21 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M welove wesearch wedeliver Bij Zundert staan ze te springen om nieuwe leden Een kleine club, weinig aanwas en teams die staan te springen om leden. Problematisch is het bij Zundert gelukkig nog niet, maar een beetje extra jeugd kan geen kwaad. En dus probeert Lotte Verpalen daar, samen met nog drie andere moeders, een klein beetje voor te zorgen. “Het is echt belangrijk voor ons voortbestaan!” Tussen de spelers en een verlengstuk van de trainer. Zijn rol als assistent bij derdeklasser DSE is anders dan anders, maar hem daardoor precies op het lijf geschreven. Marcel Buijnsters kan dan ook eigenlijk niet zonder. “Het was bijna onvermijdelijk dat ik ooit iets bij de selectie zou gaan doen.” ‘Dat knaagt dan toch echt aan je’ Van Zundert, en dat terwijl de 43-jarige Verpalen zelf is opgegroeid in Schijf. “Ik ben zelf geen lid, maar mijn kinderen voetballen hier allebei. Begonnen in de kleuterklas.” En zoals dat zo vaak gaat met betrokken ouders, word je dan vrijwilliger. Weten ook Barbara Raats, Heidi van den Eijnden - van Hassel en Anke Daamen. In hun geval dus, om jeugdleden te werven. “We hebben aanwas nodig, om de teams compleet te kunnen maken.” Hoe ze dat proberen te doen? “Door andere ouders te betrekken, die op scholen komen. Ze mee te laten denken met activiteiten.” BEHOUDEN Want dat laatste, is eigenlijk het voornaamste wat ze sinds een jaar of drie bij Zundert proberen te doen. “Kinderen naar ons sportpark trekken, daar gaat het om.” Met het organiseren van leuke activiteiten, dus. “Op die manier willen we potentiële nieuwe leden verbinden aan onze club. Door huidige leden, vriendjes of vriendinnetjes mee te laten nemen.” Zoals laatst, tijdens ‘glow in the dark’. “Eens een keer iets anders! Daar kwamen een hoop meiden op af, dat was echt leuk om te zien.” Sowieso concentreren ze zich bij Zundert ook regelmatig op het meisjesvoetbal. “Door een clinic te organiseren of een toernooi. Het vriendjes en vriendinnetjestoernooi.” Maar Verpalen richt zich, samen met haar collega’s, dus niet alleen op potentiële versterkingen. “We willen onze eigen jeugdleden ook betrekken, zodat ze ons kunnen ondersteunen. Dan lopen ze zichtbaar met een speciaal shirt van onze club, omdat we trots op ze zijn.” Hoe meer, hoe beter. “Sinds corona is het lastiger geworden om fysieke flyers uit te delen, maar we hebben nog steeds meer dan regelmatig contact met basisscholen in Zundert. Veel van onze werving, gaat via mond-tot-mond.” Zoals de ouder-kind wedstrijden, toch nog steeds één van de hoogtepunten van het seizoen. “Ook dat is om onze eigen spelertjes te behouden!” KLEUTERKLAS Verpalen weet als geen ander, hoe belangrijk en lastig dat laatste is. “Ik heb zelf altijd scouting gedaan, zonder leden, heb je geen bestaansrecht. Het begint met jonge kinderen, die moet je zien te enthousiasmeren.” Aan enthousiasme zelf, in ieder geval geen gebrek. “We doen het met een stel leuke mensen, ik heb er ook gewoon heel veel plezier in.” En dat merk je. “Een seizoen geleden, hebben we een straatvoetballer laten komen: Nasser el Jackson. Die gaf een clinic, voor hartstikke veel kinderen. Vanuit de club krijgen we ook genoeg ondersteuning.” Behalve dat het leuk is, wat levert het de vereniging op? “Je staat in de kijker en het zorgt voor bekendheid. Kinderen gaan Zundert toch weer overwegen. Het eerste kindje uit de kleuterklas, bepaalt toch vaak waar iedereen gaat voetballen, haha!” Tot op heden, werpen alle inspanningen hun vruchten af. “De nieuwe mensen in het dorp, weten ons te vinden. Het helpt dus wel!” Door blijven zetten dus. “In principe hebben we vier activiteiten per jaar, in de toekomst willen we meer samen gaan werken met de activiteitencommissie. Vooral ook voor de huidige leden, die wil je óók behouden.” Want het belang, kan Verpalen maar niet vaak genoeg onderstrepen. “Zundert is een kleine club, dus we hopen ieder seizoen weer de teams te kunnen vullen. Soms is dat echt nog best lastig. Wat dat betreft staan we te springen om nieuwe leden.” Aan stoppen, kan