21 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M ‘Hier voetbalde één vriend...’ Een beetje een gek verhaal, zo vindt hij ook zelf. Want de manier waarop Daan Heintjes een seizoen of drie geleden bij NTVV terechtkwam, klinkt allesbehalve logisch. Afkomstig uit Oude-Tonge, verhuisd naar Malta en gevoetbald bij DBGC. “Op donderdag trainde ik een keer mee en zaterdag had ik een zwart-wit shirt aan.” Jarenlang kwam hij niet op de voetbal: een zware knieblessure dreef hem steeds een beetje verder weg. Tot zijn zoontje stond te trappelen en de liefde voor Flakkee nieuw leven in werd geblazen. Sindsdien is clubman Cebes Horseling weer helemaal terug. “Het is een stukje gevoel, clubliefde is met de paplepel ingegoten.” ‘Clubliefde is met de paplepel ingegoten’ Bijna letterlijk, want de familie Horseling kent een rijk verleden bij de club. “Misschien al wel vanaf de kinderwagen! Opa en oma, vader en moeder. Mijn ouders hebben elkaar hier zo ongeveer ontmoet.” En dus had de nu 45-jarige Cebes ook maar weinig ‘keuze’. “Op mijn zevende ben ik zelf begonnen, in de F’jes.” Maar van een succesvolle carrière bij Flakkee, kwam het nooit. “Al vrij jong raakte ik zwaar geblesseerd, kruisband gescheurd. Dat herstel is eigenlijk nooit meer goed gekomen.” Hij besloot zich vanaf dat moment te storten op het vrijwilligerswerk, in eerste instantie bij ‘twee’. “Dan ging ik mee als waterdrager, of eigenlijk bier natuurlijk.” Toch begon er al snel iets aan hem te knagen. “Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik er niet meer bij hoorde. Zelf kon ik natuurlijk niet voetballen, dat kon ik mentaal niet aan. Daar had ik zo de balen van. Toen zei ik tegen de leider van het tweede elftal: sorry, maar ik haak af.” POSITIEVE BOOST Met pijn in het hart, maar gelukkig bleek de breuk niet definitief. Natuurlijk niet, zou je haast zeggen. “Door mijn kind, kwam ik eigenlijk weer terug. Dan raak je weer besmet en word je opnieuw actief.” Want, zo weet Horseling als geen ander. “Het zijn vaak dezelfde gezichten, een soort harde kern. Kartrekkers met een clubhartje.” Met twee zoons die voetballen, één in de JO19 de ander bij JO15, klopt dat clubhartje als nooit tevoren. “Ik kom hier nu zo’n 30 jaar bij de club, het zit bij ons in de familie, je voelt je meer verantwoordelijk. Dan ben je geen passant meer. Het raakt je echt.” Na een aantal mindere jaren, gaat het ze bij Flakkee inmiddels weer voor de wind. “Er komt jeugd door en steeds meer mensen doen het samen, dat geeft een positieve boost.” Daar is de inwoner van Sommelsdijk, zelf misschien wel het beste voorbeeld van. Want zijn lijstje is lang. “Ik ben nu trainer van de JO19, zit in de toernooicommissie en schuur tegen de activiteitencommissie aan.” Waarom? Dat is heel simpel. “Het is leuk om te zorgen dat de club weer op de kaart staat, dat we onze leden iets te bieden hebben. De verbinding zoeken, samen met een leuke groep mensen.” Gelukkig voor Horseling, denkt zijn vrouw er net zo over. “Die komt er zelf ook heel graag. Dat is wel mooi meegenomen, haha!” MONDIGER Die clubliefde wordt binnen de familie, zijn oudste zoon geeft training aan de JO15 en de jongste helpt in de kantine, ook nu weer met diezelfde paplepel doorgegeven. Maar ook zelf staat het voetbaldier dus nog op het veld, als trainer van de JO19. “Training geven is een uitlaatklep voor mij, lekker buiten aan de gang zijn. Ze iets proberen te leren en dat op zaterdag terugzien, geeft veel voldoening.” Ook op sociaal vlak. “Het worden nu echt mannetjes, ik vind het mooi om daartussen te staan.” Want na al die jaren, merkt Horseling dat er het één en ander is veranderd. “Kinderen zijn mondiger geworden, maar ouders ook. Daardoor moet je veel meer praten. Dat zie je bij de indelingen van de teams, accepteren is lastiger geworden.” Net als het vinden van genoeg vrijwilligers. Toch blijven ze bij Flakkee positief. “We willen steeds verbeteren en een duidelijk beleid uitrollen.” Wat dat precies inhoudt? “Vooral trainers opleiden en handvaten bieden. Als hun niveau stijgt, leren spelers automatisch ook meer.” Ontwikkelen dus, al houdt Horseling ook oog voor een ander belangrijk aspect. “De activiteiten