21 Dé tweewielerspecialist in uw regio! Grote Kerkstraat 22a 4261 BD Wijk en Aalburg SHOP NOW Ergens in zijn achterhoofd, hield Pieter van der Horst altijd dat kleine beetje hoop. De hoop dat hij ooit nog op niveau zou kunnen voetballen. Twee maanden geleden, werd daar in één klap een einde aan gemaakt. En dus richt de assistent van het tweede, zich bij Almkerk vanaf nu op het trainersvak. “Soms moet ik mezelf letterlijk uit mijn auto hijsen.” Van de activiteitencommissie, tot aan kantinebeheer en sinds het begin van dit seizoen, nu ook voorzitter. Ronald van de Nieuwegiessen heeft bij Dussense Boys inmiddels de nodige vrijwilligerstaken in handen gehad. Maar van stoppen, moet de oud-speler van het eerste voorlopig nog niks weten. “Anders moet ik zelf weer op zoek naar een nieuwe.” ‘Je houdt toch altijd ergens een beetje hoop’ Bij Dussense Boys doen ze het vooral samen En dat begon allemaal, zo’n anderhalf jaar geleden. “Toen werd de pijn echt met de week erger.” Pijn die veroorzaakt wordt door een knieblessure aan beide knieen, legt de pas 24-jarige Van der Horst uit. “Tijdens mijn groei is er het één en ander ongelijk gaan groeien, waardoor ik eigenlijk last heb van een chronische peesontsteking.” Met onder meer kalk in zijn pezen en spieren, is er een hoop in zijn knieen beschadigd, vertelt hij. “Bij een serieuze inspanning, krijg ik meteen last.” Allesbehalve een goede basis om lekker te kunnen sporten, dus. “Ik heb te horen gekregen dat voetballen op prestatief niveau hem niet meer gaat worden.” FLINKE KLAP Dat terwijl het ook een gedeelte van zijn voetballeven, wél goed is gegaan. “Tijdens mijn jeugd, werd het nog bestempeld als groeipijnen. Toen ik een jaar of veertien was. Daarna heb ik ook weer pijnvrij kunnen voetballen.” Tot anderhalf seizoen geleden dus. “Ik ben vervolgens ook nog even een tijdje gestopt, in de hoop dat het bij zou trekken.” Dat gebeurde niet. “Vorig jaar was ik ook al assistent bij het tweede en nu dus weer.” Want ook in het dagelijks leven, ondervindt Van der Horst hinder van zijn blessure. “Tijdens het voetballen zijn het vooral steken, maar de dagen daarna wordt het echt een zeurende pijn. Dan moet ik mezelf soms letterlijk uit mijn auto hijsen. Heb ik gewoon totaal geen kracht meer.” Het is voor de jonge inwoner van Almkerk de keiharde realiteit. “Het liefste voetbal je natuurlijk zo lang mogelijk door. Als je dan ineens te horen krijgt dat het hem niet meer gaat worden, is dat enorm balen...” Amper twee maanden geleden, werd zijn vrees bewaarheid. “Ondanks alles, houd je toch altijd ergens nog een beetje hoop. Daardoor was het alsnog een flinke klap.” Maar gelukkig, vond Van der Horst al snel een nieuwe passie, ter vervanging van het zelf voetballen. “Ik zou er vorig seizoen al een jaar uitliggen en toevallig zochten ze nog een assistent. Dat leek me meteen leuk. Heel lang nodig om na te denken, had ik dan ook niet.” Inmiddels bezig aan zijn VC1-cursus, ziet Van der Horst het dan ook al helemaal voor zich. “Hierna ga ik ook de VC2 doen, dat weet ik nu al zeker!” BETROKKEN Het zijn van assistent-trainer, bevalt hem dus maar al te goed. “Dit is voor mij de beste manier om toch betrokken te blijven en erbij te zijn.” Met een kampioenschap in zijn eerste seizoen op zak, lukt hem dat in zijn nieuwe rol, voorlopig best aardig. “Ik kan echt genieten van de prestaties die we neerzetten met het team. Je ziet spelers ook echt vooruitgaan.” Naast een gezonde portie teamspirit. “Het zijn eigenlijk gewoon vrienden die lol en plezier maken met elkaar.” Wat is zijn rol als assistent precies? “Soms geef ik training of begeleid ik een wedstrijd, maar ik zorg vooral voor alles om het voetballen heen. Even een babbeltje maken met de spelers, spullen klaarzetten of een lunch regelen.” Bij de club, waar Van der Horst eigenlijk nog niet zo heel lang komt. “Ik kom oorspronkelijk uit Groot-Ammers, daar heb ik zelf ook altijd gespeeld. Ruim vier jaar geleden, ben ik hier komen wonen met mijn vriendin.” VOLDOENING Niet veel later, besloot hij zich ook maar eens bij Almkerk op het voetbalveld te melden. “Geprobeerd