dan ook nog lang niet worden gedacht. “Zolang mijn kinderen hier blijven voetballen, blijf ik het doen. Dus ik hoop nog heel lang. Ze vinden het nog hartstikke leuk, juist ook vanwege die gezelligheid!” Want zijn liefde voor de club, is groot. “Ik zit hier vanaf mijn vijfde, heb alle jeugdelftallen doorlopen en speelde 21 seizoenen in de selectie, maar vooral in het eerste.” Gedebuteerd op zestienjarige leeftijd. “Een laatste man, die het niet moest hebben van zijn loopvermogen!” Wel dus van zijn passing, coaching en ervaring. Kwaliteiten die hij sinds het seizoen 20182019 doorgeeft als assistent bij het eerste. “Willem Lambregts werd trainer, die kende ik nog van het tweede. Toen werden we samen kampioen.” Problemen met zijn knie zorgden een aantal seizoenen eerder ervoor dat Buijnsters toentertijd een stapje terug moest doen, maar leverde hem later dus wel een mooie functie op. “Dan bouw je een band op. Dus Willem had al eens gezegd: Als ik een kans krijg bij het eerste, ga je dan mee?” FAMILIEGEVOEL Daar had de clubman niet zo heel lang voor nodig. “Het was bijna onvermijdelijk dat ik ooit iets bij de selectie zou gaan doen. Die club is een groot deel van mijn leven.” Het werd dus een rol als assistent. Een atypische, vertelt de 42-jarige Buijnsters. “Ik ben geen type trainer die oefeningen geeft, maar ik ken al die jongens en ben er iedere training bij. Probeer zoveel mogelijk tussen de trainer en de spelers te staan.” Die rol past hem als een jas én wordt meer dan gewaardeerd, merkt hij. “Mijn intentie is om dit nog lang te blijven doen. DSE staat voor betrokkenheid en gezelligheid, familiegevoel is heel belangrijk. Ik ben hier kind aan huis.” Toch, hoe gezellig ook, Buijnsters wil natuurlijk wel gewoon presteren. “Met tachtig procent eigen jongens, samen iets wegzetten, dat vind ik nog altijd het mooiste.” Wat dat betreft, verloopt dit seizoen met een plek in de onderste regionen van de derde klasse teleurstellend. “Dat knaagt dan toch echt aan je...” Want, zo begint Buijnsters te vertellen. “Met Peter (Sweres) hoopten we een stap vooruit te zetten, maar dat is voorlopig nog niet gelukt.” De reden? “Eigenlijk een heel simpel excuus: heel veel blessures. Mede daardoor hebben we gewoon een te krappe selectie.” Bleek ook de afgelopen wedstrijden maar weer. “Dan zitten er enkel drie jongens vanuit de jeugd op de bank én het tweede gaat weg met jonkies en spelers van lagere teams.” GEMAKZUCHT En dat terwijl het met het vertrouwen van Buijnsters normaal gesproken wel goed zit. “Ik heb eigenlijk altijd vertrouwen in DSE, helemaal in deze groep. Eigenlijk zouden we gewoon bovenin mee moeten kunnen doen.” Een plek bij de eerste zes, de doelstelling vooraf, zit er voorlopig dan ook niet meer in. “Soms staan we te trainen met twaalf man, voor één en twee. Dan valt ook de onderlinge concurrentie weg. Op zo’n moment sluipt er gemakzucht in, je speelt toch wel. We hebben eigenlijk nog geen één wedstrijd met dezelfde elf kunnen spelen...” Toch probeert de assistent-trainer, die ook leider is van de MO13 bij zijn oudste dochter Do, positief te blijven. “Het ziet er niet best uit, maar er keren langzaam weer wat jongens terug. Nu moeten we gewoon die veilige plekken zien te halen, dat is het enige wat telt. Je wilt niet weer terug naar die vierde klasse, daar maak ik me wel zorgen om.” Kop omhoog en borst vooruit. “Voetballend hebben we veel vermogen, alleen het besef dat iedere wedstrijd belangrijk is, moet er wel gaan komen. Je kunt niet verslappen. Op coachend vlak is het ook veel te stil op het veld, dan mogen ze best wat meer van elkaar eisen.” Hoe dat komt? “We hebben een jonge groep, maar dat roepen we al een paar jaar. Dat mag inmiddels geen excuus meer zijn.” Met drie voetballende kinderen bij DSE en een vrouw die helpt bij de JO8 waar dochters Lot en Nola spelen, is Buijnsters voorlopig niet uit ‘Etten’ weg te slaan. “Als jongen van de club gewoon lekker betrokken blijven als assistent. Hopelijk nog heel lang!” 0280478.pdf 1 24-2-2023 10:50:49
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=