7 R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M R O B E Y S P O R T S W E A R . C O M 0228381.indd 1 2-5-2019 13:57:11 0228381.indd 1 2-5-2019 ‘Als die kinderen plezier hebben is het goed’ Actief in het jeugdbestuur, trainer van de kabouters en waar nodig achter de bar. Maar ook het materiaal, valt onder zijn beheer. Kortom, als er bij Wilhelmina’26 wat moet gebeuren, weten ze Goof van de Nieuwegiessen te vinden. “Als er iets te klussen is, kom ik helpen!” De ballen of de kleding klaarleggen voor het weekend? Van de Nieuwegiessen doet het. Kaartjes verkopen in het kassahokje bij het eerste? Bel hem maar op! Bij Wilhelmina’26 kunnen ze letterlijk en figuurlijk niet zonder ‘m, maar andersom eigenlijk ook niet. “Ik woon op loopafstand van de club. De gezelligheid onder elkaar, ondertussen heb je zoveel vrienden gemaakt. Op zaterdag ben ik er van zeven uur ‘s ochtends, tot acht uur ‘s avonds. Leuk toch?” GENIETEN Bijna net zo leuk, als zijn eigen actieve voetbalcarrière. “Vanaf mijn achtste, tot mijn 42ste heb ik gevoetbald. Bij de selectie gestopt toen ik dertig was. Daarna nog tussen de veteranen.” Een toch wel bijzonder verhaal. “Ik ben vroeger begonnen als keeper, dat heb ik een jaar of drie gedaan, daarna heb ik gevoetbald tot mijn dertigste. En vervolgens? Ben ik weer gaan keepen!” Linksback, linkshalf of doelman, het maakte Van de Nieuwegiessen, die puur links was, allemaal niks uit. “Voetballen of op doel, ik vond het allebei net zo leuk.” Slechte knieën dwongen hem uiteindelijk een punt achter het avontuur te zetten. Maar tijd om niks te doen, had de 57-jarige clubman daarna natuurlijk niet. “Of ik wat wilde doen, vroegen ze... Uiteindelijk ben ik er zo ingerold.” Een understatement. Want na bijna veertig jaar als jeugdleider bij de F én de E, en vier seizoenen als trainer van de kabouters, kun je dat gerust wel stellen. “Het is gewoon leuk om met kinderen om te gaan. Als die plezier hebben, dan is het goed hè?” En plezier, dat hebben ze. “We trainen natuurlijk heel speelsgewijs. Op doel schieten en doelpunten maken, dan zie je ze zomaar genieten. Fleuren ze helemaal op!” En hijzelf, natuurlijk ook. “Iedere zaterdagmorgen, van tien tot elf. Dan is het feest.” TROTS Het is onderdeel van een inmiddels vast ritueel. “Als de Lange tijd stond het onderin dichtbij elkaar. Maar zich echt zorgen maken om nacompetitie voor degradatie, deden ze bij Wilhelmina’26 dit seizoen eigenlijk niet. En dus hebben Willian Colijn en zijn ploeggenoten het abonnement op de tweede klasse weer met een jaartje verlengd. “Over het algemeen hadden we wel vertrouwen dat we het gingen halen.” Colijn droomt stiekem nog altijd van meer En dat is volgens de 30-jarige Colijn naar eigen zeggen maar goed ook. “Ik ben eigenlijk wel een beetje toe aan vakantie. Even rust, dan kunnen we weer!” Voordat het zo ver is, is het natuurlijk eerst tijd om terug te kijken. Op een toch degelijk seizoen. “In het begin waren we nog even bang dat het écht pittig zou worden. Toen hebben we te veel potjes weggegeven. Maar daarna werden we steeds stabieler.” En dus blijft de Waalwijker toch een klein beetje met een dubbel gevoel achter. “Uiteindelijk zijn we wel tevreden, toch hadden we misschien gehoopt op meer. Stiekem ergens een periode bijvoorbeeld.” EIGEN DING Al is Colijn tegelijkertijd ook realistisch. “Veel andere ploegen in onze competitie, hebben meer te bieden dan wij. Wat dat betreft hebben we het gewoon goed gedaan.” Helemaal als je kijkt naar de vooraf gestelde doelstelling. “Wegblijven van die onderste plekken, veilig spelen en dan kijken naar meer. Dan had die periodetitel leuk geweest, dat was een beetje ons doel.” Dat laatste is dus niet gelukt, toch is Colijn allesbehalve ontevreden. “Ons samenspel en daarin dingen voor elkaar over hebben, is enorm gegroeid. Gedurende het seizoen