om aan te sluiten bij het eerste, maar al snel kwam ik bij het tweede terecht.” Begonnen als spits en aanvallende middenvelder. “De laatste seizoenen was ik verdediger, haha!” Het bleek een kleine stap, naar het geven van trainingen. “Bij Groot-Ammers ben ik ook een jaar of zeven jeugdtrainer geweest, dus ik wist al wel dat ik dat leuk vond. Je bent nog steeds met een team bezig, alleen dan op een andere manier. Als ik ooit zou stoppen, wilde ik daar wel in door. Alleen kwam dat wat eerder dan gedacht...” Heeft hij het zelf voetballen definitief uit zijn hoofd gezet? “Het willen voetballen zal altijd blijven, maar op prestatief niveau wel.” Een operatie, biedt wat dat betreft mogelijk nog uitkomst. “Dat zou dan vooral mijn dagelijks leven beter moeten maken. En misschien, kan ik het dan nog bij een vriendenelftal proberen.” Maar voor nu, staat hij net buiten het veld. Als trainer. “Ik heb de voldoening gevonden die ik nodig had om mijn blessure te verwerken.” Zijn verhaal als bestuurslid, begon dan ook flink wat jaren geleden. “Ik zit al in het bestuur vanaf 2018. Begonnen bij de activiteitencommissie en later is dat gegroeid tot kantinebeheer.” Een deel van die taken, zijn sinds begin dit seizoen overgenomen. Nadat Van de Nieuwegiessen (38) besloot om de handschoen van het voorzitterschap op te pakken. “We waren al meer dan een jaar op zoek naar een nieuwe. Dat is helaas niet zo makkelijk. Zeker niet in deze tijd.” Helemaal nieuw, was die functie voor de inwoner van Dussen, wonend op steenworp afstand van het sportpark, gelukkig ook niet. “Ik deed al taken als vicevoorzitter. Dus wilde het best definitief gaan doen.” HECHTE GROEP Hoe bevalt dat tot nu toe? “Goed! Al komt er van alles bij kijken.” Van een toespraak houden tijdens een vrijwilligersavond, tot het voeren van gesprekken met de gemeente. “We proberen het als bestuur zoveel mogelijk samen te doen, dus ik sta er zeker niet alleen voor.” Als kind van de club, is dat ook niet zo gek. “Ik ben in de jeugd bij Dussense Boys begonnen, toen ik een jaar of tien was. Daarna ben ik nooit meer weggegaan.” Inmiddels speler van het derde, maakte Van de Nieuwegiessen tien seizoenen lang furore in het eerste. “Als laatste man. Tegenwoordig ben ik een ietwat luie spits.” Toch staat zijn eigen carrière, misschien wel symbool voor het karakter van de club. “We zijn niet zo’n grote vereniging, maar het is wel een hechte groep. Iedereen kent elkaar én doet wat voor elkaar.” Want ook bij Dussense Boys, staat vrijwilligerswerk voorop. “Mensen willen echt hun steentje bijdragen en steken er een hoop tijd in. Dat is een groot compliment aan alle vrijwilligers.” Het maakt hem, helemaal nu als voorzitter, een trots clubman. “We krijgen het toch maar voor elkaar. Dat vind ik een mooi gegeven.” VRIJWILLIGERS Al komt dat gegeven, zo nu en dan in gevaar, weet Van de Nieuwegiessen. “Het vinden van nieuwe vrijwilligers, wordt steeds lastiger. Dus dat is wel iets waar we nadrukkelijk naar aan het kijken zijn. Hoe je dat kunt stimuleren.” Want anders. “Komt het toch vaak op dezelfde schouders terecht. En als iemand dan wegvalt, raak je meteen een hoop dingen kwijt.” Om het vrijwilligersbestand, maken ze zich bij Dussense Boys dan ook wel zorgen. “Zeker op de langere termijn, om dan het aantal mensen op peil te houden en de club in de toekomst draaiende te blijven houden zoals we graag willen.” Welke oplossingen zijn er? “We zijn geen voorstander van verplicht vrijwilligerswerk, maar daar moet je soms bijna al wel aan gaan denken. Tegelijkertijd, wil je de voetbal ook laagdrempelig en betaalbaar houden. Dus de contributie verhogen, doe je liever ook niet.” Aan Van de Nieuwegiessen zelf, zal het in ieder geval niet liggen. “Ik vind het gewoon leuk om op de vereniging te zijn en iedereen te spreken. Je hebt toch een bepaalde binding met elkaar.” Aan een vertrek, denkt hij voorlopig dan ook nog niet. “Het is natuurlijk niet compleet nieuw voor me. En anders moet ik zelf weer op zoek naar een nieuwe voorzitter...” Foto: Jan Noorloos
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=