17 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M Droomafscheid voor routinier Lars Kools Met een kampioenschap op zak, kan Lars Kools zich bij vijfdeklasser Achtmaal op maken voor een droomafscheid. Want na negentien seizoenen in het eerste, is het voor de routinier na dit jaar mooi geweest. “Stoppen met degradatie voelde niet goed.” Om na zijn blessure toch iets te kunnen blijven doen voor de club, sloot Andy Smits zich zes jaar geleden aan bij de organisatie van het Beachsoccer. En met de vijftiende editie voor de deur, staan ze in Sprundel en omgeving alweer te trappelen. “Iedereen kijkt er enorm naar uit en de dagen vliegen altijd voorbij.” Sprundel staat te trappelen voor het Beachsoccer Ook nu kan Smits, eigenlijk niet op het laatste weekend van juni wachten. “Het programma voor het entertainment is al rond en we verwachten weer volle bak. Net zoals voorgaande jaren.” Ook qua teams. “Er doen dit jaar ruim 90 ploegen mee. Vooral bij de senioren en dames, is de animo groot. Dat is ook het mooie, we proberen mensen van buiten de vereniging, naar ons dorp en het evenement te trekken.” Doet hij zelf ook mee? “Ik heb vorig jaar de stoute schoenen aangetrokken, maar na twee wedstrijden kreeg ik last van mijn bovenbeen en kon ik niet meer lopen.” TEGENSLAGEN Het is de nasleep van een kruisbandblessure die Smits (28) een aantal seizoenen geleden opliep. Vandaar ook dat hij nu dus betrokken is bij het Beachsoccer. “De vorige commissie stopte en ik werkte al mee als vrijwilliger. Door die blessure was ik gestopt met voetballen, maar ik wilde toch graag bij de club betrokken blijven. Dit was een mooie manier om wat te doen.” En daarom is hij nu verantwoordelijk voor de opbouw van het evenement. “De voorbereiding, het aansturen en zorgen dat alles veilig is. De boel een beetje in goede banen leiden. Een soort technische ondersteuning.” Voor de vereniging waar het op zijn negende allemaal begon. Uiteindelijk voetbalde de verdediger voornamelijk in het tweede, alvorens hij dus werd getroffen door een zware knieblessure. “Dat was in 2017. Het duurde lang voordat ze wisten dat mijn kruisband gescheurd was en ook tijdens mijn revalidatie, kreeg ik de nodige tegenslagen. Toen ben ik in 2018 maar gestopt.” Als voetballer dan. “Het is gewoon een gezellige club mensen, het voelt goed om er te zijn. Een beetje dat dorpsgevoel en sociaal bezig zijn. Een plek waar je graag komt.” Die verbondenheid voelt Smits ook tijdens het organiseren van het Beachsoccer. “Het is een heel leuk evenement om te doen. En vrij uniek. Iemand had eigenlijk gewoon ineens het idee: We gooien een hoop zand op een plein en maken er een voetbalveld van.” Met gratis en open toegang. “Ook dat is bijzonder! Daarom komt iedereen uit allerlei omstreken erop af. Zeker op de feestavond op zaterdag.” BEDRIJVIGHEID Het geeft, ook zeker hem, de motivatie om door te blijven gaan. “Het zou enorm zonde zijn om het verloren te laten gaan, ook qua inkomsten voor de club. Dat geeft een goed gevoel.” Al gaat het natuurlijk niet vanzelf. “Een paar maanden vooraf aan het evenement, beginnen we al. In totaal hebben we iets van 75 vrijwilligers. De commissie bestaat uit tien man.” Intensieve dagen, zo weet Smits. “Dranghekken plaatsen, tenten neerzetten en zand regelen. Al die afspraken staan eigenlijk al vijftien jaar vast.” En dat is maar goed ook. “Als je ziet hoeveel plezier mensen eraan hebben, geeft dat voldoening. Al die bedrijvigheid in het dorp.” Aan stoppen, denkt Smits dan ook nog lang niet. “Dat is eigenlijk nog geen één keer in me opgekomen. En bij de rest ook niet.” Zolang hij zijn steentje bij kan dragen, blijft de inwoner van Sprundel dat dan ook doen. “We willen onszelf altijd overtreffen, ook qua entertainment, om nog meer publiek te kunnen trekken.” Zo hebben ze nu bijvoorbeeld ook een bedrijventoernooi bedacht. “Dat geeft ook weer een bepaalde beleving aan het evenement. Maar