werden we ook steeds fitter, dat heeft zeker meegespeeld.” Want, zo denkt hij. “Als iedereen fit is, wordt de concurrentie groter. Vanaf dat moment begon het te lopen.” Nadat ze bij Wilhelmina’26 eerst toch wel wat zoekende waren. “Wat past ons nou het beste? We wilden ons eigen spel spelen, voetballen van achteruit, en niet te veel aanpassen. Uiteindelijk vonden we daar een modus in.” Wat die was? Colijn legt het uit. “Afhankelijk van hoe het liep, konden we schakelen tussen 4-3-3 en 4-4-2, maar wel door ons eigen ding te blijven doen.” Onder leiding van Ömer Kaya dus. “Hij maakt niet alleen spelers beter, maar brengt ook sfeer in de groep. Dat is, zeker bij ons, wel een belangrijk dingetje.” Misschien ook wel meteen de reden dat Colijn er na al die jaren, nog altijd speelt. “Ik was een jaar of vijf, toen ik begon. Altijd hier gespeeld, op een uitstapje naar SV Capelle in 2017 na...” Dat avontuur was dan ook van korte duur. “Na één seizoen was ik weer terug in Wijk en Aalburg, miste het toch een beetje.” NIEUWE POSITIE Desondanks, heeft de routinier geen spijt van zijn overstap toentertijd richting Sprang-Capelle. “Bij Wilhelmina sukkelde ik een tijdje tussen één en twee in, toen verloor ik het plezier. Dat was ik beu. Mijn ooms zaten bij Capelle en daar kreeg ik die kans in het eerste wel.” Plezier teruggevonden, missie geslaagd. Toch keerde hij dus alweer snel terug op bekend terrein. “Het is bij Wilhelmina gezelliger, dan bij menig club. Dat durf ik wel te zeggen.” Vooral ook buiten het veld. “De saamhorigheid, de sfeer en natuurlijk veel vrienden bij elkaar. De mensen zijn hier echt geïnteresseerd in je, ook over andere dingen dan de voetbal.” Al blijft dat onderwerp, stiekem natuurlijk altijd nog wel het leukste. Bijvoorbeeld om het te hebben over zijn nieuwe positie. “Eerst was ik altijd ‘back’, sinds dit seizoen sta ik vast centraal achterin.” En dat bevalt hem eigenlijk beter dan verwacht. “Het is wat eenvoudiger. Als het voetballend niet lukt, kun je in ieder geval je tegenstander gewoon uitschakelen.” Zijn sterke punten? “Voorop in de strijd, duels winnen én durven te voetballen.” Kwaliteiten die ze ook komend seizoen bij Wilhelmina maar wat goed kunnen gebruiken. “Hopelijk kunnen we het dan nog net iets beter doen dan die achtste plek.” Want aan ambitie bij Colijn geen gebrek. “Als er ooit nog eens een kans komt om hogerop te gaan, zou ik daar wel voor openstaan. Ik ben nog altijd zó fanatiek, dat ik wil gaan voor het hoogst haalbare. Maar je moet ook realistisch zijn, ik heb natuurlijk niet meer het eeuwige leven. Als het niet komt, zit ik ook helemaal prima hier!” mannen van één thuis spelen, zit ik eerst in het kassahokje, om kaartjes voor de entree te verkopen. Daarna ga ik kijken.” Spelen ze uit? “Dan blijf ik bij Wilhelmina, om andere teams op te vangen.” Of om even te blijven hangen, met de veteranen. “Op zaterdags doen we altijd gezellig een biertje.” Van de Nieuwegiessen geniet er, ook als hij praat over zijn gekregen lintje, nog altijd zichtbaar van. “De Parel van Altena! Dat is toch een mooie waardering vanuit de club? Daar ben ik echt trots op.” En trots, is de vrijwilliger in hart en nieren sowieso wel. Ook op de club. “Ik hoop dat we over drie jaar ons 100-jarig bestaan mogen vieren. Maar dat moet wel lukken.” Van heel die periode, maakte Van de Nieuwegiessen zelf, dus een flink deel mee. Hij heeft in die tijd vooral de mentaliteit, behoorlijk zien veranderen. “Veel makkelijker afzeggen. Dat is niet meer zoals twintig jaar geleden. Dan had je een team van dertien of veertien man, die er gewoon altijd waren.” Toch blijft hij alles voorlopig, of het nou achter de bar staan, spullen klaarzetten of training geven is, nog wel even met net zoveel passie doen. “Het is gewoon veel te leuk!”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=