VoetbalJournaal Barendrecht, voorjaar 2020

Puur. Voetbal. Met of zonder vliegende keep. 25 Daniella te Pierik heeft op vrijdag een tafel vol papieren voor haar liggen. “Ik ben volop bezig het kamp te regelen”, zegt ze. “We gaan dit jaar weer naar Diessen. Dat doen we al vijf jaar. Vroeger gingen ze ook nog wel eens naar het buitenland, maar in Diessen hebben we alles bij de hand: mooi gebouw en een prachtig grasveld ervoor. Daar vermaken we ons opperbest.” Te Pierik (45) is één van de drijven- de krachten van de G-afdeling van voetbalvereniging Barendrecht. “We zijn met zes, zeven enthou- siaste mensen. De meeste doen dit al jaren. Voor volgend seizoen hebben we wat versterking nodig, want een aantal heeft aangege- ven te willen stoppen.” Barend- recht is nog bezig het gat op te vullen dat Henk Vermeer heeft achterlaten. “Henk is mister G-af- deling. Hij heeft twintig jaar van alles geregeld. Hij was, hoe noem je dat, een sieraad voor de club. Zijn taken hebben wij verdeeld onder elkaar.” Zo bevlogen hij praat over WCR, zo bevlo- gen doet hij dat ook over zijn werk, bij een containerrederij (‘Wij zijn van de roze containers’) in de Rotter- damse haven. Hij is er yield coördi- nator. “Ik hou me bezig met strate- gie hoe het beste containers van A naar B te brengen. De uitdaging is om altijd een lading mee terug te nemen.” Strategisch was ook de keuze van WCR om afgelopen seizoen het zondagvoetbal in te ruilen voor de veel aantrekkelijker zaterdag. De Groote steunde het besluit van de club uit Rhoon. “Het was een aflo- pende zaak op zondag. Ik heb altijd met plezier gevoetbald op zondag, maar de laatste jaren ging de lol er wel vanaf. Dat had vooral te maken met de reistijden. In het laatste jaar werden de derde en vierde klasse ook nog eens samengevoegd. Ik kon heel goed begrijpen dat WCR het roer heeft omgegooid en vol voor de zaterdag is gegaan.” Dat dat betekende dat er afscheid genomen moest worden van een groot aantal spelers was een direct Te Pierik heeft zelf een dochter en zoon die in het reguliere voet- bal uitkomen. “Mijnman loopt hier ook nog ergens”, zegt ze de vol- gende dag als de G1 van Barend- recht aanstalten maakt om de bus te betreden die de spelers en begeleiding naar VV Delft brengt voor een competitiewedstrijd. Voor Te Pierik was het een van- zelfsprekendheid dat ze in de begeleiding bij de G-afdeling kwam. “Dat was een jaar of acht geleden. Het toeval wilde dat ik in die periode ook net ben overge- stapt in mijn werk van de oude- renzorg naar de gehandicapten- zorg. Vroeger was het heel lastig Als de G1 scoort, juicht Daniella te Pierik mee Kevin de Groote kondigt WCR-aanval op GOZ aan om daar tussen te komen, het waren in feite twee afgesloten werelden. Toen ik de kans kreeg als invalkracht, heb ik die kans met beide handen aangepakt.” Haar ‘verloren tijd’ haalt ze in bij Barendrecht. “Nou, dat zie ik zo niet hoor. Ik vind deze doelgroep gewoon hartstikke leuk. Ze zijn recht voor de raap. Als ze iets dwars zitten, dan zeggen ze het meteen. Achter je rug om lullen, dat kennen ze niet.” “Onze vrijwilligers hebben bijna geen achtergrond in de gehandi- captenzorg. Er zijn ook vrijwilli- gers bij die het doen omdat ze het belangrijk vinden dat deze doel- groep zich op deze manier kan ontwikkelen. Dat is ook mijn drijf- veer. Ik geniet als ik ze samen lol zie hebben. Voetbal verbroedert.” In de voorjaarscompetitie speelt de G1 - Barendrecht heeft twee G-teams – in de eerste klasse. “Maar niet meer in de hoogste af- deling”, zegt Te Pierik