijzonder iemand. “Mijn eigen dochter! Dat is soms best wel apart en pittig, ze ziet je toch als vader.” Meedoen voor de nacompetitie, promoveren of zelfs kampioen worden. Almekinders heeft nog genoeg om van te dromen. Toch blijft hij bescheiden. “Ik hoop vooral onderdeel te blijven van onze club!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=