23 R RO ROB OBE YBE YSE YSP SPO POR OTR SRT TSW SWE WAE AER AR . C R . OC . COM OM M Simon (14) regelde zijn eigen trainingspakken Bij de JO15-3 van Unitas’30 lopen ze er dit seizoen netjes bij. Volledig in een nieuw trainingspak gestoken, kan er eigenlijk niks meer mis. Maar zoiets komt niet aanwaaien, en dus regelde de net veertienjarige Simon Junior Hanemaaijer het gewoon zelf. “Ik heb heel vaak ‘nee’ gehad.” Een seizoen of zes geleden was hij, samen met broer Ben, verantwoordelijk voor het tweede elftal van De Fendert. Na een mooie tijd en de nodige successen, begon het bij Ruud Winkelhof de laatste maanden toch steeds meer te kriebelen. Trainer van het eerste? Dat leek hem wel wat! “Die droom is langzaam een beetje gegroeid.” Voor Winkelhof komt voetbaldroom uit En dus staat de 57-jarige Winkelhof, sinds dit seizoen, voor de groep van het vlaggenschip bij vierdeklasser De Fendert. Samen met zijn broer. “Ik had één voorwaarde: Ben moest als leider mee. Dat vond ik heel belangrijk. Hij heeft altijd veel invloed gehad op het sociale aspect binnen de groep. Daarnaast denken we hetzelfde over het spelletje.” Zo geschiedde. “Het bevalt super, echt heel erg leuk. Het is mooi om samen nu de verantwoordelijkheid te hebben over de selectie en te kijken: wat gaan we doen met het eerste?” TEAM SMEDEN Toch een klein beetje een droom, die voor hem is uitgekomen. “Ik voetbal al vanaf mijn zesde bij De Fendert, dat was toen nog FSV. Dus eigenlijk heel mijn leven al. Dat gevoel is langzaam wel een bétje gegroeid.” Maar eerst werd Winkelhof dus trainer van het tweede. “Daardoor is het wel gaan kriebelen. Door mijn eigen bedrijf, kwam het daarna wat op een lager pitje.” Tot voorzitter Kees Rombouts hem vorig seizoen vroeg, er toch eens serieus over na te denken. “Ad Palings had vanwege fysieke klachten in een vroeg stadium al aangegeven dat hij zou stoppen, dus De Fendert moest op zoek naar een nieuwe trainer. Dan ga je toch nadenken, maar niet lang hoor!” Want al snel was Winkelhof, die tot voor kort zelf af en toe nog actief was in het derde, er eigenlijk wel uit. “Een eerste elftal is heel anders. Bij het tweede maak je een hechte groep van jongens die ‘afvallen bij het eerste’. Nu hebben we eerst zelf met een grote groep getraind, in plaats van met een paar man.” Desondanks blijven toch ook veel dingen eigenlijk gewoon hetzelfde, vertelt hij. “Je probeert een team te smeden, dat voor elkaar door het vuur gaat. Dat is ook wel een beetje de taak van mijn broer, daar is hij heel goed in. Als een echte verbinder.” Mede op advies van de spelers. “De groep wilde graag één grote selectie vormen, met het tweede erbij. Tot nu toe zie ik echt een enthousiaste groep!” CHAGRIJNIG Aan enthousiasme ontbreekt het ook Winkelhof zelf, gelukkig niet. “Het uitoefenen van mijn hobby, dat is voor mij de drijfveer. Als je dan zelf niet meer kunt voetballen, ga je nadenken over het trainer zijn. Mijn vrouw noemt mij een voetbalverslaafde...” Vooral de zomerstop, is dan ook een lastige periode, lacht hij. “Dan ben ik chagrijnig. Zijn ze thuis blij als de voetbal weer begint.” Uitstekend op de hoogte, is Winkelhof dan ook de afgelopen maanden altijd al geweest. “Ik heb het vorig seizoen zeker gevolgd. Meegegaan met wedstrijden en Ad is een echte clubman, dus daar heb ik een goede band mee.” De degradatie kwam voor hem dan ook als een teleurstelling. “Ondanks dat het wel al vroeg duidelijk was...” Maar opvallend genoeg, zo vertelt de oefenmeester: “Bleef de spirit altijd hoog. Iedere wedstrijd zat er nog altijd veel energie in. Dat zie ik nu ook terug.” Maar een gebrek aan leiders én ervaring, brak de ploeg uiteindelijk toch op. “Die kunnen voor wat rust zorgen. Nu zat er te vaak geen lijn in.” En dat moet anders. “Door er veel met die jongens over te praten en rustiger te zijn aan de bal.” Na zes seizoenen zonder team, brandt Winkelhof van de ambitie. “Ik ben tevreden als we echt hebben meegedaan om het kampioenschap. We hebben de doelstelling uitgesproken om te promoveren, dat zal lastig worden, maar ik heb wel het gevoel dat het kan.” Bijkomend dingetje: “Als we promoveren, ga ik UEFA B