Na vijf jaar als assistent-trainer, staat Corjan Vos sinds dit seizoen bij de JO19 van Kozakken Boys op eigen benen. Die promotie bevalt hem voorlopig meer dan goed, al was het in het begin best wel even wennen. “Je hebt ineens een stuk meer verantwoordelijkheid.” Hij was in zijn hele voetballeven nog nooit op het sportpark geweest, maar sinds dit seizoen is Henk Stok toch echt trainer van het nieuw samengestelde Woudrichem 2. En dus weet de ervaren oefenmeester als geen ander hoe belangrijk een tweede team is. “Helemaal voor een kleine vereniging!” Vos zit er als hoofdtrainer bovenop ‘We gaan er samen iets leuks van maken’ Maar gelukkig voor de 38-jarige trainer, is dat ook precies wat hij wilde. “Uiteindelijk is de hoofdtrainer eindverantwoordelijk, dat is heel anders dan een assistent. Nu moet je keuzes maken, dat vind ik heel leuk.” Helemaal als die ook goed uitpakken, lacht Vos. “Er zit niet alleen enorm veel potentie in die jongens, we zijn ook nog eens echt een team geworden. Daar hebben we grote stappen in gemaakt.” Net als in de manier van spelen. “Als je ziet hoe we hoog drukzetten en overal bovenop zitten, dat bevalt me enorm!” WINNAAR Bij de club waar Vos allesbehalve een onbekende is. “De afgelopen vijf jaar was ik assistent bij de JO19, onder Dennis Ippel. En daarvoor heb ik hier zelf nog in het eerste gespeeld.” Op uitstapjes naar Schelluinen, Almkerk en Wilhelmina’26 na, was het vooral het shirt van Kozakken Boys dat Vos droeg. Al gooide de nodige blessures te vroeg roet in het eten. “Op mijn 34ste ben ik al gestopt, vanwege last aan mijn hamstring. Toen heb ik de knoop doorgehakt, omdat ik wel in de voetbalwereld actief wilde blijven.” Dat werd dus eerst als assistent-trainer. Iets dat volgens hem, als speler altijd al wel een beetje in hem zat. “Ik was in het veld iemand die graag wilde winnen, een echte winnaar. Soms ging dat wel eens gepaard met kaarten, omdat ik dat ook op mijn teamgenoten probeerde over te brengen.” Maar op het moment dat Vos stopte, wist hij één ding zeker: “Dit is echt iets voor mij!” En dat blijkt, ook nu nog steeds, vertelt de jeugdtrainer. “Lekker op het veld staan en die jonge gasten wat bijbrengen. Dat is voor mij echt het leukste.” Het levert hem keer op keer een goed gevoel op. “Wat leren, maar ook plezier maken met elkaar.” DOORSCHUIVEN Hoe probeert Vos dat tijdens trainingen te doen? “Ik ben een voetballende trainer, dus doe het liefste alles met een bal. Pass- en trapvormen, positiespel. Als die jongens maar continu in beweging zijn.” Daar zorgt de inwoner van Werkendam hoogstpersoonlijk zelf wel voor. “Door er constant bovenop te zitten.” Niet alleen, om op zaterdag te kunnen presteren. “Winnen staat voorop, maar eigenlijk is mijn doel om zoveel mogelijk jongens af te staan aan de O23. Zodat ze daarna door kunnen naar het eerste.” Zoals laatst, met zijn aanvoerder. “Die is inmiddels al doorgeschoven.” Het vervult hem met trots, zo zegt hij. “Als trainer ben je misschien even teleurgesteld, omdat we hem natuurlijk wel missen. Maar uiteindelijk, doe je het daar wel voor!” Het tekent de situatie bij Kozakken Boys, vindt hij. “We hebben de jeugd goed op de rit, daar hebben we echt stappen in gemaakt. Met Arjen (Borsje), hebben we iemand met enorm veel voetbalkennis.” Kennis die Vos de komende jaren ook graag op zou willen doen. “Ik heb vorig seizoen mijn UEFA C gehaald en het is de bedoeling dat ik straks ook mijn UEFA B ga halen.” Hoe ziet de trainer zijn eigen toekomst? “Eerst stap voor stap bij de jeugd, daarna zien we wel verder. Wie weet ooit bij een eerste elftal...” Hoe het hem bevalt? “Uitstekend, heel erg leuk!” Met een jonge ploeg, voelt de 64-jarige