23 SHOP NOW Fanatiek, graag willen winnen, maar toch ook heel gezellig. Veel dames van het eerste van De Fendert voetballen inmiddels al bijna dertien jaar samen. En dus kun je gerust spreken van een hecht team, zegt Suzanne Stomphorst. “Al kunnen we soms ook best fel zijn tegen elkaar.” ‘Kunnen soms best fel zijn tegen elkaar’ Na jarenlang turnen en paardrijden, besloot Stomphorst (25) op haar twaalfde te beginnen met voetballen. In de D’tjes, bij een meidenteam. “Opgericht door Leon (de Haas). Later zijn veel meiden ook doorgegaan naar de dames. Sommigen voetballen nu al dertien jaar samen.” Want dames 1 en 2 zijn hecht, vertelt ze. “Er worden veel feestjes georganiseerd op de club, dus de sfeer is altijd gezellig. En ook bij de derde helft, proberen we te blijven hangen.” POPULAIRDER Al gaat het in die vijfde klasse, met Vrouwen 1, ook wel gewoon om winnen. “We zijn fanatiek en soms ook best fel op elkaar.” Maar dat moet ook, lacht Stomphorst. “Inmiddels hikken we al een paar jaar tegen die promotie aan, tot nu toe werden we vaak tweede. Het zou leuk zijn om een keer eerste te worden. Daar gaan we voor!” Aan de populariteit van het meidenvoetbal bij De Fendert, kan het in ieder geval niet liggen. “We hebben nu in totaal zes meiden- en damesteams bij de club. Dat is best wel veel. Je ziet dat het steeds populairder wordt, dat is natuurlijk alleen maar leuk en goed.” Toch merken ze daar niet altijd wat van, weet Stomphorst. “Onze trainers regelen zelf heel veel en van onze sponsoren hebben we een aantal ballen gekregen.” Op het hoofdveld, spelen ze echter bijna nooit. “Maar dat vinden we niet heel erg, hoor.” Haar eigen plezier, wordt er sowieso niet minder door. “Ik vind het spelletje gewoon heel leuk. Ook om het gezellig met z’n allen te doen. We spelen nu inmiddels al zo lang samen.” Desondanks blijft het qua speelsters af en toe schrapen, legt Stomphorst uit. “Het is lastig om ieder weekend genoeg meiden te hebben. En ook het onderling elkaar helpen, wordt lastiger. Omdat we verder weg moeten of er sprake is van overlap.” HEEL LEUK De doelstelling is, naast kampioen worden, dan ook simpel. “Zorgen dat we genoeg meiden hebben! Maar veel speelsters werken onregelmatig, bijvoorbeeld in de zorg. Hopelijk gaat het lukken.” Want ondanks de stijgende populariteit, blijft dat dus een dingetje. “Toch merk je daardoor wel dat het niveau omhoog is gegaan, we zijn met z’n allen echt beter geworden.” Stomphorst zelf ook, ondanks dat ze pas op relatief late leeftijd begon met voetballen. “Ik zat eerst op turnen en paardrijden, waardoor ik nog niet op voetbal kon.” Tot ze een toernooitje meedeed onder leiding van Leon de Haas. “Toen kwam ik erachter dat ik het heel erg leuk vond!” En dus nog steeds. Tegenwoordig als laatste vrouw. Of laatste man, zoals de inwoonster van Fijnaart het zelf zegt. “Meer opbouwend dan verdedigend. Op de training zijn we veel bezig met durven voetballen. Al ga ik een duel ook niet uit de weg.” Voorlopig blijft ze dat dan ook nog wel even doen. “Zolang ik er tijd voor heb, doe ik het de komende paar jaar nog met liefde. Het spelletje blijft gewoon heel leuk. Om samen te werken naar een of eigenlijk het doel. En natuurlijk in een team, lekker actief bezig zijn.” En dus moet dat blijven bestaan. “Enthousiaste meiden zijn van harte welkom!” Sinds het begin van deze zomer, zijn Marieta en Marcel Vermolen bij Unitas’30 verantwoordelijk voor het beheer van de kantine van de club. Want na drie keer eerder te zijn gevraagd, konden ze nu toch echt geen ‘nee’ zeggen. “We hebben er lang over nagedacht, want er komt best wel veel bij kijken.” Horecapapieren op zak en achter de bar bij NAC. Dat ze Marieta Vermolen bij Unitas’30 al meerdere malen vroegen voor het kantinebeheer, was zeker niet zo gek. “Daardoor was het de eerste twee keer gewoon te veel. Marcel werkte toen gewoon nog én ik ook.” Nu haar man met pensioen is, zag de 59-jarige Bredase het dus wel zitten. “We hebben er lang over nagedacht en kijken het nu een jaartje aan.” Want, zo heeft ze in de eerste maanden al wel gemerkt. “Er komt veel bij kijken, meer dan gedacht!” LEERPROCES Zowel voor, als achter de schermen, vertelt Vermolen. “Bestellingen doen, dingen opruimen, de kantine draaien en een planning maken. Gelukkig hebben we 34 vrijwilligers, dus dat is wel fijn. Al blijft genoeg personeel altijd moeilijk.” Bij een grote club, heeft ze gemerkt. “Het is veel, maar wel leuk. Doordeweeks worden de avonden geregeld, in het weekend beginnen we ‘s morgens om 08:00 uur.” En dus moet er veel georganiseerd worden. “De voorraad, het schoonmaken en dingen regelen als het eerste speelt.” In een andere tak van sport. “Voor ons is het ook nieuw. Over één of twee maanden weet je het, vooral dingen die er moeten zijn.” Uit eigen ervaring, lacht Vermolen. “Laatst ging alles op, toen was het zó druk. Terwijl we dachten dat er genoeg was. Dat leren we nu allemaal.” Net als bijvoorbeeld ‘het seizoen’. “Soms drinkt iedereen vooral AA Drink, dan weer chocomel.” Een leerproces dus. “Sommige dingen weten we nog niet, maar leren we in een korte tijd. Dat is leuk!” Net als de inzet van vrijwilligers. “Dat verbaast me wel, die grote groep aan vrijwilligers. Veel mensen zijn verbonden aan Unitas’30. Vrouwen van, ouders van. Iedereen kent elkaar en is bereid om in te vallen.” BLANCO En om een steentje bij te dragen. “Op dinsdag ruimen we de boodschappen op en maken we het koffiezetapparaat schoon.” Daarnaast is het personeel indelen en zelf de handen uit de mouwen steken. “Marcel staat vaak in de keuken en ik achter de bar.” Bij een club die ze eigenlijk nog niet echt goed kenden. “Een Driemaal was scheepsrecht voor Marieta bestuurslid van NAC, zit hier ook. Dus op uitnodiging zijn we wel eens een wedstrijd komen kijken. Verder kende ik de mensen niet echt.” Een voordeel, zo denkt Vermolen. “Daardoor ging ik er blanco in en kenden ze ons ook niet. Dan heb je ook geen vooroordelen. Inmiddels kennen we elkaar natuurlijk wel!” En dat is maar goed ook. “We hebben voor een jaar getekend, daarna gaan we evalueren. Of het goed loopt en het voor beide partijen bevalt!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=