vooral die toegankelijkheid, willen we vasthouden.” Zelf meedoen, gaat hem voor Smits waarschijnlijk nooit meer worden. Dit jaar in ieder geval niet. “Stiekem overweeg ik nog wel eens, om weer te gaan voetballen, maar ik weet niet of dat goed zou komen. Dus ik denk niet dat ik het snel weer op zou pakken...” En dus plakte de 35-jarige Kools er dit jaar nog maar een seizoentje aan vast, bij de club waar hij op zevenjarige leeftijd begon. “Het speelde al langer door mijn gedachte. Vorig seizoen zei ik: Als we degraderen, dan kap ik. Alleen voelde dat als een opwelling.” Nu is het dus een weloverwogen besluit. “Ik heb er nog altijd heel veel plezier in, maar het is tijd om de jeugd de kans te gaan geven. Je krijgt kleine pijntjes en moet langer herstellen. Met je kuit en hamstring, lig je er zo weer twee maanden uit. En daarnaast, heb ik ook gewoon nog twee kleintjes thuis.” GEGROEID Hoe mooi is het dan, om af te sluiten met een kampioenschap. Kools ziet het al helemaal voor zich. “Na de degradatie hadden we het al wel een beetje verwacht, maar je moet het toch nog waarmaken. Inmiddels hebben we een mooi gat geslagen.” Het doel is dan ook simpel, voor de koploper van de vijfde klasse. “Dat was altijd al het kampioenschap. En daar kunnen we nu ook niet meer onderuit.” Hoe groot is het verschil met vorig jaar? “Eigenlijk horen we hier niet thuis, maar daar hebben we het zelf naar gemaakt. Je merkt gewoon dat we meer individuele klasse hebben.” Naast een sterk collectief, vertelt Kools. “We zijn als groep verder. Er zijn wat spelers bij, dus ook in de breedte zijn we gegroeid. Meer concurrentie, dus gaat het niveau op de trainingen omhoog.” En dat blijkt. “In oefenwedstrijden tegen vierdeklassers, hebben we eigenlijk nog niet verloren.” Toch is de inwoner van Zundert dus bezig aan zijn laatste seizoen. Zijn negentiende in het eerste. “Ik was zestien toen ik mijn debuut maakte. Ons kent ons en hechte saamhorigheid, het voelt als thuiskomen. Helemaal als je wint, heb je vrienden.” Vrienden die Kools in al die jaren natuurlijk sowieso wel heeft gemaakt. “De groep ga ik ontzettend missen. Maar ook de wedstrijden, daar train je uiteindelijk voor. Op zondag had ik altijd het meeste plezier. Samen een doel hebben en samen presteren.” Al gaat hij wel lager voetballen, zondagmorgen vroeg. “Dat wordt even wennen straks. Ineens ben je op zondag ‘vrij’. En als je een weekendje weg wilt, kan dat gewoon.” RELATIVEREN Een boek vol met mooie herinneringen, is straks geschreven. “Mijn debuut was natuurlijk heel bijzonder. In die tijd speelde ik ook vaak ‘dubbel’. Bij de jeugd én de senioren. Op een gegeven moment kon ‘die zaterdag’ me gestolen worden. Werd zondag steeds belangrijker.” En mooier, herinnert hij zich. “De eerste promotie, thuis tegen Koewacht, 3-2 in de 93ste minuut. Die ontlading was heel bijzonder.” Net als zijn eerste jaar in de vierde klasse. “Volgens mij kregen we toen thuis maar twee of drie goals tegen. Speelden we meteen nacompetitie voor de derde klasse.” In al die tijd, heeft Kools Achtmaal dan ook behoorlijk zien groeien. “Van onderin vijfde klasse, naar een stabiele vierdeklasser. Dat zouden we in mijn ogen ook nog steeds moeten zijn.” Met hem als centrale verdediger. “Ik heb ongeveer de helft van mijn carrière op het middenveld gespeeld, nu sta ik alweer acht jaar achterin. Proberen het team te sturen en te coachen, in hoe we druk willen zetten. Dat is wel iets natuurlijks, dat zat eigenlijk altijd al in me.” Helemaal als aanvoerder. “Misschien geen geboren leider, wel heel rustig.” Ook in het veld. “De rust bewaren, zorgen voor een goede positionering en iemand met inzicht.” Dat bleek dus genoeg voor het kampioenschap “Dat was hier al heel lang geleden! Mijn vader was er toen nog bij. Afsluiten met de titel, is heel mooi. Dat wilde ik nog een keer meemaken!” Foto: Lisanne Vergouwen
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=