23 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver Luc van Soest (45) dacht aan stoppen, toen kwam vierdeklasser Noordhoek... Voetballeven op een lager pitje én in de nadagen van zijn carrière. Luc van Soest vond het na bijna veertig jaar Heinenoord, mooi geweest. Tot ze hem bij vierdeklasser Noordhoek toch maar een keertje besloten te bellen. En met succes. “Dit is voor mij eigenlijk een soort toetje.” Voetballen in het buitenland, toch wel de droom van ieder klein jochie. Voor de jeugd van Klundert komt die wens één keer in de twee jaar uit, als de club op uitwisseling gaat naar het Engelse FC Tempest. En ook dit seizoen maken ze de oversteek. ‘Naar Engeland om te voetballen, is natuurlijk echt wel heel gaaf’ Arjan Verschuren (48) is als leider van de JO15, samen met JO16 één van de twee teams die richting Colchester vertrekt, betrokken bij de organisatie. Een traditie die de club al een jaar of vijftien kent. “Zij komen naar hier, of wij gaan naar daar. Dat is iedere keer, begin april zo rond Pasen, weer andersom.” Voor een dag of drie, samen op pad. “Meestal slapen we op een camping, ditmaal in een hotel. Ook heel gezellig!” BIJZONDERE ERVARING Maar voordat het daadwerkelijk zo ver is en de reis kan beginnen, moet er geld bij elkaar worden gespaard. Want gratis, is het avontuur natuurlijk niet. “Dat is ook een beetje het sociale of maatschappelijke karakter van dit project. Die gasten moeten zelf hun financiën bij elkaar proberen te verdienen. Bijvoorbeeld met een sponsorloop of het verkopen van soep en broodjes bij wedstrijden van het eerste.” Eenmaal aangekomen, staat er een bomvol programma op ze te wachten, vertelt Verschuren. “Tempest organiseert een toernooi en onderling spelen we ieder jaar tegen elkaar voor een aparte beker. Als we die winnen, gaat ‘ie mee naar huis!” Strijden om een jaarlijkse trofee dus, maar er is meer. “Een gezellige avond, een quiz en misschien nog naar een wedstrijd. Dat moet allemaal net even passen.” Ook voor hem wordt het de eerste keer, toch kent Verschuren de verhalen. “We zijn echt te gast bij een héél klein clubje. Amper kleedkamers, geen kantine en jongens die aangekleed naar de voetbal komen. Dat is voor ons best wel moeilijk voor te stellen, daardoor goed om eens te zien.” Een bijzondere ervaring dus. “Naar Engeland om te voetballen, is natuurlijk heel gaaf. Het blijft een teamsport, dan is het voor die kinderen geweldig om dit samen mee te maken.” Vooral dus ook een stukje teambuilding, legt hij uit. “Gaan ze er beter van voetballen? Dat denk ik niet. Maar ze zijn Nederland uit, zien hoe het in een ander land is en maken mooie herinneringen.” VOL VERWACHTING En dus wordt er achter de schermen door Verschuren, en een hoop collega’s bij de club, hard gewerkt om alles op tijd geregeld te krijgen. “Eén keer per maand zitten we met een aantal werkgroepen bij elkaar, om te kijken hoe het ervoor staat. Wat hebben we opgehaald en wat voor acties kunnen we nog doen? Iedereen heeft zijn eigen taakje, zo regelt één iemand bijvoorbeeld de financiën.” Want stiekem, komt daar nog best een hoop geregel bij kijken, weet hij inmiddels. “Tegenwoordig heb je voor Engeland nu ook een paspoort nodig, daar komen misschien ook weer extra kosten bij kijken.” Maar voor Verschuren, die zelf ook bij Klundert heeft gevoetbald en af en toe training geeft aan het damesteam van zijn vrouw, kan het niet snel genoeg beginnen. “Ik kijk eigenlijk het meest uit naar het voetballen daar. Het zijn echt vriendelijke gasten, het contact is hartstikke leuk en natuurlijk hopen we op goed weer. Al heb je in Engeland al geluk als het alleen miezert, volgens mij.” Met zelf ook voetballende kinderen bij club, voelt Verschuren wel de nodige verantwoording. “Het is een flinke groep, dus alles moet goed geregeld worden. Ik vind het gewoon mooi dat onze vereniging dit al jaren doet en dat de verschillende leiders het ook iedere keer weer oppakken om ervoor te zorgen dat we het kunnen blijven doen. Onze rug eronder en het echt gewoon heel goed en op een leuke manier invullen, dat willen we graag!” Inmiddels op de helft van het gewenste bedrag, moet dat wel gaan