opgelucht. “We zitten nu in de derde afdeling. Dat is veel beter. Voor de win- terstop moesten onze jongens op hun tenen lopen. We verloren veel, kregen veel doelpunten te- gen. Dat leidde hier en daar tot wat frustratie. Er kwamen nega- tieve emoties los. Vandaar dat ik zeg: lekker hoor die degradatie.” Ze hoop dat de G-tak nog lang on- derdeel is van Barendrecht. “Men- sen hebben vaak het idee dat we heel begeleiders moeten hebben. Dat valt reuze mee. Thuis heb- ben we een leider, uit zijn we wel vaak met zijn tweeën. Dat heeft er meer mee te maken dat niet iedereen in de bus kan en ik er in mijn auto met nog twee spelers achterna rijd.” GOZ moet niet denken dat de titel in de vierde klasse al binnen is. Dat is de boodschap van Kevin de Groote van WCR. Nu het ‘samengeraapte’ zooitje de balans in het team heeft gevonden, is het volgens de 27-jarige verdediger tijd voor een serieuze aanval op de positie van de koploper uit Mijnsheerenland. gevolg. De Groote maakte deel uit van een kern van vier spelers die werd gevraagd mee te helpen aan de wederopbouw van WCR op za- terdag. “De club had al een paar jaar een zaterdagteam, maar dat bun- gelde onderaan in de vierde klasse. Van die groep zijn vier, vijf spelers gebleven, daarnaast is de club op zoek gegaan naar nieuwe spelers. Voorzitter Martin van der Grind en mijn vader, Jan de Groote, hebben daarin bergen werk verzet. Zij heb- ben er mede voor gezorgd dat er nu een elftal staat met jongens uit de regio. Dat vind ik een enorme plus.” Met de vorming van het nieuwe team sprak de club, maar ook de spelers meteen uit dat ze snel wil- len promoveren. Die ambitie staat ruim zes maanden later nog steeds. “Ik ben in dit project gestapt met het idee dat we snel in de derde klasse spelen”, zegt De Groote, die zich nog te jong en te fit voelt om af te bou- wen. “Ik heb bij Oude Maas, Hoog- vliet en WCR altijd in de tweede of derde klasse gespeeld. Ik wil terug naar dat niveau en ik niet alleen.” Het mengelmoesje van drie groe- pen had echter tijd nodig om een team teworden. “Van de eerste vier wedstrijden wonnen we er maar één. Dat was een tegenvaller, maar achteraf was er wel een verkla- ring voor: we moesten aan elkaar wennen. We zijn in het begin erg zoekende geweest naar de juiste speelwijze. WCR staat voor aanval- lend en avontuurlijk voetbal en dat wilden we ook in de praktijk bren- gen door 4-3-3 te spelen. Daarmee konden we echter niet goed uit de voeten. We hadden niet een echte typische rechtsbuiten en op het middenveld verloren we de strijd. Toen we dat hebben aangepast en met twee aanvallers zijn gaan spe- len, is het ook meteen beter gaan draaien. We wonnen vervolgens ze- ven wedstrijden op rij.” Het wil niet zeggen dat WCR minder aanvallend speelt. Daar zorgt De Groote, die binnenkort zijn 150ste wedstrijd in WCR 1 hoopt te spelen, zelf voor. De aanvalsdriften van de linksbackzijnnauwelijks inbedwang te houden. Zijn rugnummer elf ver- raadt de drang van de linksback naar voren. “Die jongens maken er in de kleedkamer wel eens grapjes over. ‘Mag ik ook een keer naar vo- ren’, vragen ze dan. Die aanvalslust zit in mij. Ik kik op een assist.” Naast breed advieswerk verzorgen wij: jaarrekeningen, belastingaangiften en (loon-)administraties. Wilt u eens met ons kennismaken, maak dan vrijblijvend een afspraak met Kelly Dijkman. Wij zijn u graag van dienst! Escudostraat 6D 2991 XV Barendrecht Tel: 010-4830298 info@pinknotes.nl www.pinknotes.nl 0238078.pdf 1 24-2-2020 14:44:11 0238859.pdf 1 21-2-2020 12:06:13