trainer zich nu al helemaal thuis. “Dat is zo mooi aan Woudrichem, iedereen loopt door elkaar. Iedereen kent elkaar en wil helpen.” En de kantine is altijd bomvol, heeft hij gemerkt. “Echt een soort familievereniging.” Precies wat bij hem past. “Ik wil graag één zijn met het elftal.” Dus toen ze dit seizoen bij Woudrichem het tweede elftal nieuw leven inbliezen en op zoek waren naar een hoofdtrainer, wist Stok de club snel te vinden. “Online zag ik een advertentie, daar heb ik op gereageerd”, memoreert de inwoner van Dussen. “Ik woon om de hoek, op amper tien minuutjes rijden.” SCHONE LEI Na gesprekken met de Technische Commissie, bestaande uit Yoeri Duyzer, Danny Groeneveld en Mark van Bavel, zat er volgens de voormalig trainer van onder meer VVGZ, De Alblas, Drechtstreek, FC Binnenmaas en Oosterhout, niks anders op, lacht hij. “Bij het eerste hebben jullie met Pascal (Smits) een jonge trainer, zei ik. Dan moet je bij het tweede gewoon een oudere trainer nemen. Die keuze is niet moeilijk!” Gelukkig voor hem, dachten ze er bij Woudrichem net zo over. “Binnen twaalf uur was het rond.” Aan hem de taak, om de lijnen uit te zetten. Nadat de club lang zonder een tweede elftal zat. “De samenwerking met één loopt als een familie door elkaar, ontzettend warm.” Zelfs in zijn geval. “Ik loop al zestig jaar rond in het voetbalwereldje, maar was hier nog nooit op het sportpark geweest. Overal ben ik geweest, behalve daar. Dat is toch grappig?” En een voordeel, zo denkt Stok. “Daardoor kon ik beginnen met een schone lei. Ik kende niemand.” Hoe anders is dat nu. “Ik ga iedere keer met een glimlach naar de training. Dit zijn allemaal jongens die graag naar het eerste willen. Leergierig en ze doen stinkend hun best.” Van zeventien, tot 34 jaar. “Hopelijk kunnen we erin slagen om die jongens beter te maken, dat moet ons doel zijn.” Zeker met het oog op de toekomst. “Als we dit groepje bij elkaar kunnen houden, kan het echt iets moois worden. Ook voor het eerste.” SAMENWERKING Want precies dat, is de bedoeling, legt Stok uit. “Een tweede elftal is heel belangrijk voor een kleine vereniging. Met jongens uit het eigen dorp. Dat is de kracht van Woudrichem.” Ziet hij ook terug op het veld. “Ik ben positief verrast door de resultaten. We spelen nu tweede klasse en eerst wilden we gewoon kijken waar we staan. Kunnen we het niveau aan?” Inmiddels legt de ervaren trainer de lat een stukje hoger. “Als we de top vier aan zouden kunnen vallen, zou dat boven verwachting zijn.” Alles om de overstap naar het vlaggenschip, zo makkelijk mogelijk te maken. “Daar draait het uiteindelijk om. Die jongens moeten klaar zijn om van twee naar één te gaan.” Onder zijn bezielende leiding, dus. “Een trainer die midden in de groep wil staan en een maatje wil worden van de spelers.” Ook tijdens een training. “We trainen altijd met een bal. Strak inspelen, op de goede voet en de juiste keuzes maken.” Eén ding is dan ook duidelijk, de voetballerij heeft Stok een hoop plezier gebracht, zoals hij dat zelf noemt. “Het mooiste van trainer zijn, is de ontlading van je werk. Voetbal maakt je hoofd vrij. Dan ben je alleen maar met dat spelletje bezig.” En als het aan hem ligt, blijft dat voorlopig nog wel even zo. “Ik denk dat er hier bij Woudrichem nog wel een vervolg in het verschiet ligt. Daar sta ik zelf in ieder geval niet onwelwillend tegenover.” En waarom zou hij ook? “Alles loopt op rolletjes. Ze hebben hier nog nooit zo’n onderlinge samenwerking gezien, zeiden ze al. Dat is natuurlijk prettig om te horen. We gaan er samen gewoon iets leuks van maken!” 26 SHOP NOW Foto: Zoë van de Velde Foto: Bruis de Kock
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=