lukken. “Die jongens en meiden hebben er al helemaal zin in, vol verwachting klopt ons hart!” Een lager pitje, nadagen en veertig jaar bij één club. Ja, Van Soest barst van de ervaring. “Ik ben nu 45 en speel gewoon nog in een eerste elftal, daar ben ik best wel trots op.” Een bijzonder verhaal, helemaal als je de geschiedenis kent. “Op mijn 31ste kregen we een dochtertje, wilde Heinenoord, hogerop en begon de club steeds meer spelers te halen. Dat was niet aan mij besteed.” Na jaren in de tweede klasse, besloot de routinier een stapje terug te doen. “Ik koos voor mijn gezin en ben in het tweede gaan spelen.” Van Soest kreeg vervolgens last van een versleten enkel, besloot te stoppen én ging fietsen. Al was dat van korte duur. “De voetbal bleef toch kriebelen...” DORPSCLUBJE Terug bij de veteranen en later ook nog het derde, werd het voor de nog altijd bloedfanatieke middenvelder steeds wat lastiger. “Ik miste een stukje voetbalintelligentie, maar ook een bepaalde mentaliteit. Stond je daar met negen man... Ondertussen had ik ook drie voetballende kinderen, dus eigenlijk was ik vorig seizoen van plan om te stoppen.” Tot zijn schoonvader, tevens grensrechter bij Noordhoek, eens een balletje opgooide. “Ze zochten nog ervaring, of ik dat zag zitten. Ik in een eerste, zo oud? Dat was mijn eerste reactie, volgens mij.” Een beetje bekomen van de schrik, besloot Van Soest het toch een kans te geven. De rest is geschiedenis. “Ik had contact met Jerry (van Huuksloot), de trainer. Dat klikte meteen! Het plezier dat ik bij Heinenoord in het derde was verloren, heb ik nu weer helemaal terug.” Al ging dat, met enige vertraging, vertelt hij. “Vorig seizoen kregen we tijdens de winterstop de overschrijving niet rond, dus mocht ik hier alleen in het tweede spelen. Dan merk je dat Noordhoek een heel klein dorpsclubje is, uiteindelijk moet je het toch zelf zien te regelen.” Maar toegezegd, bleef toegezegd, voor Van Soest. “Ik had mijn vrouw overtuigd, dat ik het één seizoen mocht proberen.” En dus voetbalt de inwoner van nog alti jd Heinenoord na een leven lang in het groen met wit, tegenwoordig zijn wedstrijden in het rood met wit. “Dat blijft mijn club, ben er ook nog steeds lid, maar Noordhoek heeft ook zeker een plekje gekregen.” BORD OP SCHOOT Al was dat even zoeken. “Je komt toch van ‘boven de rivieren’, dan zijn Brabanders best wel op zichzelf. Uiteindelijk ben ik goed opgevangen en heb ik het fantastisch naar mijn zin.” En dat terwijl het drukke dagen zijn, voor Van Soest. “Ik ben ook nog jeugdvoorzitter, trainer én leider bij Heinenoord. Dus het is vaak haasten, met een bord op schoot in de auto. Snel even eten.” Toch doet hij dat met liefde, zelfs in de vierde klasse. “Dat was wel even omschakelen. Ineens speel je in de onderste regionen. Noordhoek zet zichzelf altijd heel bescheiden weg, er zit meer voetbal in dan ze zelf denken.” Al moeten ze het toch vaak, is Van Soest eerlijk, van het harde werken hebben. “Tegenstanders zeggen altijd dat wij anti-voetbal spelen, daar moeten we wel om lachen.” Om de huidige stand, wordt er een stuk minder gelachen. “We hebben een smalle selectie, dat is ook de reden dat ik iedere week negentig minuten speel. Met twee wissels zijn we al heel blij. Als we de nacompetitie halen, hebben we het goed gedaan!” Niet opgeven en door de juiste instelling en veel werklust, de boel compenseren. Van Soest probeert erin mee te gaan. “Ik moet het veel meer hebben van het voetballen, inzicht en rust bewaren. Als team geven we nooit op, dat maakt ons een vervelende ploeg om tegen te spelen.” In een voor hem, heel andere wereld. “Noordhoek is echt een schattig klein clubje. Bij Heinenoord werd alles voor je geregeld, hier hebben we gewoon een waslijst. Dat heeft ook zo zijn charme, vind ik.” En dus moet Van Soest er de laatste maanden nog maar even extra hard van genieten, want dan is het echt voorbij. “Ik heb het ontzettend naar mijn zin, dus het doet wel een beetje pijn. Ze lobbyen hier al hard, voor een extra seizoen. Maar ik heb met mijn vrouw echt afgesproken dat we het voor één jaar zouden doen...”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=