eromheen. Het is meer dan voetbal.” En dus zit de vrijwilliger voorlopig nog lang niet stil. “Volgend seizoen word ik in ieder geval assistent-trainer bij de selectie.” Allemaal ingegoten door die welbekende paplepel. “Je hoopt met de bijdrage die je levert, voor ‘succes’ te zorgen. Duurzaam en stabiel richting de toekomst. Een vereniging waar iedereen graag komt en in een leuke sfeer het spelletje kan beleven!” Kerkstraat 53, 3244 AJ Nieuwe-Tonge | (0187) 65 12 13 info@autobedrijfgoemaat.nl 0280232.pdf 1 23-2-2023 16:10:22 En dus is het goed om bij het begin te beginnen. Zo rond 2016 ongeveer. “Ik vertrok, eigenlijk voor een jaartje, naar Malta om daar te wonen en te werken. Het werden er uiteindelijk vier.” De 28-jarige Heintjes keerde, mede door corona, in 2020 terug, wilde weer voetballen en kwam aan het begin van het seizoen 20/21 dus uit bij NTVV. “Van DBGC kende ik eigenlijk niemand meer en hier voetbalde één vriend...” De huidige speler van het tweede trainde een keertje mee, toen ging het snel. “Ineens sta je weer op een voetbalveld, dat kostte me een paar trainingen.” Want, zo moge duidelijk zijn, in Malta voetbalde Heintjes een stuk minder dan voorheen. “Daar trapten we wel eens een balletje, vijf tegen vijf, maar dat is natuurlijk heel anders.” SNEL OPGENOMEN Zijn eerste wedstrijd in het shirt van NTVV, weet Heintjes dan ook nog goed. “We speelden in Dirksland, ik stond op het veld en dacht echt: help!” Sowieso was zijn rentree in Nieuwe-Tonge, best een beetje spannend. “Ik kende hier eigenlijk maar één iemand, meer niet.” Toch verliep die kennismaking vrij soepel, vertelt hij. “Ik ben heel blij dat ik het hier ben gaan doen. Het is een kleinere vereniging dan DBGC, dus iedereen is welkom. Ze zijn echt blij dat je er bent. Dan word je snel opgenomen.” Sociaal zit het dus wel goed, ook bij ‘zijn tweede’. “Het is echt een vriendenteam. We spelen niet hoog, dat is helemaal niet erg. Tuurlijk willen we winnen, anders moet je niet beginnen, maar het draait om de gezelligheid.” En gezellig is het, bij NTVV. “Niemand wordt vergeten, je wordt overal bij betrokken. Ook buiten het voetballen om. Meehelpen, meedoen én meedenken.” Dat laatste doet Heintjes zelf inmiddels ook. “Begin 2021 vroegen ze of ik in de sponsorcommissie wilde zitten. Waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet.” Dat bleek, zo achteraf, ook niet helemaal zijn ding. “Ik had natuurlijk ook helemaal geen netwerk, kwam net uit Malta.” Maar stilzitten, is niks voor hem. “Uiteindelijk heb ik, halverwege vorig jaar, een transfer gemaakt naar de activiteitencommissie, dat liep toch al nauw samen.” LEVENDIG HOUDEN De handen uit de mouwen steken dus, Heintjes legt uit waarom. “Mijn opa zei altijd: Als iedereen zich een paar jaar inzet, kom je er nooit tekort. En zo is het.” Maar dat niet alleen. “Ik vind het belangrijk dat er naast het voetballen, ook iets gebeurt bij de club.” Dus organiseert hij, samen met een groepje jonge vrijwilligers, de nodige activiteiten. “Een pubquiz, een Oktoberfest en straks weer de slotdag. Allemaal om de club levendig en zichtbaar te houden.” Ook tijdens Koningsdag laat NTVV zich zien. “Ik vind het gewoon leuk om te doen: dingen regelen en organiseren. Binnen de commissie zitten gelukkig een paar handige meiden, want voor het creatieve moet je mij niet bellen.” Juist die samenwerking, maakt het succes. “Als er iets moet gebeuren, staan er zo tien man voor je klaar. Laatst nog bij het opzetten van een stormbaan.” Toch is er nog één ding, waar ze bij NTVV wél een gebrek aan hebben. “We zoeken nog barpersoneel!” Verder hebben ze alles prima voor elkaar en dus kunnen Heintjes en zijn collega’s alvast vooruit gaan kijken. “Nadenken over het jeugdkamp, wat we gaan doen met Koningsdag en de globale planning voor volgend seizoen.” Een zorgvuldige planning. “We doen liever iets héél goed, dan veel dingen net niet.” Een beetje zoals de inwoner van Dirksland dat doet met clubliefde. “Ik ga hier nooit meer weg, zou niet weten waarom?” En dan, na een korte stilte. “Het kan verkeren, hè? Je denkt daar niet echt over na, je doet gewoon...”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=