halen.” Het tekent zijn gedrevenheid als trainer. “Altijd willen winnen. Het spelletje is zó leuk. Als we verliezen, ben ik echt chagrijnig.” Zaak om dat dus te voorkomen. “Samen overwinningen halen, dat blijft het mooiste!” Helemaal als je praktisch naast het voetbalveld woont én dat samen met je broer kunt doen. “Die gezelligheid en saamhorigheid binnen heel de vereniging, is het belangrijkste van alles!” Maar gelukkig hield dat de kleine man, die sinds zijn vijfde bij de club uit Etten-Leur voetbalt, absoluut niet tegen. Zijn doel was simpel én moest behaald worden. Wat dat was? Hij legt het zelf even haarfijn uit. “Het begon met het printen van een document, daar heeft papa bij geholpen. Daarna ben ik gewoon naar bedrijven toe gegaan. Met een heel verhaal, waarom ze ons moesten sponsoren!” Simon Junior stelde zijn gesprekspartners vervolgens voor drie lastige keuzes, vertelt hij. “Voor 350,- een groot logo, een iets kleinere was 200,- en voor 50,- kregen ze een vermelding op Facebook.” AANSPREKEN Allesbehalve een gemakkelijke opgave, herinnert Simon Junior zich. “Ik heb heel vaak ‘nee’ gehad en moest echt goed mijn best doen. De meesten kozen uiteindelijk voor de vermelding op Facebook.” Maar hoe kwam hij eigenlijk op het idee om zelf sponsors te gaan zoeken voor zijn eigen team? De tiener begint te lachen. “Van mijn vader! In het weekend en tijdens de vakantie, was ik vaak alleen maar aan het gamen. Hij was het beu dat ik maar een beetje op de bank zat te luieren. Toen kwam hij in de zomer met dit idee.” Zijn vader, Simon Senior, vult aan. “Het is goed om mensen aan te leren spreken. Op school zijn ze ook bezig met economie, dit was de praktijk.” En zijn zoon, bleek een snelle leerling. “Ik heb hem uit proberen te leggen, dat je dan vooral naar lokale bedrijven moet gaan. Dus niet de HEMA, zei hij meteen. Je gaat min of meer gewoon lokaal met de pet langs. Dat is een stukje ondernemend denken, maar ook schakelen, als ze je allemaal vragen stellen. Sociaal is het gewoon goed.” Dat laatste, zag Senior vanaf een afstandje. “De eerste twee keer heb ik meegekeken, bleef ik bij de ingang staan. Hij werd overal normaal behandeld, maar soms ook gewoon keihard weggestuurd.” Een lesje in motivatie, dus. “Ik zag het een paar keer niet meer zetten”, vertelt Junior. “Maar als je dan stopt, heb je niks...” Stoppen, deed Simon dan ook niet. Dus stapte hij iedere dag opnieuw op zijn fiets naar het bedrijventerrein. En met succes. “In totaal heb ik 1500,- opgehaald. Dat was het doel!” KLEDING PASSEN En niet voor niks, vertelt zijn vader. “Hij is zelf naar de lokale sportwinkel gegaan en heeft daar een factuur opgevraagd voor zeventien trainingspakken. Dat hebben we vervolgens verwerkt in het documentje. Hoeveel hebben we dan nodig? Daarna is ‘ie op pad gegaan!” Een soort vakantieprojectje, lacht Simon Senior. “We hebben hem een weekje bezig kunnen houden, haha. Toen was het al geregeld.” Nadat de kleding was gekozen én gepast, regende het vervolgens complimentjes. “Ze vonden het heel vet, dat ik dit had gedaan”, vertelt de jongste van het tweetal. “Veel jongens vroegen ook hoe en waarom.” Maar vooral: “Wanneer de kleding komt!” Dat bleek een flinke logistieke organisatie. “Er zat iets meer achter, dan alleen sponsoren regelen. We wilden ook echt iedereen alles laten passen.” Het leverde Simon Junior een zomervakantie op, die hij waarschijnlijk niet snel zal vergeten. Zag ook zijn vader. “Gewoon ergens binnenstappen. Doorzetten, als mensen je afwijzen. Ergens aan beginnen en het ook afmaken. Daardoor word je minder onzeker.” Maar makkelijk was het niet, lacht zijn zoon. “Bij sommigen had je het gevoel dat ze ‘nee’ gingen zeggen, als je dan voor het pand stond...” Toch heeft het avontuur, zijn vuurtje meer dan aangewakkerd. “Ik wil hetzelfde gaan doen als mijn vader! Die zit ook in het verkopen en onderhandelen.” Om precies te zijn, in de verkoop van hologrammen. “Hij is een werknemer voor toekomst!” Maar eerst, denkt de kleine inwoner van Etten-Leur vooral aan heel andere dingen. “Mijn droom is om in een stadion te spelen!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=