15 SHOP NOW De degradatie inmiddels verwerkt, kijkt Olivier Vreugde met Victoria’03 uit naar een mooi seizoen. En dus hoopt de middenvelder in die derde klasse opnieuw hoge ogen te kunnen gooien. “Het is voor ons als team goed om een stapje lager te gaan voetballen.” Olivier Vreugde: ‘Er zijn wat spelers weg, dus het heeft even tijd nodig’ En dat terwijl er volgens de 21-jarige voetballer vorig seizoen toch stiekem nog wel wat meer in had gezeten. “Na de eerste seizoenshelft stonden we behoorlijk hoog, daarna kregen we last van blessures en werd het roeien met de riemen die we hadden.” Dat het schip deed zinken, wisten ze in Oudenbosch uiteindelijk dus niet te voorkomen. Met degradatie via de nacompetitie tot gevolg. “Met het team dat we hadden, waren we in principe gewoon een leuke tweedeklasser!” BETER DOEN Toch is zijn gevoel nu wezenlijk anders. “We wisten dat er spelers weg zouden gaan, dus hebben we dit seizoen een ander doel. Met nieuwe jongens, is het vooral even wennen. Daarom is het goed dat we in die derde klasse spelen.” Iets wat ze bij Victoria’03 gedurende het seizoen, ook wel een beetje aan zagen komen. “Drie wedstrijden na de winterstop, wisten we dat het moeilijk ging worden. Een lastige reeks en te weinig punten gepakt.” Tijd om dat dit jaar anders te doen. “Ik ken wat ploegen, dus ik denk dat het realistisch is om bovenin mee te draaien.” Helemaal na vorig seizoen. “Die ervaring nemen we mee. En we zijn gedreven, om het samen beter te doen. Dan gaan we echt niet voor de middenmoot.” Al ligt er een behoorlijke uitdaging, is Vreugde eerlijk. “Er zijn in totaal zes spelers weg, dus dat heeft even tijd nodig. Veel oefenen en trainen, om te kunnen spelen zoals we willen spelen.” Met hem als één van de aanjagers van de groep. En dat klinkt logischer, dan het daadwerkelijk is. “Dit is pas mijn tweede jaar bij het eerste. Op mijn vierde ben ik hier begonnen, daarna heb ik voor de grap een jaartje op hockey gezeten en ben ik ook nog één seizoen naar Hoeven gegaan.” Maar ook als voetballer, nam Vreugde het niet altijd even serieus. “Ik heb lang in een vriendenteam gespeeld, eerst het derde, later het tweede. Dat vond ik toch leuker.” Tot het kwartje bij hem viel. “Als ik er nog alles uit wilde halen, moest ik het op deze leeftijd doen.” SPEL VERDELEN Een lastige keuze, maar wel eentje waar Vreugde achteraf blij mee is. “Later zit het er niet meer in. Nu kan ik er nog serieus voor gaan.” Want talent, heeft de jongeling wel. “Ik kon altijd goed voetballen, mocht ook meedoen bij het eerste, maar vond met mijn vrienden voetballen dan toch leuker.” Iets wat hij nu eigenlijk nog steeds doet. “Jongens waarmee ik ben opgegroeid, voetballen er nu nog. Sommigen zijn net als ik doorgeschoven naar één. Om dan na een lange periode weer samen te spelen, is heel leuk.” Hoelang dat nog is, weet de student fysiotherapie echter nog niet. “Ik heb zeker de ambities om hogerop te gaan, dus sta in de toekomst open voor een stap.” Al komt de inwoner van Oudenbosch voorlopig nog vol plezier op zijn fietsje naar de club. Om ‘lekker balletjes te geven’. “Vroeger speelde ik heel aanvallend, tegenwoordig wat meer verdedigend. Op zes het spelletje verdelen vind ik toch het leukste.” Maar, zo lacht hij. “Ik ben ook niet vies van een duel!” Foto: Mariella Aarsman ToTo brengt biografie uit voor Hersenstichting: ‘Vastberaden om iets te doen’ BREDA - Wie NAC support, moet Ton Cornelissen (60) kennen. De illustere doelpuntenmaker heeft nog steeds het record van de meeste doelpunten gemaakt in één seizoen door een speler van NAC op zijn naam staan (35 in 1990/91). Nu brengt hij een biografie uit over zijn leven als voetballer, omdat een vriend van hem een herseninfarct opliep: ‘’Ik liep rond door het revalidatiecentrum en het maakte me vastberaden om iets te doen’’, vertelt Cornelissen. ToTo, zoals het boek gaat heten, is een bijnaam die Cornelissen opgespeld kreeg van de NAC-aanhang wegens het record dat hij op zijn naam heeft staan: “Het kwam van Toto Schillaci, de topscorer van het WK 1990 in Italië”, vertelt Cornelissen met een glimlach. Dat seizoen zal voor altijd het hoogtepunt van Cornelissens voetbalcarrière blijven: “Het was een memorabel seizoen. Ik scoorde gemiddeld meer dan één doelpunt per wedstrijd, en dat terwijl ik door een blessure zeven wedstrijden miste,” herinnert hij zich. In de nacompetitie van dat seizoen werd Cornelissen op de been gehouden met injecties. Iets wat tekenend was voor die tijd: ‘’In die tijd gingen we vaak te ver in onze wil om door te blijven spelen. Ik heb veel injecties gehad om wedstrijden te kunnen spelen en roofbouw gepleegd op mijn lichaam. De generatie en de cultuur van toen was anders. Je ging door, hoe dan ook.” Na een bewogen voetbalcarrière, met een uitstap naar PAOK Saloniki, waar hij te maken kreeg met corrupte bestuursleden, stapte hij in een onderneming: Trainingskampen.nl, dat inmiddels 20 jaar bestaat en zich in die tijd heeft ontwikkeld tot een grote speler in de markt van sportieve reizen. “We organiseren trainingskampen voor clubs op alle niveaus, van de Eredivisie tot de laagste amateurklassen. Vorig jaar gingen we met NAC naar Sevilla” vertelt hij trots. Maar de organisatie beperkt zich niet tot voetbal alleen. “We faciliteren ook kampen voor andere sporten zoals hockey, atletiek en wielrennen.” Met zijn ervaring als voetballer, trainer en bestuurder, weet Cornelissen precies wat clubs zoeken in een trainingskamp. “We bieden een compleet pakket, van vluchten en accommodatie tot trainingsvelden en teambuildingactiviteiten. Alles wordt op maat gemaakt, afhankelijk van de wensen van de club,” legt hij uit. “Voor lagere teams zijn teambuildingactiviteiten zoals een pubquiz of strandtraining belangrijk, terwijl de profclubs veel waarde hechten aan goede bedden, gezond eten en perfecte trainingsomstandigheden.” Naast de onderneming is Cornelissen bezig geweest met het ontwikkelen van een biografie. Een project dat begon na een ontmoeting met John van Ierland, een NAC-supporter en schrijver. “John had in 2018 een herseninfarct gehad, en zijn drive om te herstellen sprak me enorm aan,” zegt Cornelissen. Maar het was vooral de recente ervaring van Cees Korsman die hem echt motiveerde om het boek te schrijven. “Vijf maanden geleden kreeg hij op 62-jarige leeftijd een herseninfarct. Hij kan nog steeds niet goed praten en dat greep me enorm aan.” Het doel van het boek is dus niet alleen om zijn verhaal te delen, maar vooral om geld in te zamelen voor de Hersenstichting. “Ik loop vaak rond in Revalidatiecentrum Revant, waar mijn vriend verblijft. Daar zie je jonge én oude mensen die getroffen zijn. Het maakte me vastberaden om iets te doen. Een groot deel van de opbrengst van mijn boek gaat naar de Hersenstichting,” vertelt hij vol overtuiging.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=